Przed I wojną światową na terenach Śląska (włączonych do Prus) istniała znaczna mniejszość polska, chociaż dokładne liczby mogą się różnić w zależności od źródeł i regionów. W Górnym Śląsku, gdzie Polacy stanowili znaczną część ludności, ich udział w populacji wynosił około 60%.
Górny Śląsk był częścią historycznego państwa Piastów, a później należał do Królestwa Polskiego aż do czasów rozbiorów. Dlatego też na tych terenach od wieków mieszkała ludność polska.
Mieszkańcy Górnego Śląska, mimo przynależności do różnych państw, utrzymywali silne związki etniczne i kulturowe z Polską. Polskość była kultywowana poprzez język, tradycje, kulturę oraz Kościół katolicki, który odgrywał kluczową rolę w zachowaniu tożsamości narodowej.
Mimo intensywnych prób germanizacji przez władze pruskie, Polacy na Śląsku zachowali swoją tożsamość.
W XIX i na początku XX wieku rozwijały się na Śląsku polskie organizacje społeczne, kulturalne i polityczne, które działały na rzecz podtrzymywania polskości. Przykładem może być działalność takich osób jak Wojciech Korfanty, który był liderem ruchu narodowego na Śląsku.
Kościół katolicki odegrał kluczową rolę w podtrzymywaniu polskiej tożsamości na Śląsku. Polskie msze, katechizmy i duszpasterstwo pomagały zachować język i kulturę polską wśród mieszkańców.
Polacy na Górnym Śląsku byli oderwani od macierzy (Polski) przez około 174 lata, licząc od momentu, gdy Śląsk przeszedł pod kontrolę Prus, do jego powrotu do Polski po I wojnie światowej.
