Idzie trzech zbójów lasem. Na trakcie roi się od straży i najemników. Przez marne napady nie jedli nic od paru dni poza runem leśnym. Szli lasu gęstwiną i szli te parę dni. Aż wychodzą z linii lasu i widzą malutką starą, drewnianą chatkę. Z kurwikami w oczach biegną do niej, byle coś ukraść. W drzwiach zatrzymuje ich stara wiedźma. Zbóje mało co się nie posrali w zbroje. Wiedźma zaczęła już rzucać zaklęcia, aż nagle jeden ze zbójów padł przed nią na kolana i wykrzyczał:
- Oh, wiedźmo wściekła! Wybacz nam nasze zamiary, jeno my głodni jesteśmy. Nie zabijaj nas, daj nam chleba, a zrobimy dla ciebie wszystko!
- Hmmm?! Wszystko powiadasz? – podrapała się stara wiedźma po swoim wąsiku.
- W porządku – odrzekła starucha – ale jeden z was musi porządnie mnie wylizać, do czysta!
Dwóch zbójów niewiele myśląc pchnęło do jej domu swojego ofiarnego kumpla. Zbój stoi zniesmaczony, a wiedźma siada na krześle, podnosi suknie i zdziera takiego ogromnego, starego, lepkiego od spodu strupa z cipy i wyrzuca przez okno.
- Dajesz, kawalerze – zachęciła zbója.
Chłop z odrazą uklęknął i zaczął wylizywać lepką, słoną i pomarszczoną cipę. Po chwili wiedźma doszła, odtrąciła chłopa i z lekkością zaczęła przygotowywać się do pieczenia chleba. Niefartowny zbój po paru godzinach wychodzi z chaty z chlebem i uśmiechem na twarzy i pokazuje go reszcie bandy.
- Chleb? Kuuuurwa, stary! Gdzie ty byłeś? My się już najedli tą pizzą z serem, co ją przez okno wyrzuciłeś!
