Configuration: Opel 4S phase 3 straight 4
Location: Front, longitudinal
Displacement: 2.410 l (147.0)
Aspiration: n/a, Bosch injection or 2 x Weber carburetors
Power: 275 bhp
Gearbox: Getrag, 5 speed manual gearbox
Drive: RWD

Całe doświadczenie Ascony z Grupy 4 przeniesiono do silniejszego Opla Manty w Grupie B. Oba pojazdy były rozwijane równocześnie do startów w różnych kategoriach rajdowych. Manta miała całe panele z kevlaru, przód, tył, drzwi, spojlery... Wszystko. Już to dawało 70 kilo wagi mniej w porównaniu do Ascony. Samochód był również dłuższy i niższy z nieco cofniętym silnikiem oraz nowym podwoziem. Był bardziej niezawodny i szybciej zapie*dalał - choć silnik był ten sam.

W 1982 Ascona godnie stawiała czoła Audi Quattro, więc Manta musiała dorównać swej słabszej siostrze. Spoiler alert - tak się nie stało. Opel już od początku startów nie domagał w porównaniu do konkurencji z napędem na 4 koła. Lancia i Audi zerżarły Niemca bez popity i 3 miejsce w Rajdzie Wielkiej Brytanii, to był max co można było ugrać a za kierownicą musiał być Jimmy McRae, żeby wogóle było o czym rozmawiać.

W 1984 Opel w dalszym ciągu zbierał oklep i nawet 2 miejsce Aaltonena na Safari nie pomogło. Padła decyzja o zaprzestaniu rozwoju Manty B 400. Inżynierowie Opla zaczęli pracować nad napędem 4x4 do Kadetta E 4S (projekt Manty 4x4 szybko skasowano).

Manta jednak dalej jeździła i na poletku narodowym nawet dawała radę. Mistrzami Wielkiej Brytanii, Irlandii i Niemiec zostawali kierowcy B 400, tacy jak np. Jimmy McRae i nawet po kasacji Grupy B, Manty dalej szalały na rajdach aż do lat '90 a z replikami Manty i Ascony można się ścigać do dziś.