25 kwietnia 1900 roku, urodził się Wolfgang Pauli, szwajcarski fizyk austriackiego pochodzenia. Jeden z twórców mechaniki kwantowej. Zaproponował istnienie spinu (macierze Pauliego). Opracował także uogólnione równania Schrödingera dla cząstki o spinie 1/2, co nazywane jest równaniem Pauliego. Jest autorem hipotezy istnienia neutrina, natomiast z Gerhartem Lüderstem opracował prawo zachowania parzystości CPT. Najbardziej jest jednak znany ze sformułowania reguły mówiącej, że prawdopodobieństwo znalezienia dwóch fermionów w tym samym stanie kwantowym jest równe zero (zakaz Pauliego), za co 1945 roku otrzymał Nagrodę Nobla.

Pauli był tak dobrym fizykiem teoretycznym, że powstała na jego temat miejska legenda, nazywana "efektem Pauliego". Polegała na tym, że gdy w pobliżu sprzętu doświadczalnego pojawiał się wybitny teoretyk (zwłaszcza Pauli), to w dziwny sposób aparatura doznawała sama z siebie awarii ;-)

15 sierpnia 1892 roku, urodził się Louis de Broglie, francuski fizyk. Zajmował się dopiero co powstającą wtedy mechaniką kwantową. Zaproponował falową interpretację cząsteczek. W ten sposób wprowadził falową naturę elektronów, dzięki której można było wytłumaczyć "dziwne" wyniki z doświadczenia Davissona-Germera. Za swój wkład w rozwój mechaniki kwantowej, otrzymał Nagrodę Nobla w 1929 roku.

Taka dygresja - Louis studiował historię, dopiero jego brat Maurice zainteresował go fizyką. Śmiała koncepcja, na podstawie której powstała mechanika falowa pojawiła się już w pracy doktorskiej Louisa, której recenzenci, ze względu na zbyt nowatorski charakter musieli skonsultować to z Einsteinem i to jego aprobata umożliwiła zdobycie stopnia doktora.

Jak widać na zajmowaniu się fizyką Louis dobrze wyszedł, więc bierzcie z niego przykład ;-)

12 sierpnia 1887 roku, urodził się Erwin Schrödinger, austriacki fizyk teoretyk. Oprócz zamykania kotów w pudełkach zajmował się głównie mechaniką kwantową. Właściwie to był jej współtwórcą - dał początek falowemu ujęciu kwantówki oraz jej matematycznemu sformułowaniu. Jedno z podstawowych równań opisujących ewolucję w czasie układu kwantowego nosi jego nazwisko. Razem z Paulem Dirakiem w 1933 roku otrzymał Nagrodę Nobla za "odkrycie nowych, płodnych aspektów teorii atomów i ich zastosowanie".

Ciekawostka jest też taka, że Schrödinger poza fizyką kwantową zajmował się także teorią barw, a w późniejszych latach zainteresował się także biologią. Wydał całkiem niezłą książkę pt. "Czym jest życie?", która była inspiracją dla biologów molekularnych w tym m.in. Watsona i Cricka, którzy prawie 10 lat później (wraz z Wilkinsem i Franklin) odkryli strukturę DNA. Erwin w swojej książce już wtedy sugerował, że coś takiego może istnieć ;-)

8 sierpnia 1902 roku, urodził się Paul Adrien Maurice Dirac, brytyjski fizyk teoretyk. Jeden z twórców mechaniki kwantowej. Zawdzięczamy mu opis relatywistyczny funkcji falowej, z którego wynika m.in. istnienie spinu (równanie Diraca). Opracował też statystykę cząstek o spinie 1/2, czyli fermionów (chociaż trzeba dodać, że niezależnie zrobił to także Enrico Fermi, więc można spotkać się ze statystyką Fermiego-Diraca). Na podstawie swoich równań, przewidział także istnienie antymaterii. Za wkład w rozwój mechaniki kwantowej, wraz z Erwinem Schrödingerem, otrzymał Nagrodę Nobla w 1933 roku.

Funfact:

9 lipca 1911 roku urodził się John Archibald Wheeler, amerykański fizyk teoretyk. Zajmował się zagadnieniami fizyki atomowej, fizyki jądrowej, a także teorią kolapsu grawitacyjnego. Rozwijał również teorie unifikacji oddziaływań. Spopularyzował termin "czarna dziura" w sensie, jakim znamy go dziś ;-)

Jego nazwisko znajdziemy w procesie Breita–Wheelera dotyczącego kreacji par elektron-pozyton oraz równaniu pola Wheelera–DeWitta stosowanego do opisu kwantowej grawitacji.

15 czerwca 1947 roku, urodził się Alain Aspect, francuski fizyk doświadczalny specjalizujący się w badaniach nad splątaniem kwantowym. W 1982 roku wraz ze swoim zespołem przeprowadził pierwszy eksperyment testujący teorię parametrów ukrytych, a zarazem potwierdził istnienie stanów splątanych fotonów. Trzeba też uczciwie przyznać, że dekadę wcześniej S. Freedman i J. Clauser przeprowadzili inne doświadczenie badające nierówności Bella, jednak ze względu na dość duży błąd, to właśnie eksperyment Aspecta uznaje się za w pełni udany.