25 maja 1865 roku, urodził się Pieter (nie Pjoter!) Zeeman, holenderski fizyk. Zajmował się optyką i fizyką atomową. Odkrył zjawisko rozczepienia linii spektralnych w polu magnetycznym, znane obecnie jako efekt Zeemana. Wyjaśnienie teoretyczne podał Hendrik Lorentz. Obaj panowie otrzymali razem Nagrodę Nobla w 1902 roku za całokształt badań wpływu magnetyzmu na promieniowanie

24 maja 1544 roku, urodził się William Gilbert, angielski fizyk i lekarz. Nazywany jest ojcem magnetyzmu i elektryczności. Zapoczątkował badania nad magnetyzmem (wcześniej zjawisko znano tylko jakościowo). Wprowadził takie terminy jak biegun magnetyczny i siła magnetyczna. Odkrył, że oprócz znanego wtedy ze swoich właściwości bursztynu, można także inne materiały naelektryzować poprzez tarcie. Wykazał także, że Ziemia jest jednym wielkim magnesem, przez co można było wytłumaczyć działanie kompasu. Przeprowadził ogromną ilość doświadczeń związanych z magnetyzmem, poznając charakter tego zjawiska, co zawarł w dziele „De Magnete…", które to zawierało całą ówcześnie znaną wiedzę na ten temat.

Jego nazwisko nosi pozaukładowa jednostka siły magnetomotorycznej – 1 Gb.

18 maja 1850 roku, urodził się Oliver Heaviside, angielski fizyk i matematyk. Rozpowszechnił zastosowanie liczb zespolonych w elektrotechnice i sformułował równania telegrafistów. Przewidział istnienie odbijającej fale radiowe warstwy w atmosferze, co obecnie nazywamy jonosferą (istnienie udowodnione jeszcze za jego życia). Wprowadził takie terminy jak impedancja, admitancja, reluktancja czy elektret. Niezależnie zdefiniował wektor określający gęstość strumienia mocy przenoszonej przez falę e-m, czyli wektor Poyntinga. Przede wszystkim, zawdzięczamy mu współcześnie znany zapis wektorowy równań Maxwella.

16 maja 1950 roku, urodził się Johannes Georg Bednorz, niemiecki fizyk (chociaż zwykle posługuje się tylko drugim imieniem). Wraz z Karlem Müllerem, w 1986 roku, wytworzył pierwszy nadprzewodnik wysokotemperaturowy (czyli taki materiał, w którym wspomniane zjawisko występuje już w temperaturze 35 K). Było to ogromne zaskoczenie, ponieważ teoria BCS w takich warunkach już nie przewidywała żadnych możliwych efektów. Nowy materiał na tlenkach metali La-Ba-Cu-O, nazwany po prostu LBCO, dał początek kolejnym badaniom, które zaowocowały wytworzeniem nowych nadprzewodników w jeszcze wyższych temperaturach. Za swoje odkrycie obaj panowie otrzymali Nagrodę Nobla w 1987, co jest absolutnym rekordem jeżeli chodzi o czas pomiędzy odkryciem a otrzymaniem nagrody

15 maja 1859 roku, urodził się Pierre Curie, francuski fizyk. Prywatnie mąż Marii Skłodowskiej ;-) Zajmował się magnetyzmem, radioaktywnością i krystalografią. Wraz ze swoim bratem Jacques’em odkrył zjawisko powstawania ładunku elektrycznego na krysztale, spowodowane naciskiem na niego – czyli efekt piezoelektryczny. Odkrył też zanikanie własności magnetycznych materiałów wraz ze wzrostem temperatury, co zostało upamiętnione w prawie Curie i prawie Curie-Weissa. Jego nazwisko nosi też nazwa krytycznej temperatury, gdy ferromagnetyk traci swoje własności magnetyczne stając się paramagnetykiem. Razem ze swoją żoną, odkrył pierwiastki polon i rad. Za pionierskie badania nad promieniotwórczością, wraz z Marią, otrzymał Nagrodę Nobla w 1903 roku.