Dzidki, zapewne nie raz słyszeliście o przeprowadzanych niegdyś testach jądrowych, których celem było przetestowanie siły wybuchu i efektów tuż po eksplozji w przypadku bomb atomowych oraz znacznie potężniejszych od nich bomb hydrogenowych (zwanych termojądrowymi). Broń jądrowa obejmuje dwie grupy: bombę atomową (opierającą się o reakcję łańcuchową rozszczepienia jąder ciężkich pierwiastków, takich jak uran czy pluton bądź ich mieszanki) oraz bombę hydrogenową (opartą o reakcję termojądrową wodoru będącym lekkim pierwiastkiem, dzięki czemu możliwe jest otrzymanie eksplozji na znacznie większą skalę, niż w przypadku rozszczepienia atomów pierwiastków ciężkich). Założeniem skonstruowania bomb o tak dużej sile eksplozji była możliwość pokonania przeciwnika bez konieczności angażowania licznych armii i dużej ilości sprzętu do długoterminowych walk, skoro relatywnie szybciej znacznie lepsze efekty można było zyskać wykorzystując broń jądrową. Ponieważ zagadnienie broni jądrowej jest bardzo rozległe, a nie ukrywam, że interesuję się tematyką oceanów, dlatego w niniejszej dzidce skupię się głównie na testach wykonywanych na dnie oceanów, na niewielkich wyspach w ich pobliżu, na efektach eksplozji jądrowych i ich wpływ na ocean.
Krótko o początkach broni jądrowej
W 1938 dwaj naukowcy z Niemiec, Otto Hahn i Fritz Strassmann, dokonali rozszczepienia atomu. Nie da się ukryć, że z powodu tego odkrycia Niemcy zaczęły bardzo szybko wykorzystywać to do badań mających na celu zastosowanie militarne (jeszcze przed rozpoczęciem II Wojny Światowej). W 1940 roku Rosja próbowała zdobyć patent, ale Niemcy nie wyraziły zgody. Dopiero obrady od listopada 1942 do marca 1943 zapoczątkowane przez USA pomogły w podjęciu międzynarodowej decyzji, że broń atomowa jest zbyt potężna, aby znajdowała się jedynie w posiadaniu jednego państwa. Po przepchnięciu swoich wniosków, Stany Zjednoczone otrzymały zgodę na rozpoczęcie konstruowania bomb atomowych pomimo posiadania patentu przez Niemcy. Tak rozpoczął się amerykański program atomowy „Manhattan”. Niewiele po rozpoczęciu go nie trzeba było długo czekać, aż radzieccy szpiedzy wykradną projekty i ZSRR rozpoczęło własne prace nad skonstruowaniem bomby atomowej powołany osobiście przez Józefa Stalina. W sierpniu 1943 roku pod kryptonimem „Quadrant” USA zorganizowało konferencję w Quebec, w wyniku której rozpoczęto współpracę z Wielką Brytanią nad bombą atomową (w późniejszych latach Wielka Brytania zacznie samodzielnie prowadzić projekty nad bronią jądrową). W 1942 roku Stany Zjednoczone rozpoczynają operację „Alsos” mającą na celu pozyskanie tajnych planów oraz monitorowanie postępu prac nad niemiecką bronią atomową i innymi badaniami naukowymi – potem tłumaczono, że miało to na celu zapewnienie bezpieczeństwa na skalę międzynarodową. Ponieważ Niemcy nie posiadały rakiety, która miałaby odpowiedni udźwig do przetransportowania broni atomowej, dlatego w 1944 roku zlecono modyfikację pierwszego w historii balistycznego pocisku V2, którą przewodził sam jego konstruktor - Wernher von Braun.
Pierwsze testy bomb atomowych i wodorowych
W końcu w 1945 roku USA skonstruowało pierwszą bombę atomową „Gadget”. W tym samym roku przeprowadzono również pierwszą eksplozję próbną przeprowadzoną w ramach eksperymentu „Trinity”. Bombę atomową zdetonowano na pustyni Alagomordo w Nowym Meksyku. Niewiele potem odbyło się pierwsze użycie bojowe mające na celu zbombardowanie Japonii w celu zmuszenia tego kraju do kapitulacji i rzekomo w celu oszczędzenia amerykańskich żołnierzy, którzy stacjonowali w Japonii na wyspach macierzystych. Wtedy Japonia była uznawana przez aliantów za zbrodniarzy wojennych i agresorów, którzy dopuścili się zwłaszcza ataku na ludność Chin podczas Wojny na Pacyfiku. Dlatego 6 sierpnia 1945 zrzucono pierwszą bombę atomową „Little Boy” na Hiroszimę, zaś 3 dni później bombę atomową „Fat Man” na Nagasaki. Szacuje się, że w 1947 roku USA było już w posiadaniu aż 13 bomb atomowych.
Z kolei eksplozja pierwszej radzieckiej bomby atomowej miała miejsce już 29 sierpnia 1949 roku (podczas gdy USA szacowało, że ZSRR nie będzie w stanie osiągnąć tego wcześniej, niż dopiero w 1950 roku, a i tak amerykańskich wywiad dawał temu niewielkie szanse). Testy pierwszej bomby atomowej ZSRR odbyły się na poligonie w Semipałatyńsku w Kazachstanie. 3 października 1952 roku Wielka Brytania przeprowadziła pierwszy test własnej bomby atomowej skonstruowanej bez pomocy USA, co nie spodobało się Stanom Zjednoczonym.
Pierwszą bombę wodorową na świecie skonstruowały Stany Zjednoczone 31 października 1952 roku, której testy po raz pierwszy miały miejsce 1 listopada tego samego roku. Pomimo szacunków amerykańskiego wywiadu wykonania pierwszej próby bomby termojądrowej przez ZSRR nie wcześniej, niż w 1960 roku, ku zaskoczeniu Amerykanów miała ona miejsce już niecały rok później – 12 sierpnia 1953 roku. Sytuacja robiła się napięta i wymuszała na USA ulepszenie swoich bomb termojądrowych, dlatego już 1 marca 1954 roku miał miejsce pierwszy test bomby trzystopniowej (FFF) na słynnym Atolu Bikini (o którym dalej). Ku zdziwieniu zarówno Amerykanów, jak i Związku Radzieckiego, w 1960 roku Francja przeprowadza swoją pierwszą próbę atomową na Saharze, z kolei w październiku 1964 roku Chiny przeprowadziły swoje pierwsze testy. W międzyczasie ZSRR na polecenie Nikity Chruszczowa skonstruował bombę wodorową o największej sile eksplozji, którą kiedykolwiek zdetonowano – „Tzar” bombę. Testy miały miejsce 30 października 1961 roku na archipelagu Nowa Ziemia. Co ciekawe, ZSRR zakładało 4-krotnie mniejszy promień wybuchu (ale najwidoczniej mocno pomylili się w szacunkach). Zniszczenia były na tyle potężne, że stwierdzono, że bomba o tak silnej eksplozji nie ma użyteczności bojowej ze względu na skalę wywoływanych zniszczeń (o „Tzar” bombie dalej będzie osobny rozdział). Niedługo później w posiadanie broni atomowej weszły również inne państwa: Indie, Pakistan i Korea Północna.
Dla nakreślenia skali wybuchu poszczególnych bomb atomowych i wodorowych oraz wielkości ich grzyba, zamieszczam poniżej filmik, który pokazuje, że i tak żadna bomba nie ma tak dużej skali eksplozji, jaką w stanie jest wytworzyć Ziemia dzięki wybuchającym wulkanom – nawet wybuch wulkanu Tonga na początku 2022 roku (o którym wspomniałam w innej dzidce o podwodnych wulkanach).
Testy atomowe na Atolu Bikini na Oceanie Spokojnym
Pierwsze testy na morzu miały miejsce dopiero w latach 1946-1958 na Atolu Bikini na Wyspach Marshalla w łańcuchu Ralik Chain znajdujących się na Oceanie Spokojnym i obejmującym aż 36 niedużych wysepek. Jako ciekawostkę warto dodać, że nazwa „Bikini” wzięła się od skąpych strojów modelek pozujących w tym rejonie do różnych spotów reklamowych czy kalendarzy z paniami, które najczęściej pozowały w skąpych strojach kąpielowych. Stany Zjednoczone wysiedliły ludność tubylczą zamieszkującą wspomniane wyspy (należące do Republiki Wysp Marshalla będących państwem wasalnym USA), którą przeniesiono na pobliski Atol Rongerik i obiecano, że po skończonych testach będą mogli powrócić do domu (zapewniono ich też, że odegrają ogromną rolę w zaprowadzeniu pokoju na świecie, ale oczywiście zostali oszukani).
Następnie w latach 1946-1958 zdetonowano w tym miejscu aż 23 bomby jądrowe (atomowe i wodorowe). Wyznaczono siedem miejsc testowych do wykonywania zrzutów, które wykonano zarówno na rafie koralowej, jak i w powietrzu oraz na morzu, a nawet wykonano nieudany test z łodzi podwodnej. Łączna wydajność siły wybuchowej liczyła aż 42,2 Mt (megatony) TNT. Decyzja o wyznaczeniu miejsca do tak intensywnych testów wiązała się z zimnowojennym wyścigiem zbrojeń nuklearnych toczonych między USA a ZSRR. Pierwotnie plan wyznaczenia Atolu Bikini na miejsce do testów jądrowych miał pierwotnie trwać od 1946 roku do 1991 roku, ale w wyniku późniejszych komplikacji zaprzestano ich wraz z końcem 1958 roku.
Operacja Crossroads
Pierwszy z testów miał miejsce w 1946 roku i został przeprowadzony pod kryptonimem „Operacja Crossroads”. W ramach operacji zdetonowano dwie bomby atomowe (z planowanych trzech). Pierwszą z nich była bomba „Able”, którą zrzucono w lipcu 1946 roku i zdetonowano na wysokości 160 m nad docelową flotą przeznaczoną do testów. Druga z bomb nazwana „Baker” nie była już zrzucana z powietrza, a umieszczona pod łodzią przeznaczoną do wykonania testów podwodnych, która następnie podpłynęła do floty. Po zdetonowaniu wytworzyła się duża chmura Wilsona, która spowodowała zanieczyszczenie wszystkich statków z floty. Niestety katastrofa ta dosięgnęła również lud Bikińczyków przesiedlonych na pobliski Atol Rongerik, gdyż wniknęła w glebę, zaś sam cez został wchłonięty przez palmy kokosowe i inną roślinność spożywaną przez mieszkańców wysp, wśród których znacząco zwiększyła się umieralność (również wśród niemowląt) i zachorowania na nowotwory niedługo po wspomnianej eksplozji. W atmosferze znalazło się aż 880 tys. kiurów radioaktywnego jodu-131, wywołującego raka tarczycy. Amerykański chemik Glenn T. Seaborg będący przewodniczącym Komisji Energii Atomowej określił drugi z testów „Operacji Crossroads” pierwszą na świecie katastrofą nuklearną. Z tego powodu odwołano test trzeciej bomby atomowej.
Operacja Castle
Następna operacja miała miejsce w 1954 roku i nadano jej kryptonim „Operacja Castle”. To tutaj Stany Zjednoczone zdetonowały 1 marca 1954 roku bombę wodorową „Castle Bravo”, która była ładunkiem wybuchowym zasilanym na suche paliwo. Okazało się jednak, że wyliczenia amerykańskich naukowców były błędne, gdyż przewidywano eksplozję mieszczącą się w przedziale 4-8 Mt TNT, z kolei eksplozja wyniosła aż 15 Mt TNT, co wywołało szok naukowców, gdyż wiele narzędzi pomiarowych i jednostek umieszczonych z dala od planowanego miejsca eksplozji zostało zniszczonych. Promieniotwórcze pyły po tym wybuchu były odnotowane nawet 600 km od miejsca detonacji. Po tym wybuchu Bikińczyków, którym udało się przeżyć „promieniotwórczy śnieg” przesiedlono z Atolu Rongerik na wyspę Kili w celu zapewnienia im bezpieczeństwa, a także USA wypłaciło im odszkodowanie i zapewniło stałą pomoc ze względu na duży uszczerbek na zdrowiu mieszkańców (przed którymi Stany Zjednoczone ukryły, że po wybuchu Castle Bravo oba atole nie nadają się już do zamieszkania, jednak przez wiele lat podtrzymywano wersję, że Bikińczycy pewnego dnia będą mogli powrócić do domu).
Operacja Redwing
Następne testy nuklearne zostały przeprowadzone w 1956 roku w ramach „Operacji Redwing”, w której brało udział około 10000 personelu wojskowego i ludności cywilnej należących do departamentu obrony oraz AEC (w tym po raz pierwszy zezwolono na uczestnictwo kilkunastu reporterów nie posiadających poświadczenia bezpieczeństwa). Zdetonowano łącznie aż 17 bomb atomowych i wodorowych w okresie od maja do lipca nie tylko na Atolu Bikini, ale też Atolu Enewetak, przy czym wybuchy bomb Lacrosse i Cherokee (była to pierwsza bomba wodorowa zdetonowana w powietrzu) zaobserwowano nawet z pokładu statku dowodzenia Marynarki Wojennej USS Mount McKinley. Na ironię wszystkim bombom podczas trwania tej operacji nadano nazwy indiańskich klanów. Łączna siła wybuchu wynosiła 5 Mt TNT (czyli ok. 21 PJ). Pozostałe bomby to: Zuni, Yuma, Erie, Seminole, Blackfoot, Flathead, Kickapoo, Osage, Inca, Dakota, Mohawk, Apache, Navajo, Huron i Tewa. Detonacji dokonano z barek na powierzchni morza, na suchej powierzchni, swobodnym zrzutem z powietrza oraz z wieży.
W 1958 roku miejsce miały już ostatnie testy jądrowe, które nosiły kryptonim „Operacja Hardtack I”. Zostały przeprowadzone na Atolu Bikini i innych atolach na Wyspach Marshalla przeznaczonych na poligon atomowy Pacyfiku i w okresie od kwietnia do sierpnia wykonano na nich wszystkich serię łącznie 35 testów atomowych, w których brało udział łącznie 19100 osób (personelu wojskowego i ludności cywilnej). Ich łączna wartość eksplozji wynosiła 9.3 Mt TNT (czyli ok. 39 PJ). Obejmowały one zrzuty z powietrza, wybuchy z pokładu balonu, rakiet wysokościowych, na suchej powierzchni oraz eksplozje podwodne. Bomby, które testowano w górnych warstwach atmosfery i na orbicie okołoziemskiej to: Yucca, Teak i Orange. Z kolei na powierzchni lądu przeprowadzono testy bomb: Cactus, Koa, Quince i Fig. Testy z barek na powierzchni morza obejmowały bomby: Fir, Butternut, Holly, Nutmeg, Yellowwood, Magnolia, Tobacco, Sycamore, Maple, Aspen, Walnut, Linden, Redwood, Elder, Oak, Hickory, Sequoia, Cedar, Dogwood, Poplar, Scaevola, Pisonia, Juniper, Pine i Olive.
Pod wodą przeprowadzono z kolei detonacje Wahoo i Umbrella, przy czym obie zakończyły się niepowodzeniem i dużym skażeniem wód oraz śmiercią niezliczonych osobników zwierząt oraz znaczącym uszkodzeniem i zanieczyszczeniem raf koralowych. Podwodne wybuchy jądrowe powodują mniejszy opad z powodu absorpcji materiału radioaktywnego w wodzie i odparowanych kropelek. Stwierdzono, że bezpośrednie promieniowanie gamma było bardzo niskie, ale podstawowy skok okazał się wysoce radioaktywny, gdy przechodził przez urządzenia pomiarowe. Mniejsze stężenia promieniowania następowały falami naśladującymi początkowy wzrost bazowy. Stwierdzono, że prawie cała aktywność promieniowania w polu swobodnym zanika po piętnastu minutach, umożliwiając powrót do normalnej pracy.
W 1960 roku Amerykanie doszli do wniosku, że tereny Atolu Bikini i innych wysp, na których przeprowadzano testy atomowe są już wolne od skażeń. Pierwsze rodziny wprowadziły się tam jednak dopiero w 1979 roku, po czym były zmuszone opuścić to miejsce, gdyż zaczęło się to odbijać dość szybko na ich zdrowiu z powodu nadal utrzymującego się skażenia. Z tego powodu Atol Bikini w dalszym ciągu jest niezamieszkany i w 2010 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Rosja - Poligon w Kazachstanie i Nowa Ziemia
Jeśli chodzi o Rosję, to tutaj trzeba przyznać, że przeprowadzała ona raczej głównie testy na suchej powierzchni, napowietrzne oraz z wieży, dlatego temat nakreślę dosyć krótko – jedynie ze względu na duże znaczenie historyczne. W Kazachstanie na poligonie w Semipałatyńsku ZSRR 29 sierpnia 1949 roku zdetonowało pierwszy ładunek atomowy RDS-1, który był bombą plutonową stanowiącą wierną kopię amerykańskiej bomby atomowej "Fat Man". Następnie przeprowadzono w tym miejscu serię testów od 1 do 3 listopada 1958. 26 lutego 1951 roku podjęto decyzję o rozpoczęciu pracy nad testami bomb wodorowych. Pierwszy z nich o mocy 400 Kt (kiloton) TNT został zdetonowany w Semipałatyńsku 12 sierpnia 1953 roku z wieży, zaś z reakcji fuzji jądrowej pochodziło od 15 do 20% energii eksplozji. Pierwszy dwustopniowy ładunek termojądrowy ZSRR o szacunkowej mocy ok. 3 Mt TNT zdetonowano 22 listopada 1955 roku i został dostarczony na poligon przy pomocy bombowca Tu-16 bomba RDS-37, ale jego siła została zredukowana o połowę ze względu na panujące warunki w jednakże siła zaplanowanej eksplozji została uprzednio zredukowana o połowę z uwagi na warunki panujące w Semipałatyńsku, stąd też rzeczywista moc nie przekraczała 1,6 Mt TNT.
Pomimo zakazów przeprowadzania testów atomowych, naruszenia ze strony Francji spowodowały, że zarówno ZSRR, jak i USA postanowiły wznowić swoje testy od 20 sierpnia 1961 roku. To właśnie w tym okresie Związek Radziecki przeprowadził w zaledwie 2 miesiące rekordową liczbę testów bomb atomowych (bo aż 59 operacji). Przeprowadził również swój słynny napowietrzny test słynnej bomby wodorowej „Tzar”, która osiągnęła niespotykaną dotąd moc liczącą 58 Mt TNT. Nie było większego wybuchu w historii testów atomowych osiągniętych przez człowieka. Co ciekawe, bomba „Tzar” według szacunków radzieckich naukowców powinna mieć 4-krotnie mniejszą moc eksplozji. Ze względu na możliwość zniszczeń na niespotykaną dotąd skalę, ZSRR zadecydowało, że bomba „Tzar” ma niską przydatność bojową pod względem zajmowania i wykorzystania zasobów znajdujących się na podbijanych terenach, dlatego obecnie używana jest jako straszak. Ostatni test jądrowy Rosja przeprowadziła w 1990 roku na archipelagu Nowa Ziemia na Oceanie Arktycznym, gdzie w tunelu zdetonowano ładunek jądrowy o mocy zaledwie 70 Kt. W 1991 roku Rosja zamknęła poligon w Semipałatyńsku.
Francja i poligony Mururoa i Fangataufa na Pacyfiku
Również Francja miała negatywny wpływ przez testy jądrowe przeprowadzane w latach 1966-1996 na Pacyfiku na poligonach Mururoa i Fangataufa (46 eksplozji z sumy 193 detonacji przeprowadzonych przez ten kraj na wodach Oceanu Spokojnego na wyspach Polinezji Francuskiej w okolicach Australii), które negatywnie wpłynęły na zdrowie ok. 110000 mieszkańców tamtejszych wysp, a także spowodowały znaczne skażenie wód, gdyż Francja przeprowadzała głównie testy pod wodą, co podobnie, jak w Atolu Bikini spowodowało skażenie wód i powstanie kraterów wykrytych po zobrazowaniu dna morskiego. Rejony wspomnianych poligonów nie nadają się do zamieszkania, zaś rosnące tam rośliny oraz gleby mogą w dalszym ciągu być skażone.
Korea Północna i testy broni atomowej na Morzu Japońskim
Zacznijmy od tego, że o Korei Północnej i jej testach jądrowych niewiele wiadomo ze względu na brak dostępu do wielu danych. Pierwsza próba atomowa została przez ten kraj przeprowadzona dopiero 9 października 2006 roku, a moc wybuchu osiągnęła zaledwie 0,55 Kt TNT, przez co naukowcy inspekcji ONZ do spraw broni masowej zagłady pod kierownictwem Hansa Blixa wydali opinię, że próba ta prawdopodobnie nie powiodła się ze względu na niewielką moc eksplozji. Kolejna została przeprowadzona 25 maja 2009 roku pod ziemią, a jej moc wybuchu została oceniona przez specjalistów ONZ na ok. 20 Kt TNT. Trzecia próba atomowa została przeprowadzona dnia 11 lutego 2013 roku, zaś jej siłę oceniono na ok. 6-7 Kt TNT. Ostatnie dwie przeprowadzono w 2016 roku, przy czym najsilniejszą ze wszystkich pięciu osiągnęła moc 10 Kt TNT, zaś władze Japonii potwierdziły odnotowanie na poligonie atomowym na północnym wschodzie od Korei Północnej wstrząsy o sile 5,3 stopni Richtera. Więcej informacji nie uzyskano.
Spekulacje testu nuklearnego Izraela/RPA na Oceanie Indyjskim
Nie ma takiego państwa, jak Izrael, tak samo, jak rzekomo nie było żadnych testów nuklearnych na Oceanie Indyjskim, to tylko spekulacje… A tak już całkiem na poważnie, to zarówno Izrael, jak i RPA zbudowały arsenały nuklearne i podejrzewa się, że prowadziły współpracę w badaniach nad bronią jądrową. RPA pozbyła się posiadanych bomb atomowych po upadku apartheidu, co mogło spowodować podjęcie współpracy z Izraelem. Chociaż żaden z krajów nie przyznaje się do przeprowadzania testów jądrowych, amerykański satelita zaobserwował rozbłysk nad Oceanem Indyjskim dnia 22 września 1979 roku, przez co podejrzewa się, że mógł być on próbą jądrową przeprowadzoną przez obydwa kraje lub jeden z nich. Nie zebrano jednak innych dowodów w tej sprawie, a szczegóły zdarzenia zostały utajone przez USA. Do opinii publicznej podano potem, że równie dobrze mógł to być meteoryt, który wybuchł w atmosferze.
Wpływ testów atomowych i termojądrowych na ekosystem oceanów
Warto tutaj wspomnieć o wpływie testów na Atolu Bikini na ocean. Poza skażeniem wód cezem i innymi odpadami radioaktywnymi, które zostały wchłonięte przez roślinność znajdującą się na Wyspach Marshalla (nie tylko na Atolu Bikini) po testach jądrowych pozostały ogromne kratery, zaś wiele statków floty spoczywa nadal na dnie Oceanu Spokojnego w tych okolicach. Skażenie jest tak duże, że nawet po 75 latach wyspy nadal nie nadają się do zamieszkania. Zginęła duża liczba podwodnej fauny wraz z całymi rafami koralowymi, a z niektórych pozostały tylko szczątkowe ilości. Również z zatopionych statków ulotniło się paliwo napędowe, które zanieczyściło tamtejsze wody powodując skażenie i śmierć fauny.
Pierwsza podwodna eksplozja bomby „Baker” miała 274 m średnicy i wysokość aż 2,5 km pomimo zdetonowania jej pod wodą. Krater po podwodnym wybuchu nie był widoczny gołym okiem, mimo tego, że w ciągu kilku sekund ponad dwa miliony ton wody, piasku i startych na proch koralowców wystrzeliło w powietrze. Dopiero po latach wykonując skanowanie sonarem w około 20000 punktów w okolicy Atolu Bikini, okazało się, że krater jest bardzo dobrze widoczny wraz ze specyficznymi wgłębieniami przypominającymi zmarszczki, a pomimo upływu czasu, dno morskie nie zostało wygładzone w miejscach podwodnych detonacji. Tak samo wybuch bomby „Castle Bravo” pozostał podwodny krater o średnicy około 1400 metrów i głębokości około 25 do 30 metrów.
Kolejnym martwiącym sygnałem jest pękający sarkofag na wyspie Runit w Atolu Bikini, do którego składowano odpady radioaktywne po przeprowadzanych testach. Na podstawie kontroli i badań przeprowadzanych w 2013 roku wywnioskowano, że największe składowisko odpadów radioaktywnych na świecie zaczyna pękać, a ze względu na niedaleką odległość od laguny, odpady radioaktywne bardzo szybko mogą przedostać się do wody, zaś takie ilości mogą spowodować skażenie Oceanu Spokojnego na dosyć dużą skalę. Jednak naukowcy nie są w stanie określić, jak duża powierzchnia oceanu ulegnie skażeniu i w jakim stopniu wpłynie to na cały ekosystem w wodach oceanicznych, a także, jak bardzo może rozprzestrzenić się skażenie wód.
Pomimo zapewnienia USA w 2013 roku, że wyciek nie spowodowałby żadnych zmian ze względu na to, jak duże jest skażenie radioaktywne w osadach laguny Enewetak i że lokalny wyciek nie spowodowałby zagrożenia dla mieszkańców okolicznych wysp, nie wiadomo, czy nie wystąpiłaby katastrofa na o wiele większą skalę. W dodatku badanie przeprowadzone na zlecenie ONZ wykazało, że skażenie Atolu Bikini jest 10-krotnie większe, niż po katastrofie w Czarnobylu. Więc wyobraźcie sobie, drogie Dzidki, jaka to musiała być skala skażenia.
Z kolei badanie z 2016 roku na Atolu Bikini wykazało, że poziomy promieniowania sięgały 639 mrem yr-1 (6,39 mSv/a), znacznie powyżej ustalonego standardu bezpieczeństwa dla zamieszkania. Jednak naukowcy z Uniwersytetu Stanforda zgłosili „obfitość życia morskiego najwyraźniej kwitnącego w kraterze atolu Bikini” w 2017 roku. Widać, że pomimo szkodliwej działalności człowieka, Ziemia pomału regeneruje utracone życie morskie. Jeśli jednak z sarkofagu przedostaną się do oceanu odpady radioaktywne, życie w wodach Atolu Bikini najprawdopodobniej znowu umrze. Znaleziono nawet ślady skażenia po testach jądrowych na dnie Rowu Mariańskiego, a także została skażona wspomniana przeze mnie wcześniej duża część Polinezji Francuskiej (w bardzo podobny sposób do Atolu Bikini, tylko na znacznie mniejszą skalę), a także Morze Japońskie (po nieznacznych testach Korei Północnej).
