Babcia: Wnusiu co jesz?
Ja: Mięsko.
Babcia: A skąd je masz?
Ja: Samo przypełzło.
Mięsko:

Piękny rogacz, jego kulejąca wybranka oraz szczwany rudzielec.
Ta trójka i mocny ich ruch, przykuł naszą uwagę już na powrocie, gdy jechaliśmy do domu. Szybka decyzja o zatrzymaniu auta na poboczu, aparaty w ręce i kawałek podbiegliśmy, by przyjrzeć się temu dokładniej. Jak widać, u sarny brak jest prawego, tylnego kopyta. Rana jest stara, zarośnięta, a sarna nauczyła się z nią żyć. Może ofiara kłusowniczych wnyków? Słabą sarnę natomiast upatrzył sobie lis, który postanowił, że tej nocy głodny chodzić nie będzie. Mimo prób ataku, doświadczony rogacz skutecznie pokazał mu i udowodnił, że poszukać sobie jedzenia musi w innym obiekcie niż jego wybrance.
Ze względu na warunki po godzinie 21, zdjęcia szału nie robią, ale warto było chociaż spróbować i zaobserwować ten spektakl natury.

Jakiś czas temu zaaranżowałem taką oto sesję zdjęciową z moim kotem.

Czaszka znajdowała się niegdyś w głowie samicy sarny, czyli - tu uwaga - kozy (nie ma możdżeni z których mogłoby wyrosnąć poroże zwane u saren parostkami, więc zapewne penisa ten okaz również nie posiadał, co definiuje go jako samicę - sarny nie są lewakami).
Owa sarna w pewnym momencie przestała żyć, więc pozwoliłem sobie zabrać nieboszczce tę kość.
Koza rozłożyła się co ciekawe na środku uczęszczanej leśnej drogi - w miejscu gdzie leżała widoczne były ślady kół, które zwyczajnie łukiem omijały trupa tup tupa.

Co do samych zdjęć: świetnie wyszło zdjęcie, na którym Misiek się oblizuje mrużąc oczy. Już tłumaczę - oczy mruży bo go oślepia światło latarki, którą oświetliłem scenę, a oblizuje się bo zjadł dopiero co smaczka, którym podstępnie zwabiłem go w wybrane przez siebie miejsce.

Dziekuję za uwagę, może ktoś przeczyta te wypociny w całości.