Dzidki, pewnie większości użytkowników tej strony co najmniej raz przewinął się gdzieś nick Noszekresze. Często stanowi obiekt różnych memów czy wspominków w komentarzach, zaś po Internecie krążą screeny z czasów, kiedy jeszcze on sam udzielał się w różnych dyskusjach pod dzidkami użytkowników. Jednak dla nowych użytkowników jest często jak postać za mgłą – owianą rąbkiem tajemnicy. Słyszało się różne rzeczy na jego temat – od niechlubnych opinii po opiewanie jego zaangażowania. Jednak to, co łączy wielu dzidowców w jego sprawie to… często niezrozumienie znaczenia jego nicku. Często w komentarzach przewijają się nosze, kiedy wspomniany osobnik staje się ich inspiracją. Tymczasem „noszekresze” może znaczyć z goła coś innego. Dlatego przeanalizujemy to w dzidce – oczywiście nie będzie jasnych wniosków, jedynie podejrzenia wynikające z samego brzmienia i… historii tkanin lat 80. i 90. (tak, nie mylicie się, tkanin).
Kresz i proces kreszowania
Co ciekawe, słowo „kresz” to nazwa materiału poliestrowego, który zostawał poddawany tak zwanemu „kreszowaniu tkaniny”, ale istnieją również takie, jak „kresz lniany” czy „kresz bawełniany”. Jednak to właśnie poliestrowa tkanina zwana po prostu „kreszem” podbiła rynek w latach 80. XX wieku oraz na początku lat 90. Sam proces kreszowania polega na wykonywaniu nieregularnych wzorów, które wykonuje się pod wpływem wysokiej temperatury lub pary wodnej – w przeciwieństwie do plisowania, którego wynikiem są regularne kształty, najczęściej równo ułożone linie, kreszowanie daje zupełnie odwrotny efekt. Taka tkanina jest nierównomiernie marszczona i zagniatana, co sprawia, że powstaje specyficzna, nierówna powierzchnia, która nie ulega gnieceniu, dzięki czemu nie trzeba jej prasować. Ponadto dzięki procesowi kreszowania materiał sam się układał, zaś sama tkanina poliestrowa nabierała pewnej miękkości i przyjemności użytkowania. Nie ulegała ona odkształcaniu. O ile sam kresz poliestrowy wykorzystywało się do produkcji odzieży sportowej i torebek młodzieżowych, o tyle kresz lniany służył do produkcji odzieży letniej, jak bluzki, spodnie i sukienki, bawełniany do produkcji pościeli w latach 80., żeby ta się nie gniotła, zaś ozdobne tkaniny kreszowane były wykorzystywane do produkcji firan.
Dres, mam dres!
Kresz największą popularnością cieszył się w latach 80. XX wieku. Ze względu na to, że tkanina poliestrowa poddana kreszowaniu nie gniotła się, a także sama układała i była niezwykle miękka, co wpływało na wygodę, posłużyła do produkcji odzieży. Było to szczególnie przydatne w przypadku tkanin sportowych, dlatego wykorzystywano ją do produkcji… dresu. Dresy kreszowe początkowo sprzedawane były w Polsce w sklepach PEWEX, do których sprowadzano je ze Stanów Zjednoczonych – na początku nie były zbyt tanie, gdyż często postacie amerykańskich sticomów emitowanych na skalę międzynarodową nosiły je na co dzień (np. Marcy Darcy miała błękitny, kreszowany komplet dresów z własnym imieniem na naszywce przytwierdzonej do bluzy, który nosiła dosyć często w późniejszych odcinkach „Świata Według Bundych”). Zwłaszcza można je było spotkać wśród nastoletnich postaci produkcji z USA, co spopularyzowało noszenie takich dresów również na co dzień.
Na dodatek były one niezwykle wygodne, co sprzyjało ubieraniu w nie dzieci. Dodatkowo zabrudzenia na dresach z kreszu można było łatwo doprać i nie wymagały one prasowania, więc wielu rodziców ubierało w tamtych czasach w nie swoje pociechy. Stały się również popularne wśród nastolatków i dorosłych jako odzież codzienna. Duże zainteresowanie sprawiło, że zaczęto je sprowadzać również z Chin, gdzie sprzedawano je na bazarach. Ponadto wiele znanych marek odzieżowych takich jak Adidas, Nike czy Fila produkowała swoje dresy i kurtki sportowe z kreszu. W latach 80. był on także materiałem wierzchnim w kombinezonach narciarskich i snowboardowych. Cechą charakterystyczną odzieży z kreszu (poliestrowego) było specyficzne szeleszczenie, dlatego w Polsce nazywane były również „szeleszczący dres”.
Wyparcie kreszy przez ortalion
Ponadto w tamtych latach modne były kontrastowe zestawienia kolorów – dominowały barwy bardzo jaskrawe, pogodne, a nawet krzykliwe. Nie ominęło to również dresów. W końcu nawet istniało powiedzenie „kolorowe lata 80.” (dominowała zieleń, róż, niebieski, błękit, fiolet, turkus i biel). Dopiero w latach 90. XX wieku zaczęły dominować kreszowe dresy w bardziej stosowanych i jednolitych kolorach, nie były już tak pstrokate (głównie ciemnej zieleni oraz błękitu w zestawieniu z białym – co ciekawe, postać Walo z „Blok Ekipy” prawdopodobnie nosi dresy kreszowe, gdyż po wprowadzeniu ortalionu błękit wyszedł z mody w odzieży dresowej). Z czasem zostały wyparte przez nową tkaninę, która zastąpiła kresz – ortalion, którego popularność przypadała już na okolice połowy lat 90. (od czego wywodzi się także nazwa „rycerze ortalionu”). W Polsce dresy z kreszu noszone w późnych latach 90. kojarzyły się już raczej z tym, że noszone były przez dzieci i nastolatków z mało zamożnych rodzin, gdyż ze względu na właściwości ortalionu cena szeleszczących dresów znacząco spadła.
Noszekresze – Przypuszczenia znaczenia nicku
Tak więc może nie chodziło wcale o żadne nosze, a „noszę” biorąc pod uwagę fakt, że na JBZD nie da się stosować polskich znaków w nicku. Co więcej, „kresz” w liczbie mnogiej to „kresze”. W takim przypadku znaczenie nicku nabiera sensu: „noszekresze” czyli „noszę dresy z kreszu”. Mogłoby to wskazywać, że właściciel nicku urodził się być może w latach 80. XX wieku lub pochodzi z mniej zamożnej rodziny, albo po prostu jest zwolennikiem pstrokatych dresów w krzykliwych barwach rodem z lat 80. XX wieku. Bo raczej mało prawdopodobne (ale nie wykluczone), żeby chodziło o torebkę z kreszu, które też były modne w latach 80. oraz 90. i były do nabycia na bazarach – najczęściej produkowane przez chińskie fabryki i sprzedawane po niewygórowanych cenach. Ew. mogło też chodzić o kombinezony narciarskie z tamtego okresu.
