Chanuka to żydowskie, talmudyczne święto, które nawiązuje do wydarzeń z czasów przed narodzeniem Chrystusa, gdy żydzi zaczęli odchodzić od swojej religii i pod wpływem Greków zaczęli się cywilizować przyjmując ich wierzenia i system wartości. Agresywna konserwatywna mniejszość postanowiła sterroryzować hellenizującą się społeczność i doprowadziła do rozruchów, w wyniku których zginęło wielu żydów.

O tych wydarzeniach można przeczytać w Starym Testamencie w Pierwszej Księdze Machabejskiej:
"Zaledwie skończył mówić te słowa, pewien człowiek, Judejczyk, przystąpił do ołtarza w Modin, ażeby złożyć ofiarę, zgodnie z królewskim dekretem.  Gdy zobaczył to Matatiasz, zapłonął gorliwością i zadrżały mu nerki, i zawrzał gniewem, który był słuszny . Pobiegł więc i zabił tamtego obok ołtarza. Zabił wtedy także królewskiego urzędnika, który zmuszał do składania ofiar, ołtarz zaś rozwalił.  Zapałał gorliwością o Prawo i tak uczynił jak Finees Zambriemu, synowi Saloma."

Jednak z lektury Pisma Świętego nie wynika czemu Polacy w Sejmie Rzeczypospolitej zapalają żydowski dziewięcioramienny świecznik.

Palenie świeczek wzięło się z opowieści zapisanych w Talmudzie.

Talmud jest zbiorem antychrześcijańskich nauk powstających po upadku Świątyni Jerozolimskiej. Dowiadujemy się z niego o niższości i podległości wszystkich ludzi wobec żydów.

Talmudyczna legenda głosi, że w świątyni znaleziono zaledwie jeden pojemnik z konsekrowaną oliwą do użycia w znajdującym się w przybytku świeczniku. Taka ilość mogła wystarczyć co najwyżej na jeden dzień, a jednak światło płonęło nieprzerwanie przez osiem dni.

Talmud stwierdza następnie, że rok po tym cudownym zdarzeniu, mędrcy ustanowili w te dni specjalne święto, podczas którego upamiętniano cud poprzez zapalanie oliwnych lampek (z czasem świeczek) w specjalnym świeczniku, którego forma przywoływać miała stojącą w jerozolimskiej świątyni menorę.

Wokół święta narodziło się też wiele innych tradycji. Żydzi upamiętniają rozmnożenie się oliwy w „kulinarny” sposób. W czasie Chanuki spożywają dużo potraw smażonych na głębokim oleju, takich jak latkes, czyli dobrze nam znane placki ziemniaczane, faworki, czy najbardziej popularne pączki.

Chętnie spożywane są także wszelkie serowe przekąski, ponieważ w tych dniach wspomina się także przebiegłość Żydówki Judyty, która by uratować swój lud nakarmiła dowódcę armii asyryjskiej serem, napoiła winem i zmożonego snem zabiła poprzez odcięcie mu głowy.

Zwyczaj palenia świeczek w święto chanuki polegał na paleniu ich we własnym domu bez obnoszenia się z tym zbytnio. Zmieniło się to wraz z ekspansją w USA żydowskiej sekty Chabad Lubawicz, która w Polsce funkcjonuje jako świeckie stowarzyszenie. Miało to też związek z komercjalizacją tego święta, żydzi też chcieli mieć jakiś substytut Bożego Narodzenia i towarzyszącej mu atmosfery - łącznie z kupowaniem i dawaniem prezentów.

Chabad Lubawicz dla żydów jest czymś takim, czym są Świadkowie Jehowy dla katolików. Ich absurdalne dla religijnych żydów i chrześcijan pomysły obejmują m.in. wierzenia w reinkarnację, w możliwość "wcielenia się żydowskiej duszy" w goja nie mającego przodków żydowskich. To Chabad Lubawicz zaczął masowo umieszczać chanukije w przestrzeni publicznej i nachodzić z nimi do wysokich urzędników państwowych.

W Polsce chabadzistów wprowadził Lech Kaczyński w 2006 r.

Chabad Lubawicz zgodnie ze swoimi talmudycznymi i kabalistycznymi korzeniami wyznaje wyższość żydów nad nie-żydami:
Ojciec państwa Izrael, Martin Buber - był fanatykiem chasydzkiego rasizmu i szowinizmu. Związany z Chabad rabin (Yitzchak Ginsburg) zasłynął nazwaniem masakrowania Palestyńczyków dobrym uczynkiem oraz wypowiedziami, że goje są po to, by służyć jako dawcy narządów dla narodu wybranego.  Tego są uczeni ze "świętej" księgi "Tanya" autostrwa ich założyciela, Szneura Zalmana.

Podsumujmy: podczas chanuki świętuje się przepędzenie obcego kultu narzuconego przez pogańską władzę państwową.
Chanuka jest obcym kultem narzuconym przez pogańską władzę państwową, więc działania Brauna sprzeciwiające się obcemu kultowi wydają się dobrze wpisywać w to święto. 

Dr. de Reynier nie dał się zastraszyć. Udał się do Deir Jassin, aby szukać ocalałych, opatrzyć rannych i, jak się okazało, być świadkiem rzezi. Po przybyciu do wioski w sobotni poranek, dr de Reynier został poinformowany przez jednego z terrorystów, że „wciąż przeprowadzają oczyszczanie”. 

"W trzecim pokoju jednego z domów zauważyłem coś, co się poruszyło, i odkryłem małą dziewczynkę, około dziesięcioletnią, straszliwie ranną, w stanie śpiączki, ale żywą. Nie otrzymała żadnej opieki przez co najmniej 24 godziny, mimo obecności lekarza wojskowego w wiosce, który był obok mnie. Z wielkim trudem udało mi się przezwyciężyć opór Irgunu i musiałem siłą umieścić ranną dziewczynkę w naszej karetce."

Ku swojemu przerażeniu zobaczył, że używali noży do zabijania nielicznych bezbronnych Arabów, którzy jeszcze żyli, a on nie mógł ich powstrzymać. „Młoda dziewczyna o zbrodniczych oczach pokazała mi swoje ostrze wciąż ociekające krwią, prezentowała je jak trofeum… "

"Zobaczyłem, jak młoda kobieta dźgnęła starszego mężczyznę i kobietę, którzy skuleni siedzieli na progu swojej chaty… Jedyne, co przychodziło mi do głowy, to oddziały SS, które widziałem w Atenach.”

 (cyt. za Palumbo, TPC, s. 53-54).
https://mondoweiss.net/2018/04/wounds-conflict-massacre/

Masakra w Deir Jassin miała miejsce 9 kwietnia 1948 roku, kiedy syjonistyczne formacje paramilitarne zaatakowały wieś niedaleko Jerozolimy, na terenie Mandatu Palestyny, zabijając co najmniej 107 palestyńskich mieszkańców, w tym kobiety i dzieci. Atak został przeprowadzony głównie przez Irgun i Lehi, przy wsparciu Hagany i Palmach. Masakra miała miejsce mimo zawartego z wioską paktu o nieagresji. Doszło do niej podczas wojny domowej 1947–1948 i była kluczowym elementem Nakby oraz wypędzenia i ucieczki Palestyńczyków w 1948 roku.

Ponad rok temu, ktoś polecił mi tę książkę. Leżała na półce od tamtego czasu i się kurzyła. Przez zaistniałą sytuację, przypomniałem sobie o niej i troszkę mnie zaskoczyło. W skrócie, książka "Protokół obrad mędrców Syonu" to dokument - protokół z tajnego zebrania wyznania Dawidowego, które opublikował minister spraw wewnętrznych Carskiej Rosji, w Słuzbie Mikolaja 2giego - Dmitry Sipyagin. Dokumenty wyciekły około 1900 roku, a krótko po masowym opublikowaniu w 1902, został zamordowany przez bolszewickiego rewolucjonistę. Niby nic, ale jak zaczynasz czytać, puzzle same się układają. 
Wrzucam zdjęcia z pierwszego protokołu, z kilkoma co "smaczniejszymi" akapitami, jak chcesz możesz też przeczytać całość. Jestem ciekaw waszego zdania.
Zaznaczam, że to było pisane w +/- 1900roku.
Nie byłem i nie jestem antysemitą, ale moja otwartość zatrzęsła się w posadach. 
Co o tym sądzicie? 
(Ostatnia edycja z 1920 roku, tylko nowy wydruk na zamówienie)