Dowodzone przez Mucjanusa legiony syryjskie ruszyły na Bałkany, gdzie dołączyły do nich legiony naddunajskie pod wodzą Antoniusza Primusa (dowódca VI legionu z Pannonii) i Corneliusa Fuscusa (prokonsul z Illyricum). Zwolennicy Wespazjana postanowili podbić Italię wykorzystując legiony naddunajskie w sile około 30.000 żołnierzy. Siły Wespazjana dowodzone były przez legata Marka Antoniusza Primusa. Łącznie wraz z posiłkami armia Primusa liczyła 50.000 ludzi, którzy obrali kurs na Rzym. Naprzeciwko tych sił Witeliusz wysłał oddziały pod dowództwem Cecyny. Wojska Cecyny w liczbie 50.000 – 60.000 ludzi obrały kurs na północ, zajmując pozycję obronną na linii Padu w okolicy Cremony. Pod Cremoną Cecynę na stanowisku dowódczym zastąpił Fabiusz Fabullus. Tymczasem Primus zajął Weronę, po czym obrał kurs na Cremonę.
Dnia 24 października 69 roku n.e., w rejonie Bedriacum koło Cremony, wojska Witeliusza wsparte posiłkami natarły na armię Primusa. Oddział pod wodzą Arriusza Warusa odparł jednak ten atak, zadając przeciwnikom spore straty. Za chwilę wojska Witeliusza wsparte nowymi oddziałami ponowiły atak, spychając tym razem żołnierzy Warusa. Równocześnie doszło do starcia w centrum – tutaj Antoniusz Primus skutecznie odpierał ataki sił Witeliusza. Pod wieczór w rejon pola bitwy dotarły kolejne oddziały Wespazjana. Zebrawszy nowe wojska Primus zajął pozycje wzdłuż drogi, oczekując nadchodzącego przeciwnika. Do starcia doszło w nocy, a obie strony walczyły zaciekle, zadając sobie ogromne straty. W starciu padł m.in. Arriusz Warus, który do końca walczył o uratowanie orła legionowego. Zacięta bitwa trwała kilka godzin. Rankiem siły Witeliusza zaczęły słabnąć, ulegając ostatecznie przeciwnikowi.
Po rozbiciu legionów Witeliusza, Primus ruszył na Cremonę, chronioną przez pomocnicze oddziały germańskich sprzymierzeńców Witeliusza. Tutaj doszło do szturmu na fortyfikacje germańskie. W wyniku zaciętej walki, żołnierze Wespazjana wdarli się za wały rozbijając przeciwnika. Miasto poddało się, jednak zwycięzcy nie uszanowali kapitulacji dokonując masakry mieszkańców.
Dzięki zwycięstwu pod Cremoną, na stronę Wespazjana przeszły liczne oddziały wojskowe. W tej sytuacji Witeliusz zgodził się na kapitulację i oddanie władzy. Z porażką nie pogodzili się jednak pretorianie, którzy zajęli Kapitol zabijając m.in. Flawiusza Sabinusa (starszego brata Wespazjana). Nie udało im się jednak znaleźć młodszego syna Wespazjana – Domicjana. Wkrótce też doszło do walk w Rzymie pomiędzy wojskami Primusa a pretorianami. Wojska Primusa odniosły w tej walce zwycięstwo, zajmując miasto. Próbującego uciekać w przebraniu Witeliusza pochwycono i zamęczono u podnóża Schodów Germońskich dnia 21 grudnia 69 roku n.e. Po serii tortur Witeliusz został wrzucony do Tybru i zginął.
69 n.e.
1 stycznia – Legiony nad Renem nie zgadzają się poddać władzy Galby.
2 stycznia – Witeliusz zostaje obwołany cesarzem nad Renem przez legiony.
15 stycznia – Galba zostaje zabity przez pretorian; tego samego dnia Othon zostaje obwołany cesarzem przez Senat.
14 kwietnia – Witeliusz pokonuje Othona
16 kwietnia – Othon popełnia samobójstwo; Witeliusz zostaje obwołany cesarzem.
1 czerwca – Wespazjan, dowódca naczelny wojsk rzymskich w Judei, zostaje obwołany cesarzem przez legiony z Egiptu pod rozkazami Tyberiusza Juliusza Aleksandera.
Sierpień – Legiony nad Dunajem wyrażają poparcie Wespazjanowi (w Syrii) i z jego inicjatywy przeprowadzają inwazję w Italii we wrześniu.
Październik – Wojska dunajskie pokonują Witeliusza a Wespazjan okupuje Egipt.
20 grudnia – Witeliusz zostaje zabity w Pałacu Cesarskim
21 grudnia – Wespazjan zostaje uznany cesarzem przez Senat.
