W XVII I XVIII WIEKU
Podczas wizyty w Pałacu Wersalskim w Paryżu, można zauważyć, że wspaniały pałac nie ma łazienek.
W średniowieczu nie było szczoteczek do zębów, perfum, dezodorantów, a tym bardziej papieru toaletowego.
Ludzkie ekskrementy wyrzucano przez okna pałacu.
W święto, kuchnia pałacowa była w stanie przygotować ucztę dla 1500 osób, bez minimalnej higieny.
W dzisiejszych filmach widzimy ludzi z tamtej epoki machających wachlarzami...
Wyjaśnienie nie tkwi w upale, ale w okropnym zapachu wydobywającym się spod spódnic (które celowo były tak wykonane, aby zatrzymać zapach intymnych części ciała, ponieważ nie było higieny). Nie było też zwyczaju kąpania się z powodu zimna i niemal całkowitego braku bieżącej wody.
Tylko szlachta miała lokajów do wachlowania, aby rozpraszać zły zapach wydobywający się z ciała i ust, a także odstraszać owady.
Ci, którzy byli w Wersalu, podziwiali ogromne i piękne ogrody, które w tamtym czasie nie tylko służyły do kontemplacji, ale także jako toaleta podczas słynnych balów organizowanych przez monarchię, ponieważ nie było łazienek.
W średniowieczu większość ślubów odbywała się w czerwcu (dla nich, początek lata).
Powód jest prosty: pierwsza kąpiel w roku była brana w maju; więc w czerwcu zapach ludzi był jeszcze znośny.
Jednak, gdy niektóre zapachy zaczynały już przeszkadzać, panny młode nosiły bukiety kwiatów blisko ciała, aby przykryć zapach.
Stąd wyjaśnienie pochodzenia bukietu ślubnego.
Kąpiele były brane w jednej ogromnej wannie wypełnionej gorącą wodą.
Głowa rodziny miała przywilej pierwszej kąpieli w czystej wodzie.
Następnie, bez zmiany wody, do wanny wchodzili inni domownicy, w kolejności według wieku, kobiety również według wieku i na końcu dzieci.
Niemowlęta były ostatnie. Kiedy przyszła ich kolej, woda w wannie była już tak brudna, że można było zabić dziecko w środku.
Dachy domów nie miały podsufitki, a drewniane belki, które je podtrzymywały, były najlepszym miejscem dla zwierząt: psów, kotów, szczurów i karaluchów, aby się ogrzać.
Kiedy padało, przecieki zmuszały zwierzęta do skakania na ziemię.
Ci, którzy mieli pieniądze, mieli cynowe talerze. Pewne rodzaje jedzenia utleniały materiał, powodując, że wiele osób umierało na skutek zatrucia. Przypomnijmy, że nawyki higieniczne tamtej epoki były straszne.
Pomidorów, będących kwaśnymi, przez długi czas uważano za trujące, kubki z cyny używano do picia piwa lub whisky; ta kombinacja czasami powodowała, że osoba "padała na ziemię" (w rodzaju narkolepsji wywołanej przez mieszanie napoju alkoholowego z tlenkiem cyny).
Ktoś przechodzący obok mógł pomyśleć, że osoba jest martwa, więc zabierali ciało i przygotowywali je do pogrzebu.
Następnie ciało umieszczano na stole w kuchni na kilka dni, a rodzina stała na czuwaniu, jedząc, pijąc i czekając, aby zobaczyć, czy zmarły się obudzi czy nie.
Stąd czuwanie przy zmarłym (wake lub wake), które jest czuwaniem przy trumnie.
Anglia jest małym krajem, gdzie nie zawsze było miejsce na pochowanie wszystkich zmarłych.
Wtedy otwierano trumny, wyciągano kości, umieszczano je w ossuariach, a grób używano dla kolejnego zmarłego.
Czasami, otwierając trumny, można było zauważyć zadrapania na pokrywach od środka, co wskazywało, że zmarły został faktycznie pochowany żywcem.
Tak więc, zamykając trumnę, wpadli na pomysł, aby przywiązać pasek do nadgarstka zmarłego, przeprowadzić go przez otwór w trumnie i przywiązać do dzwonka.
Po pochówku, ktoś czuwał przy grobie przez kilka dni.
Jeśli osoba się obudziła, ruch jej ręki dzwoniłby dzwonkiem.
I zostałaby "uratowana przez dzwonek," wyrażenie używane przez nas do dziś.
