Tak wygląda największy chad Układu Słonecznego widziany z około 600 mln kilometrów jako tarcza o rozmiarze niecałych 49 sekund kątowych przez 6" teleskop Newtona.

Funfact:

17 lipca 1894 roku urodził się Georges Lemaître, belgijski fizyk, astronom, matematyk i ksiądz. Jeden z pionierów współczesnej kosmologii, autor hipotezy Wielkiego Wybuchu (nazywaną Hipotezą Pierwotnego Atomu). Jako pierwszy opisał zależność wiążącą szybkość oddalania się galaktyk z ich odległością, co dziś znamy pod nazwą prawa Hubble’a (chociaż coraz częściej kładzie się nacisk, aby stosować nazwę „prawo Hubble’a–Lemaître’a"), podjął się także pierwszego wyznaczenia wartości stałej Hubble’a. Zajmował się również rozwijaniem Ogólnej Teorii Względności, dzięki czemu możemy go spotkać pod terminami „współrzędne Lemaître’a", a także „metryka Friedmana-Lemaître’a-Robertsona-Walkera"

Tego dnia, w 1868 roku, urodziła się Henrietta Swan Leavitt, amerykańska astronomka. Prowadząc bardzo żmudne badania dotyczące okresowej zmiany jasności cefeid odkryła zależność pomiędzy jasnością a szybkością pulsacji gwiazd tego typu. Umożliwiło to wyznaczenie ich jasności absolutnej, a co za tym idzie również określenie odległości. Dzięki jej odkryciu ostatecznie można było pokazać, że okolice Drogi Mlecznej to nie cały wszechświat oraz że istnieją obiekty, które znajdują się jeszcze dalej. Metoda ta naprowadziła później Edwina Hubble'a do odkrycia ekspansji wszechświata. O samej Leavitt mówi się, że to kobieta, która "poszerzyła" granice znanego nam Wszechświata ;-)

9 czerwca 1812 roku, urodził się Johann Galle, niemiecki astronom. Najbardziej znany jest z odkrycia Neptuna, którego położenie na podstawie obliczeń wyznaczył Urbain Le Verrier (jak się okazało z dokładnością 1°), co było w tamtym czasie najbardziej spektakularnym potwierdzeniem mechaniki nieba. Oprócz tego, Galle ma na swoim koncie odkrycie ciemniejszego pierścienia Saturna (pierścień C) oraz 3 komet. Przez 45 lat pracował w obserwatorium we Wrocławiu gdzie podjął się skatalogowania niemal wszystkich znanych ówcześnie komet oraz wyznaczenie precyzyjnych orbit planet.
Zaproponował też metodę określenia paralaksy słonecznej, w której wykorzystuje się nie planety ale planetoidy.