True
2 l
17
Hej dzidki, wylosowałem sobie takiego mema i rozpoczynam polemikę z tym memem. Na dowód daje cytat, a jakże by inaczej, z Pisma świetego:
Księga IZajasza 38
(1) W tym czasie Ezechiasz śmiertelnie zachorował. Wtedy przyszedł do niego prorok Izajasz, syn Amosa, i powiedział mu: "Tak mówi PAN: Wydaj ostatnie polecenia dla swojego domu. Jesteś bowiem umierający i już nie wyzdrowiejesz". (2) Ezechiasz odwrócił się twarzą do ściany i zaczął modlić się do PANA: (3) "O PANIE, proszę Cię, wspomnij, że byłem wierny i szczery wobec Ciebie i czyniłem to, co się Tobie podobało". I wybuchnął Ezechiasz rzewnym płaczem. (4) Wtedy PAN przemówił do Izajasza: (5) "Idź i powiedz Ezechiaszowi: Tak mówi PAN, Bóg twojego ojca Dawida: Słyszałem twoją modlitwę, widziałem twoje łzy. Oto dodam ci piętnaście lat życia. (6) Wybawię ciebie i to miasto z ręki króla asyryjskiego i otoczę opieką to miasto. (7) Izajasz polecił: "Weźcie placek z fig i połóżcie mu na wrzód, a wyzdrowieje". (8) Ezechiasz zaś zapytał: "Jaki znak potwierdzi, że pójdę jeszcze do domu PANA?". (9) Izajasz powiedział: "Taki znak otrzymasz od PANA, że PAN wypełni to, co obiecał: (10) Oto Ja cofnę cień na zegarze słonecznym Achaza". I cofnął się cień słońca o dziesięć stopni od miejsca, do którego już doszedł. (11) Poemat Ezechiasza, króla Judy, kiedy chorował i został uzdrowiony: (12) "Mówiłem: W połowie dni moich mam przekroczyć bramy krainy umarłych, pozbawiony reszty moich lat. (13) Myślałem: Nie ujrzę już PANA na ziemi żyjących. Już nie zobaczę nikogo spośród mieszkańców świata. (14) Mój obóz został złożony, zwinięty jak namiot pasterski. Ty jak tkacz zwijasz moje życie, odcinasz mnie od przędzy, z każdym dniem do kresu życia mnie zbliżasz. (15) Cierpię męki do rana, jak gdyby lew miażdżył wszystkie moje kości. Z każdym dniem do kresu życia mnie zbliżasz. (16) Kwilę jak jerzyk lub jaskółka, wydaję westchnienia jak gołąb. Słabną moje oczy zwrócone ku górze. Panie! Jestem w udręce! Przyjdź mi z pomocą! (17) Cóż mam powiedzieć? On przemówił do mnie i On sam to sprawił. Minęła gorycz mojej duszy, wielbić Cię więc będę przez wszystkie me lata. (18) Ci, nad którymi Pan czuwa, będą żyli, wśród nich i mój duch żył będzie. Ty mnie uzdrowiłeś i przywróciłeś życiu. (19) Moja gorycz zmieniła się w szczęście. Ty zachowałeś moje życie, uchroniłeś mnie od zniszczenia w grobie, gdyż rzuciłeś za siebie wszystkie moje grzechy. (20) Bo to nie kraina umarłych oddaje Ci chwałę i nie śmierć Ciebie wysławia. Nie czekają na Twoją wierność ci, którzy schodzą do grobu! (21) Tylko żyjący oddaje Ci chwałę, tak jak ja dzisiaj. O Twojej wierności ojciec opowiada synom. (22) PAN zechciał mnie uratować. Będziemy więc śpiewać i grać przez wszystkie dni naszego życia w świątyni PANA".
Księga IZajasza 38
(1) W tym czasie Ezechiasz śmiertelnie zachorował. Wtedy przyszedł do niego prorok Izajasz, syn Amosa, i powiedział mu: "Tak mówi PAN: Wydaj ostatnie polecenia dla swojego domu. Jesteś bowiem umierający i już nie wyzdrowiejesz". (2) Ezechiasz odwrócił się twarzą do ściany i zaczął modlić się do PANA: (3) "O PANIE, proszę Cię, wspomnij, że byłem wierny i szczery wobec Ciebie i czyniłem to, co się Tobie podobało". I wybuchnął Ezechiasz rzewnym płaczem. (4) Wtedy PAN przemówił do Izajasza: (5) "Idź i powiedz Ezechiaszowi: Tak mówi PAN, Bóg twojego ojca Dawida: Słyszałem twoją modlitwę, widziałem twoje łzy. Oto dodam ci piętnaście lat życia. (6) Wybawię ciebie i to miasto z ręki króla asyryjskiego i otoczę opieką to miasto. (7) Izajasz polecił: "Weźcie placek z fig i połóżcie mu na wrzód, a wyzdrowieje". (8) Ezechiasz zaś zapytał: "Jaki znak potwierdzi, że pójdę jeszcze do domu PANA?". (9) Izajasz powiedział: "Taki znak otrzymasz od PANA, że PAN wypełni to, co obiecał: (10) Oto Ja cofnę cień na zegarze słonecznym Achaza". I cofnął się cień słońca o dziesięć stopni od miejsca, do którego już doszedł. (11) Poemat Ezechiasza, króla Judy, kiedy chorował i został uzdrowiony: (12) "Mówiłem: W połowie dni moich mam przekroczyć bramy krainy umarłych, pozbawiony reszty moich lat. (13) Myślałem: Nie ujrzę już PANA na ziemi żyjących. Już nie zobaczę nikogo spośród mieszkańców świata. (14) Mój obóz został złożony, zwinięty jak namiot pasterski. Ty jak tkacz zwijasz moje życie, odcinasz mnie od przędzy, z każdym dniem do kresu życia mnie zbliżasz. (15) Cierpię męki do rana, jak gdyby lew miażdżył wszystkie moje kości. Z każdym dniem do kresu życia mnie zbliżasz. (16) Kwilę jak jerzyk lub jaskółka, wydaję westchnienia jak gołąb. Słabną moje oczy zwrócone ku górze. Panie! Jestem w udręce! Przyjdź mi z pomocą! (17) Cóż mam powiedzieć? On przemówił do mnie i On sam to sprawił. Minęła gorycz mojej duszy, wielbić Cię więc będę przez wszystkie me lata. (18) Ci, nad którymi Pan czuwa, będą żyli, wśród nich i mój duch żył będzie. Ty mnie uzdrowiłeś i przywróciłeś życiu. (19) Moja gorycz zmieniła się w szczęście. Ty zachowałeś moje życie, uchroniłeś mnie od zniszczenia w grobie, gdyż rzuciłeś za siebie wszystkie moje grzechy. (20) Bo to nie kraina umarłych oddaje Ci chwałę i nie śmierć Ciebie wysławia. Nie czekają na Twoją wierność ci, którzy schodzą do grobu! (21) Tylko żyjący oddaje Ci chwałę, tak jak ja dzisiaj. O Twojej wierności ojciec opowiada synom. (22) PAN zechciał mnie uratować. Będziemy więc śpiewać i grać przez wszystkie dni naszego życia w świątyni PANA".
