Teologia ciała Jana Pawła II

Zaczynam z grubej rury – teologia ciała Jana Pawła II. George Weigel, biograf papieża, stwierdził, że może się ona okazać teologiczną bombą atomową XXI w. Teologia ciała to efekt pracy Karola Wojtyły uwieńczony serią katechez środowych, które wygłosił jako papież w latach 1979–1984.

Jan Paweł II spojrzał świeżym okiem na katolicką naukę o cielesności i płciowości człowieka. Starał się przywrócić seksualności właściwe jej miejsce w życiu człowieka. Nie chciał, by była w absolutnym centrum zainteresowań każdego z ludzi (jak chciała rewolucja seksualna) ani by była traktowana z lękiem, jako coś nieczystego (jak patrzyło na nią wielu ludzi Kościoła).

Teologia ciała przypomina o bardzo ważnej prawdzie: człowiek jest jednością duchowo-fizyczną. Nie jesteśmy duchem zamkniętym w ciele, jak w więzieniu. Nie jesteśmy też posiadaczami ciała. Ja nie tyle mam ciało, ile jestem ciałem. Człowiek jest zatem duchem ucieleśnionym i jednocześnie ciałem uduchowionym.

Dla wierzących oznacza to, że myślenie w kategoriach „dusza ważniejsza od ciała” lub „ciało jest złe, a duch dobry” jest błędne. Stąd konieczny jest całościowy rozwój człowieka – nie tylko jego intelektu i duchowości, ale też ciała.

Jan Paweł II przypomina, że to sam Bóg przyjął ludzkie ciało. Po takiej afirmacji trudno zaakceptować, że może ono być złe. Bóg wcielił się, by wejść z człowiekiem w relację. My, ludzie, budujemy nasze relacje dzięki ciału. To za jego pomocą rozmawiamy, dotykamy się, spędzamy razem czas, modlimy się i przystępujemy do sakramentów. Dzięki ciału możliwe jest w końcu pełne zjednoczenie człowieka z Bogiem w Komunii Świętej oraz małżonków ze sobą nawzajem poprzez płciowość.

Kościół w różny sposób podchodził do ludzkiej seksualności. Nieraz traktował ją z lękiem, jako źródło nieczystości. Jan Paweł II zwraca uwagę, że została ona zaplanowana przez Boga i jest przez Niego chciana. Papież z Polski mówi o niej nie przez pryzmat zakazów lub małżeńskich powinności, ale pozytywnie, jako miejscu rozwoju miłości.