Właśnie odebrałem dyplom na uniwersytecie Yale za wybitne osiągnięcia w dziedzinie chemii. Droga do tego była długa, a wzięła się z głupoty i przypadku. Evan, mój wujek zajmuje się hodowlą papug. Blisko od 4 lat mu w niej pomagam, ale moja przygoda z tymi wspaniałymi zwierzętami zaczęła się już od moich najmłodszych lat. Ilekroć za młodu jedliśmy jajka, nie wyrzucaliśmy skorupek po nich. Liczne składniki odżywcze, w tym przede wszystkim wapń, są wspaniałą pożywką dla owych zwierząt. Eksperymenty prowadzące do teraźniejszego sukcesu zaczęły się od niewinnej zabawy. Tata zawsze mi kazał obierać jajka, a ja urządzałam między nimi turniej: zderzałem jajka o siebie, aż do wyłonienia zwycięzcy. Ostatnie jajko jako jedyne nie było pęknięte i zawsze superskorupkę z tego superjajka przeznaczałem na paszę dla mojej papużki Jastrzębia. Endrju, Sajmon i Tina (papużki rodzeństwa) zawsze dostawały paszę z beta jajek. Praktykowałem to zarówno z moim pupilem, jak i z jego późniejszym potomstwem. Rozrost domowej papugarni zaczął przewyższać nasze domowe warunki i możliwości, co wykorzystał nasz wujek wietrząc plan na biznes. Akurat mieszkał niedaleko, więc wszystko poszło do niego, zarejestrował działalność, a ja wpadałem kontynuować moje eksperymenty (bardziej kwestia przyzwyczajenia niż świadomy wybór).
Następne pokolenia papug się wykluwały, a różnice między skorupkarzami alfa i beta popierdułkami stawały się coraz większe: różnice w wielkości dziobów, długości pazurów i lśnieniu upierzenia. Kiedy powiedziałem w żartach wujkowi, że to pewnie przez mój jajcarski eksperyment, on potraktował to poważnie i zgłosił to do odpowiednich instytucji. Xanth labh industry potwierdziło, że 11% zwycięzców jajkowych igrzysk zawiera więcej wapnia a, 1,2% z nich ma inne wiązania związków chemicznych. Doprowadziło to do rozpoczęcia obecnie trwających badań i wręczenia mi nagrody, a po pytaniu mnie jak na to wpadłem udzieliłem oczywistej odpowiedzi: wystarczy przeczytać wielkie litery w tekście.