Bóbr
4
"Bobry to jedne z ciekawszych zwierząt żyjących w naszym kraju i jednocześnie jeden z tych gatunków, które wywołują najpoważniejsze konflikty na linii przyroda-człowiek. Są niesamowitymi inżynierami i hydrotechnikami, jest to jedyne zwierzę (po człowieku) potrafiące na taką skalę manipulować środowiskiem. Stąd cały problem.
Bóbr to największy gryzoń Eurazji: masa ciała dorosłego osobnika dochodzi do 29 kg, a długość - do 110 cm. Jest zwierzęciem silnie terytorialnym, rodzinnym wiedzie nocny tryb życia.
Posiada wiele cech, które ułatwiają mu prowadzenie ziemnowodnego trybu życia. Może przebywać pod wodą bez przerwy nawet do 15 minut. Bóbr potrafi przystosować środowisko do własnych potrzeb. Dzięki wyjątkowo silnym siekaczom bobry potrafią ściąć bardzo grube drzewa, o średnicy nawet do 1 m.
Do najbardziej charakterystycznych śladów funkcjonowania bobrów w środowisku należą budowane przez nie tamy i żeremia. Głowa bobra przechodzi w tułów, który ma opływowy kształt, co ułatwia mu poruszanie się w wodzie. Bóbr ma chwytne przednie łapy, a tylne są masywne i silne zakończone błoną pławną. Oczy bobra są małe, przykryte przeźroczystą powieką, która, podczas nurkowania, pełni funkcje ochronne. Ogon bobra jest bardzo charakterystyczny - duży i spłaszczony, pokryty łuską. Podczas pływania pełni rolę steru, a na powierzchni służy bobrowi za podpórkę. Jego kolejną rolą jest magazynowanie tłuszczu, a także termoregulacja organizmu. Stosunek masy mózgu bobra do reszty ciała jest najwyższy wśród gryzoni, a co za tym idzie, bobry potrafią zachowywać się niezwykle logicznie - potrafią budować sobie schody, żeby sięgnąć wyżej, oraz znacznie łatwiej idzie im pokonywanie przeszkód. Bobry pokryte są gęstym, miękkim i lśniącym futerkiem. Włosy okrywowe bobra u nasady są węższe a szersze na końcach, co zapewnia izolację i większą siłę wyporu podczas pływania.
Podczas nurkowania kanały uszne i nosowe bobrów są zamykane przez fałdy skórne. Krwiobieg bobra kieruje większą ilość krwi do mózgu, tętno podczas pływania zostaje obniżone. Bobry są bardzo komunikatywne i porozumiewają się na różne sposoby. Mogą bić ogonem o powierzchnię wody, co jest znakiem, że w pobliżu jest zagrożenie. Dużą rolę odgrywa też dotyk, bobry często siłują się, ale z drugiej strony pomagają sobie przy oczyszczaniu futra, czy innych zabiegach kosmetycznych.
Samica rodzi średnio dwa młode w miocie, raz w roku. Gody odbywają się w styczniu i lutym, ciąża trwa ok. 106 dni. Młode ważą około 500g, a po roku już 8-13 kg. Opiekę nad dziećmi stanowią oboje rodzice, ale też starsze rodzeństwo. Młode bobry potrafią pływać, ale często wspinają się na grzbiet rodziców. W pierwszym miesiącu dzieci ssą mleko matki, w nocy śpią, a w dzień poznają świat.
Zimą bobry spędzają czas w żeremiu, gdzie temperatura nie spada poniżej 0.
Do końca kwietnia, kiedy na świat przychodzą młode bobry, te trzyletnie opuszczają dom i wyruszają na poszukiwanie nowych terenów, gdzie mogłyby się osiedlić.
W październiku bobry zaczynają gromadzić zapasy zimowe, odbudowują też wtedy swoje żeremie.
Bobry są roślinożercami i zjadają każdą dostępną część rośliny - wiosną i latem rośliny zielne, zimą krzewy i drzewa liściaste, ale tylko ich korę, cienkie gałązki i łyko.
Znaczną część diety bobra stanowi celuloza, dlatego stosuje on cekotrofię, która polega na tym, że wytwarza on dwa rodzaje odchodów i zjada ten z nich, w którym są składniki przetworzone przez bakterie."
Bóbr to największy gryzoń Eurazji: masa ciała dorosłego osobnika dochodzi do 29 kg, a długość - do 110 cm. Jest zwierzęciem silnie terytorialnym, rodzinnym wiedzie nocny tryb życia.
Posiada wiele cech, które ułatwiają mu prowadzenie ziemnowodnego trybu życia. Może przebywać pod wodą bez przerwy nawet do 15 minut. Bóbr potrafi przystosować środowisko do własnych potrzeb. Dzięki wyjątkowo silnym siekaczom bobry potrafią ściąć bardzo grube drzewa, o średnicy nawet do 1 m.
Do najbardziej charakterystycznych śladów funkcjonowania bobrów w środowisku należą budowane przez nie tamy i żeremia. Głowa bobra przechodzi w tułów, który ma opływowy kształt, co ułatwia mu poruszanie się w wodzie. Bóbr ma chwytne przednie łapy, a tylne są masywne i silne zakończone błoną pławną. Oczy bobra są małe, przykryte przeźroczystą powieką, która, podczas nurkowania, pełni funkcje ochronne. Ogon bobra jest bardzo charakterystyczny - duży i spłaszczony, pokryty łuską. Podczas pływania pełni rolę steru, a na powierzchni służy bobrowi za podpórkę. Jego kolejną rolą jest magazynowanie tłuszczu, a także termoregulacja organizmu. Stosunek masy mózgu bobra do reszty ciała jest najwyższy wśród gryzoni, a co za tym idzie, bobry potrafią zachowywać się niezwykle logicznie - potrafią budować sobie schody, żeby sięgnąć wyżej, oraz znacznie łatwiej idzie im pokonywanie przeszkód. Bobry pokryte są gęstym, miękkim i lśniącym futerkiem. Włosy okrywowe bobra u nasady są węższe a szersze na końcach, co zapewnia izolację i większą siłę wyporu podczas pływania.
Podczas nurkowania kanały uszne i nosowe bobrów są zamykane przez fałdy skórne. Krwiobieg bobra kieruje większą ilość krwi do mózgu, tętno podczas pływania zostaje obniżone. Bobry są bardzo komunikatywne i porozumiewają się na różne sposoby. Mogą bić ogonem o powierzchnię wody, co jest znakiem, że w pobliżu jest zagrożenie. Dużą rolę odgrywa też dotyk, bobry często siłują się, ale z drugiej strony pomagają sobie przy oczyszczaniu futra, czy innych zabiegach kosmetycznych.
Samica rodzi średnio dwa młode w miocie, raz w roku. Gody odbywają się w styczniu i lutym, ciąża trwa ok. 106 dni. Młode ważą około 500g, a po roku już 8-13 kg. Opiekę nad dziećmi stanowią oboje rodzice, ale też starsze rodzeństwo. Młode bobry potrafią pływać, ale często wspinają się na grzbiet rodziców. W pierwszym miesiącu dzieci ssą mleko matki, w nocy śpią, a w dzień poznają świat.
Zimą bobry spędzają czas w żeremiu, gdzie temperatura nie spada poniżej 0.
Do końca kwietnia, kiedy na świat przychodzą młode bobry, te trzyletnie opuszczają dom i wyruszają na poszukiwanie nowych terenów, gdzie mogłyby się osiedlić.
W październiku bobry zaczynają gromadzić zapasy zimowe, odbudowują też wtedy swoje żeremie.
Bobry są roślinożercami i zjadają każdą dostępną część rośliny - wiosną i latem rośliny zielne, zimą krzewy i drzewa liściaste, ale tylko ich korę, cienkie gałązki i łyko.
Znaczną część diety bobra stanowi celuloza, dlatego stosuje on cekotrofię, która polega na tym, że wytwarza on dwa rodzaje odchodów i zjada ten z nich, w którym są składniki przetworzone przez bakterie."