Japończycy lubują się w przedstawianiu siebie jako starożytnego ludu, którego początki giną w pomrokach dziejów. Tymczasem ich rodowód choć stary nie sięga tak głeboko jakby chcieli wierzyć. Jeszcze kiedy w Europie rządził Aleksander WIelki czy Cezar przodkowie Japończyków mieszkali w Korei i Chinach na bagnach... Japonię zamieszkiwały zupełnie inne ludy trudniące się myślistwem, zbieractwem i rybołóstwem! Dopiero na przełomie er gdy w Azji doszło do wielkich zmian kilmatycznych (osuszanie się klimatu) doszło do wielkich wędrówek które wyprawiły w ruch wielkie masy również protojapończycy zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów. Przeprawili się przez morze i zasiedlali stopniowo Japonię z Chin i Koreii. Ci japończycy żyli w klanch, tatuowali ciała, chodzili w skórach i praktykowali poligamię oraz nie znazli pisma. Była to superprymitywna ludność zorganizowana w klany z przywódcą- szamanem.  Pismo zajebali z Chin dopiero około roku 400-700 ne i to na ciekawej zasadzie. Otóż jeśłi u nich góra wymawiało się jako JAMA to pytali chińczyków które znaki jak się mówi to brzmi JA-MA a nie chińskie GÓRA( słowo znaczące góra) i zapisywali je tymi znakami jakie chińczycy im pokazywali. Rodzi to zabawne konsekwencje bo np Japończyk wyrył sobie nazwę miecza  "święta góra" znakami jakie pokazał mu Chińczyk gdy mu powiedział pokaż mi znaki KA-MI-JA-MA  a Chińczyk gdy to czytał to mu wychodziło np "wielka końska dupa twoje starej"... Ten sposób zapisu nazywa się u nich man’yōgana i został już wyparty przez współczesne formy zapisu bo był w chuj niewygodny i rodził ciągle problemy- zółtkom myliło się co jest gdzie zapisane więc wymyślili ulepszenie w postaci hiragany i katakany ale przetrwał gdzieniegdzie w wierszach bądź starych nazwach.