Okładka „Księgi Zaginionych Opowieści. Część 1” to wizualna metafora podróży nie tylko przez materialny świat Śródziemia, ale także przez głębiny ludzkiej egzystencji, zmagania, poznania i duchowej transformacji. Każdy element tej grafiki wydaje się zapraszać do rozważenia nad uniwersalnym pytaniem: czym jest nasze życie i jakie są jego ostateczne cele? W tej jednej ilustracji zawiera się całe spektrum symboli, które odzwierciedlają istotę filozofii Tolkiena, a także szersze refleksje nad ludzkim losem i naszą nieodłączną potrzebą odnalezienia sensu.

Statek żaglowy, unoszący się na wzburzonym morzu, to nie tylko obraz podróży fizycznej, ale również głęboka metafora egzystencjalna. W tej scenie widzimy jednostkę, która musi stawić czoła ogromnym siłom natury – falom, które symbolizują nieprzewidywalność życia, jego chaos i trudności. Tak jak człowiek, statek ten jest stale konfrontowany z siłami, które zdają się być poza jego kontrolą, a jednak mimo to posuwa się naprzód. To obraz nadziei w obliczu niepewności, ukazujący, że życie jest ciągłym procesem zmagań, gdzie każda fala może być zarówno zagrożeniem, jak i szansą na wzrost i rozwój. Fale stają się metaforą przeciwności, które człowiek napotyka w trakcie swojego istnienia, ale także przypomnieniem, że to właśnie one kształtują nasze charaktery, zmuszając nas do adaptacji, nauki i postępu.

Żagiel statku, oświetlany przez złote promienie światła, to kluczowy symbol na tej okładce. To nie tylko techniczny element napędzający statek, ale wizualizacja duchowego przewodnictwa. Złote światło, w kontraście do ciemnych, niespokojnych wód, sugeruje obecność czegoś wyższego – może to być przeznaczenie, boska opieka czy sama natura transcendencji. Żagiel staje się medium, które pozwala statkowi przemieszczać się przez niebezpieczne wody, symbolizując jednocześnie, że ludzka dusza, jeśli otwarta na duchowe przewodnictwo, jest w stanie nawigować przez najbardziej niespokojne momenty życia. Światło jest tutaj nie tylko znakiem nadziei, ale również obietnicą wyższej mądrości, do której człowiek dąży, nawet jeśli jeszcze nie w pełni ją rozumie. W twórczości Tolkiena ta symbolika często odnosi się do obecności Valarów, którzy, mimo że niewidzialni, zawsze oddziałują na losy bohaterów.

Góra na horyzoncie, majestatycznie wyłaniająca się z mgieł, to symbol czegoś niedosiężnego, a zarazem upragnionego. W filozofii i mitologii góry od zawsze były miejscami, gdzie spotykały się ziemskie sprawy z boskimi. W Śródziemiu, Taniquetil, najwyższa góra Valarów, była miejscem, gdzie znajdowały się siedziby istot boskich, a Góry Mgliste stanowiły granicę między światem ludzi a światem tajemniczych stworzeń. Góra na tej okładce staje się więc nie tylko geograficznym punktem odniesienia, ale także celem duchowym, który człowiek stara się osiągnąć. To obraz transcendencji – podróży nie tylko ku fizycznemu miejscu, ale ku wewnętrznej przemianie, która zachodzi w duszy każdego, kto odważa się wyruszyć na taką podróż. Góra, mimo że widoczna, jest daleka i trudna do zdobycia, co sugeruje, że prawdziwa mądrość i duchowa doskonałość są czymś, co wymaga wysiłku, determinacji i poświęcenia.

Ptaki unoszące się nad wodami to kolejny element tej symboliki, który można interpretować filozoficznie. Ptaki w kulturach starożytnych często były uważane za posłańców bogów, istoty, które łączą niebo i ziemię. W twórczości Tolkiena orły Manwego pełniły właśnie taką funkcję – pojawiały się w kluczowych momentach, aby ratować bohaterów, kiedy wszystkie inne środki zawodziły. Ptaki na okładce są zatem nie tylko symbolem nadziei i wybawienia, ale również przypomnieniem, że człowiek, mimo swojego zmagania, nigdy nie jest całkowicie sam. Są siły wyższe, niewidzialne, które czekają, aby wkroczyć w najbardziej krytycznych momentach życia, jeśli tylko człowiek potrafi zaufać tej wyższej mocy. Ich obecność przypomina nam o transcendentalnej naturze wszechświata, gdzie rzeczy widzialne i niewidzialne splatają się ze sobą w nierozerwalnym związku.
Kolory na okładce – głęboka zieleń, błękit, biel i złoto – to również kluczowe elementy, które dodają całości symbolicznego wymiaru. Zieleń i błękit to barwy życia, natury, ale też tajemnicy – symbolizują głębiny duszy, które pozostają niezgłębione, ale w których tkwi potencjał wzrostu i odnowy. Biel na górze to czystość, niewinność i doskonałość, które człowiek pragnie osiągnąć, ale które wymagają wspinaczki, wysiłku i dążenia ku temu, co wyższe. Złote światło zaś to ostateczne oświecenie, które przychodzi w momencie, gdy człowiek zrozumie swoją rolę w kosmosie i zjednoczy się z transcendencją.
Czcionka, prosta, ale majestatyczna, w złotym kolorze, mówi o wartości słów, które znajdują się w tej książce. To nie są tylko historie – to mity, legendy, przypowieści, które odzwierciedlają głębokie prawdy o ludzkiej naturze, o historii wszechświata i o miejscu człowieka w tym kosmicznym porządku. Złoto symbolizuje wieczność tych opowieści, ich ponadczasowy charakter, który nie zginie, ale będzie trwał przez wieki, przenosząc mądrość z jednego pokolenia na drugie.
Okładka „Księgi Zaginionych Opowieści” to coś więcej niż tylko ilustracja. Jest to medytacja nad podróżą człowieka przez życie, nad jego zmaganiem się z losem i jego dążeniem do osiągnięcia czegoś większego niż on sam. To zaproszenie do rozważenia głębokich, filozoficznych pytań o sens życia, o naszą relację z nieznanym i o to, co czeka na końcu naszej podróży – czy jest to duchowe oświecenie, boska interwencja, czy może po prostu sam akt podróży jest celem, a nie jej koniec.