Brazylijski nacjonalizm często opierał się na dumie z etnicznej różnorodności, uznając ją za fundament tożsamości narodowej. W przeciwieństwie do wielu krajów, nie promowano jednej dominującej grupy etnicznej, lecz mit harmonijnego wymieszania rdzennych ludów, Afrykanów i Europejczyków. Szczególnie popularna była idea „demokracji rasowej”, według której Brazylia miała być wolna od rasowych napięć. Ta wizja była chętnie wykorzystywana przez państwo, zwłaszcza w czasach rządów Getúlia Vargasa, jako dowód cywilizacyjnej wyjątkowości kraju.