Jezus nigdy nie skrzyczał nikogo z powodu jego grzeszności. Nie znajdziemy fragmentu w Ewangelii, gdzie Jezus wyżywałby się na prostytutkach, cudzołoznikach czy złodziejach. On miał litość dla grzeszników, usprawiedliwiał ich i proponował nowe życie. W końcu przyszedł odnaleźć to co zginęło, stać się "lekarzem , dla tych którzy się źle mają". Było jednak coś, co wywoływało w Nim złość i rozgoryczenie. Co to było? Niewiara.Mentalność i sposób myślenia, który nie pozwalał zobaczyć Bożego przesłania, Bożej perspektywy dla danej sytuacji. Wzrok niewiary jest płytki. Widzi tylko to co ziemskie. Widzi problem zamiast rozwiązania, chorobę zamiast uzdrowienia, brak chlebów zamiast cudu rozmnożenia. [Nawet ] Uczniowie patrzyli na te same problemy co Jezus, różnica polegała jednak na tym, że Jego oczy były skupione na OJcu, który może wszystko

Dzisiaj jeszcze fragment z Ewangelii o przebaczeniu. Skoro Bóg nam wybacza wszystko, nawet jeśli nie żałujemy to my też powinniśmy przebaczać tym, którzy nam zawinili. Bóg nam przebacza, tylko od nas zależy czy przyjmiemy to przebaczenie i wyznamy, że Panem jest Jezus, i tylko od nas zależy czy to co otrzymaliśmy od Boga Ojca przekażemy dalej, czy przebaczymy innym, czy podzielimy się dobrem.


Piotr podszedł do Jezusa i zapytał: „Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat zawini względem mnie? Czy aż siedem razy?”.

Jezus mu odrzekł: „Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał się rozliczyć ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który był mu winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby dług w ten sposób odzyskać.

Wtedy sługa padł mu do stóp i prosił go: «Panie, okaż mi cierpliwość, a wszystko ci oddam». Pan ulitował się nad owym sługą, uwolnił go i dług mu darował.

Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: «Oddaj, coś winien!». Jego współsługa padł przed nim i prosił go: «Okaż mi cierpliwość, a oddam tobie». On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu.

Współsłudzy jego, widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło.

Wtedy pan jego, wezwawszy go, rzekł mu: «Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?». I uniósłszy się gniewem, pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu nie odda całego długu.

Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu”.

Przebaczenie nie jest uczuciem. Jest decyzją, gestem. Przebaczenie nie sprawi, że przestanie nas boleć całkowicie, ale da nam ulgę i uwolni nas od nienawiści.
Podobnie zresztą jest z miłością. Zakochanie to uczucie, ale miłość to decyzja, którą podejmujemy dotycząca danej osoby, np że będziemy z nią do końca życia. Decyzja, którą musimy podtrzymywać codziennie do końca życia.

dzidki włąśnie przeczytałem coś genialnego i się tym z Wami dzielę, w całości są to dwa cytaty, ale koleś opisuje tam jak wyleczył się z depresji (drugi dłuższy cytat - tak na prawdę strona w książce przepisana na zywca)

2. Przeciętny katolik, gdy go zapytamy, czy ma komuś coś do przebaczenia, odpowie, że nie. I naprawdę wierzy, że przebaczył już wszystko, że na nikogo się nie gniewa. Jednak większość. Jednak większość zranień ukryta jest w naszej podświadomości i żyje sobie własnym życiem. Nasza podświadomość jest jak niewidoczna część góry lodowej, której cztery piąte ukryte jest pod wodą, a zaledwie jedna piąta wynurza się nad powierzchnię. Przechowywane w niej raniące nas doświadczenia są dla nas niedostępne, ale „wynurzają się” w postaci gniewu, ciągłego rozdrażnienia, rozgoryczenia, braku radości życia, chronicznego zmęczenia oraz chorób fizycznych. [Anna Lasoń-Zygadlewicz, „Modlitwa przebaczenia”].
_________________________________________
Marcin Zieliński (zdj.) opisuje również swój przypadek, który cytuje poniżej (trochę przydługi, ale myślę, że warto)
„To było parę lat temu. Zanim zacząłem posługiwać we wspólnocie, toczyłem w sobie walkę. Ciężką walkę emocjonalną. Sam nie wiem, jak to nazwać… Powiem tak: Coś we mnie rąbało. To dziwne doświadczenie trwało jakieś pół roku i nie miałem pojęcia, skąd się wzięło. A powiem Wam, przychodziły mi wtedy do głowy mocno niepokojące myśli, które skłaniały mnie do dziwnych zachowań, żeby wejść na tory, zrobić jakieś głupie rzeczy… Wyglądało to trochę jak depresja.
Pewnego dnia pojechałem na konferencję, na której pewna osoba się za mnie modliła. I słyszę od niej takie słowa: Marcin, mam w głowie taki obraz… Wiem, że nie w tej sprawie tu przyszedłeś, ale i tak Ci powiem Ci, co widzę. Kiedy miałeś trzy lata, byłeś bardzo spanikowany. I chodziło o jednego z Twoich rodziców. Zdaje się, gdzieś Cię zostawił. Tamta sytuacja jest przyczyną problemów, z którymi się dzisiaj borykasz.
Zgłupiałem. Pomyślałem […] fałszywe proroctwo.
Jakiś czas później później rozmawiałem z moim tatą i pytałem […] Bo ja nic nie pamiętam. A on przez chwilę się zastanowił i mówi, wiesz właściwie było coś takiego. Kiedyś musiałem coś zapłacić w sklepie i zostawiłem Cię w samochodzie. Miałem wyjść dosłownie na chwilę, ale była kolejka … I w pewnym momencie wchodzi jakaś kobieta z Tobą na rękach. Wyciągnęła Cię z tego samochodu, bo miałeś napad histerii.
Jak musiałem się zachowywać, że obca kobieta zwróciła na mnie uwagę? Waliłem głową w szybę? […] Nie czułem nawet najmniejszej urazy do mojego taty. Stanąłem jednak w modltwie, żeby mu wybaczyć. Po co? Aby rzeczy z podświadomości zostały uzdrowione. Dzisiaj już nie mam takich problemów jak dawniej.”
__________
książka 77 Moc przebaczenia polecam

Bez przebaczenia nie doświadczysz tego czego chce dla Ciebie Bóg. Jeśli nie przebaczysz to tak jakbyś zostawiał otwarte drzwi. Bóg Ci coś daje, ale złodziej wchodzi przez otwarte drzwi i od razu Ci to zabiera. Tymi otwartymi drzwiami jest brak przebaczenia, czyli w zasadzie grzech. Każdy grzech otwiera takie drzwi. Tylko problem jest taki, że rzadko uznajemy brak przebaczenia za grzech i nie dostrzegamy problemu w naszym życiu. Dlaczego dajemy się okradać z Bożego błogosławieństwa? Ono jest nasze. Bóg chce nam błogosławić i ciągle to robi, ale my najczęściej nie chcemy tego błogosławieństwa, nie słuchamy Boga, który mówi nie rób tego, bo zrobi Ci to krzywdę, zrób to, bo to będzie dla Ciebie dobre. A później, gdy już jesteśmy zranieni to narzekamy, jaki to Bóg jest zły, jak to nas bardzo doświadcza i jaki z Niego tyran. Tymczasem wina może leżeć po naszej stronie. Dlatego przebaczajmy, mówmy to na głos (w samotności, ale na głos) błogosławmy tej osobie, prośmy za nią, by Bóg jej wybaczył, by pomógł jej się zmienić. Wiem, brzmi to jak abstrakcja, nie ma to sensu, ale w świecie Boga wszystko wywrócone jest do góry nogami, są tam inne prawa, a przede wszystkim prawo miłości. Jak nie dać się okradać z błogosławieństwa Bożego? Na pewno przebaczajmy, i to nie raz, a wiele razy. Marcin Zieliński mówi, by przebaczenie było stylem życia. I to jest praktyczna wskazówka. Jak ktoś nie zna to into google pierwszy wynik :)

Przystąpili do Niego faryzeusze i chcąc Go wystawić na próbę, pytali Go, czy wolno mężowi oddalić żonę. 3 Odpowiadając zapytał ich: «Co wam nakazał Mojżesz?» 4 Oni rzekli: «Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić». 5 Wówczas Jezus rzekł do nich: «Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. 6 Lecz na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: 7 dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę 8 i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem2. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. 9 Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela!»

Apostołowie widząc znaki, które czyni Jezus zapytali Go jak się modlić ( w domyśle, żeby czynić takie znaki jak Ty) Jezus nauczył ich wtedy modlitwy Ojcze Nasz, w której jest zawarte „i odpuść nam nasz winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Mało tego, po skończonej prezentacji modlitwy Ojcze Nasz Jezus dodaje: „Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i Wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień”. Skoro Jezus w takim ważnym momencie, w którym Apostołowie go pytają pośrednio: Jak czynić cuda, takie jak Ty czynisz? Jak być wysłuchanym na modlitwie ? powtarza dwa razy o przebaczeniu to znaczy, że jest to ważne i istotne. Przebaczenie w naszym życiu przynosi owoce na modlitwie. Jeśli nie potrafimy przebaczyć, zaprośmy Jezusa w to miejsca w naszym sercu, w naszym życiu, by do niego przyszedł, by je uleczył, by dał nam zdolność przebaczenia. I bardzo ważne, w krwi Jezusa jest nasze odpuszczenie grzechów, uzdrowienie ciała, uzdrowienie duszy. W skrócie wszystko.
A jak jesteśmy już przy Ojcze Nasz o Jezus pokazuje wyraźnie co najpierw, najpierw sprawy Boga Ojca (niech się święci Twoje imię, przyjdzie Twoje Królestwo itp.), a dopiero potem nasze sprawy, chleb, przebaczenie nam grzechów i uzdolnienia do przeciwstawiania się pokusom. JEŚLI ZATROSZCZYMY SIĘ O TO CO BOŻE, BÓG ZATROSZCZY SIĘ O TO CO LUDZKIE.

To, że nie wierzymy w szatana, albo nie wierzymy w to, że ma do nas dostęp i codziennie nas kusi i próbuje doprowadzić nas do upadku, nie znaczy, że tak nie jest. Rzeczywistość duchowa łączy się z rzeczywistością fizyczną, materialną. Skoro znamy przynajmniej podstawy praw fizyki i materii, wiemy czym jest np. grawitacja i doskonale sobie z nią radzimy, wcześniej ucząc się jako dzieci, tak samo wypada byśmy poznali rzeczywistość duchową, w której chcąc nie chcąc jesteśmy zanurzeni. Pływamy w niej, często się topimy, mamy zły humor, nie widzimy działania Boga, cierpimy na stany lękowe, czy depresje. Dopóki nie zrozumiemy, że jako ludzie oprócz z potrzeb ciała składamy się również z duszy i ducha. Upraszczając duch to miejsce spotkania tylko dla Boga, szatan nie ma do niego dostępu, a my sami musimy się nauczyć wchodzić w to miejsce naszego jestestwa. Dusza to nasze emocje, stany, myśli, postanowienia, myślę też, że wszystko co można też nazwać psychiką. Do duszy diabeł ma dostęp i może do niej szeptać. Ale wracając do tematu, bez przebaczenia, którego uczy nas w duchu Bóg, będziemy dawać szatanowi dostęp do nas, czyli do naszego ciała i duszy, dlatego bezpośrednio brak przebaczenia może być powiązany z chorobą ciała lub stanami lękowymi, czy depresją. Dlatego nie przebaczając robimy krzywdę również i przede wszystkim sobie. Brak przebaczenia też jest powiązany (to nie jest jedyny czynnik) ze „skutecznością” modlitwy. Marcin Zieliński pisze, że jednym z głównych czynników niewysłuchania modlitw jest brak przebaczenia. Może być tak, że Bóg chce Ci błogosławić, ale Ty tego błogosławieństwa nie przyjmujesz, bo NIE JESTEŚ W STANIE go przyjąć, właśnie przez brak przebaczenia. To jest jedna z zasad rzeczywistości duchowej. Wtedy krzyczymy i jesteśmy źli na Boga, że nam nie daje, a to nie Jego wina. Mamy wolną wole. Możemy przebaczyć lub nie, już sama wola przebaczenia to duży krok do przodu.