Znalazłem ciekawe badanie, z którym chciałbym się podzielić.
Badanie dotyczy transmisji zaburzeń psychicznych w sieciach rówieśniczych wśród nastolatków.
Do badania wykorzystano rejestr wniosków w Finlandii, który zawiera informacje na temat składu 9 klasy, która jest ostatnią klasą w szkołach powszechnych (jest jeszcze jedna klasa dodatkowa dla chętnych, ale to mało istotne). Z końcem 9 klasy, a więc i kończąc 16 lat, kończy się tam obowiązek szkolny. Warto zwrócić uwagę, że mimo uwzględnienia danych tylko z 9 klasy, to ze względu na system edukacji w tym kraju, składy klas 7-9 są raczej stabilne. Ponadto rodzice dziecka nie mają bezpośredniego wpływu na szkołę, do której uczęszcza ich dziecko chociaż dzieci dobierane są do klas według testów predyspozycji (np. dwujęzyczna, muzyczna itp.). Szkoła jest wybierana odgórnie w zależności od tego, która jest najbliżej, co może w pewnym stopniu pozytywnie wpływać na losowość grup badanych. W badaniu wzięli ludzie urodzeni w przedziale od 1.01.1985 do 31.12.1997 r.
Finlandia jest fajnym miejscem do przeprowadzania takich badań, bo w tym przypadku badań opierających się na rejestrach prawo nie wymaga zgody od uczestników, co pozwoliło zebrać grupę łącznie aż 713 809 uczestników z czego 47 433 było wcześniej zdiagnozowanych. Dla lepszej grupy reprezentatywnej wykluczono z badania uczniów, którzy uczęszczali do klas mniejszych niż 10 osób i większych niż 40, osoby, które przybyły do danej szkoły wcześniej niż 3 lata przed rozpoczęciem obserwacji oraz osoby, które przybyły do Finlandii po rozpoczęciu obowiązku szkolnego w tym kraju (powyżej 7 lat). Z badania wykluczono również osoby, które przed rozpoczęciem badania miały diagnozy (wg klasyfikacji ICD-10) F10-F50 oraz F90-F98, czyli grup zaburzeń i chorób psychicznych, które będą dalej brane pod uwagę w obserwacji. Po tych wykluczeniach do dalszej obserwacji wzięło 666 376 osób z 860 szkół i 39 992 klas.
Informacje na temat leczonych z powodu zaburzeń i chorób psychicznych wzięto z Rejestru opieki zdrowotnej Finlandii, który zbiera dane na temat wszystkich leczonych.
Obserwacja trwała od 1 sierpnia w roku, w którym ukończyli 9 klasę (najwcześniej to był 2001 rok) czyli zazwyczaj od tego 16 roku życia, do czasu zdiagnozowania zaburzenia psychicznego lub 31 grudnia 2019 r., ewentualnie do wystąpienia innych czynników zmuszających do zakończenia obserwacji (śmierć badanego, emigracja).
Nie będę wypisywać wszystkich grup tych zaburzeń jakie brano pod uwagę w obserwacji, bo mi się nie chce a będzie w tabelce.
Nie będę się specjalnie rozwodzić nad wynikami. W przypadku osób przebywających w klasach w których 1 osoba była zdiagnozowana na jakieś zaburzenie psychiczne istotnie statystycznie częściej zapadały na zaburzenia nastroju, lękowe, odżywiania i internalizacyjne. Jednak w rubryce ,,którekolwiek z powyższych” wynik był nieistotny.
statystycznie. W przypadku, kiedy osób zdiagnozowanych w klasie było więcej niż 1, to istotne statystycznie stały się również zaburzenia zachowania, eksternalizacyjne oraz ,,którekolwiek z powyższych”. Największy istotny statystycznie wpływ na współczynnik ryzyka był przy zaburzeniach odżywiania, eksternalizacyjne oraz nastroju. We wszystkich przypadkach średni współczynnik ryzyka wynosił >1.00 w porównaniu do grupy.
Poza tym ogólnie współczynnik ryzyka malał w czasie.
Reasumując. Badanie jest o tyle ciekawe, bo pokazuje, że choroby i zaburzenia w pewnym sensie mogą być zaraźliwe i nie ogranicza się to tylko do skrajnych przypadków jak np. paranoja indukowana lub pokazuje, że nie można ograniczać się do wpływu rodziny na zdrowie psychiczne. Osoby z zaburzeniami psychicznymi w klasie mogą indukować problemy psychiczne u rówieśników w przyszłości i im więcej w klasie osób z zaburzeniami, tym większe ryzyko zdiagnozowania zaburzeń u tych rówieśników w przyszłości.
Niżej dam link do badania. Polecam samemu przeczytać i wyciągnąć wnioski samemu niż ufać losowemu typowi z internetu, tym bardziej że pominąłem kilka kwestii (szczególnie bardziej szczegółowego omówienia wyników i wniosków jakie można wyciągnąć), bo ta dzida i tak jest o kilka akapitów za długa, ale i tak chciałem się podzielić, nawet jeśli nikogo to nie obchodzi, bo lubię czytać badania szczególnie, kiedy nie są zrobione kompletnie na odpierdol (co w psychologii niestety jest częste).
WYPIERDALAM
https://jamanetwork.com/journals/jamapsychiatry/fullarticle/2818735
