Cześć chłopaki,
jakiś czasu temu jeden z naszych kolegów pochwalił się wydaniem swojej powieści. To dodało mi trochę otuchy, że są tutaj osoby czytające książki. Tak więc postanowiłem, że i ja pochwalę się tym, że właśnie wydałem swoją:

2. Druga fajna rzecz. Memuar szczęściarza to książka napisana bardzo pod czarne poczucie humoru dzidowców.

Dokładniej mówiąc, to rodzaj pamiętnika prowadzonego przez Brunona – największego pechowca na świecie, który zrządzeniem losu otrzymał od potężnego bóstwa dar szczęścia. Połączenie tych dwóch sprzecznych natur sprawia, że życie bohatera obfituje w niemożliwe do przewidzenia, często śmieszne (wręcz pojebane) sytuacje.

Żadnych nudnych opisów, żadnych mocy przyjaźni, żadnego ukrytego przekazu o tym, co jest dobre, a co złe, żadnej poprawności politycznej.

Pisząc Memuar szczęściarza, chciałem, aby czytający cały czas mieli banana na buzi, żeby nie mogli się oderwać od książki, żeby ich non stop coś zaskakiwało i szokowało. Jeżeli bohater ma się potknąć i nadziać dupskiem na kij, to się nadzieje. Nie ma taryfy ulgowej. Chciałem stworzyć w tym naszym pojebanym świecie coś dobrego, wartego swojej ceny, coś normalnego.

Jeżeli obejrzałeś już wszystkie odcinki kapitana bomby pięć razy, brakuje ci takiej spoko komedii, co by serio wzięła i wywołała na twojej twarzy uśmiech. Jeżeli do książek zniechęciła cię jakaś Granica w liceum albo inna gruba jak Walaszek powieść historyczna z lektur obowiązkowych, to może czas spróbować książki z duszą, która została napisana dla zabawy, luźnym językiem, specjalnie po to, by rozśmieszyć i sprawić, że może chociaż trochę życie stanie się przyjemniejsze.

Poświęciłem temu projektowy kilka lat. Nie przejmowałem się odmowami wydawnictw i postanowiłem sam wszystko zrobić, bo wiedziałem, że napisałem coś naprawdę dobrego. Wszyscy beta readerzy uznali Memuar szczęściarza za zajebistą książkę, godną polecenia. Ufam… nie, ja po prostu wiem, że wam też się spodoba. Gdzieś w sobie czuję, że nadajemy na tych samych falach i to jest to, co powinno być.

„Memuar szczęściarza – czyli fantastyka, czarny humor i twoja stara” – jest już dostępny na stronie sklepu (starałem się go zrobić profesjonalnie).

memuarszczesciarza.pl

Tam też znajdziecie kilka dodatkowych opisów i informacji, krótką notkę o autorze, no i oczywiście fragment książki do przeczytania, żeby nie brać tego całkowicie w ciemno, sprawdzić język narratora i ogólny vibe, czy wam pasuje.

No i co, misie pysie, to chyba tyle - nie ma co się więcej rozpisywać.
Pozdrawiam was wszystkich, życzę wam miłego dnia, a w przyszłości miłej lektury i... wypierdalam.

PS: WAŻNE
To jest premiera, niby robiłem próbne zakupy i testowałem wszystko – i działało dobrze – ale jakby komuś coś mimo to się popsuło, coś by mu nie działało do końca poprawnie, cokolwiek, to na stronie jest zakładka kontaktu, śmiało proszę pisać albo dzwonić – jestem do dyspozycji.

Czesc. Jako iż człowiek co jakiś czas powinien coś przeczytać i to nie tylko etykietę Domestosa gdy zapomni zabrać telefonu do toalety, to chciałbym Wam polecić pewną książkę. 
Jaką? Widzicie wyżej. Teraz pytanie czemu. Kupiłem ją już lata temu. Jakoś w 2010.

O czym jest ta książka? Oto co możecie przeczytać na tylnej stronie okładki:
" Katolik, protestant, ateista - nieważne. Jak śmiertelnie przerażony szczur przemykasz się ulicami Berlina, Londynu czy Warszawy. W Europie XXI wieku rytm życia wyznaczają zawodzenia muezinów. Zachodnia cywilizacja gnije i upada - to efekt wprowadzenia przez zwycięskie feministki Wielkiego Planu Zrównania Szans. Metropolie zamieniają się w slumsy, którymi rządzą gangi imigrantów z Trzeciego Świata. Sądy sprawuje Wielka Mądra Bawolica, a standardowy wyrok dla autochtona to dziesięć lat obozu resocjalizacyjnego i dwadzieścia mlecznych krów grzywny - dziesięć dla Mądrej Bawolicy i dziesięć dla szlachetnych synów pustyni. Kapitan Hubert Jugenmann przez wiele lat z narażeniem życia niósł pomoc humanitarną dla najuboższych, dotkniętych kataklizmami rejonów świata. Jest pasjonatem latania i znakomitym pilotem, ale w Nowej Europie traktuje się go jak nieuleczalnie chorą męską szowinistyczną świnię. Ma wybór: zdechnąć z głodu lub nosić lektykę murzyńskiego kacyka."

14 lat temu czytałem to jak taką trochę fantastykę. Od ponurą wizję powolnego upadku cywilizacji. Teraz jednak mam wrażenie, że autor po prostu miał wizję, albo jakimś cudem przeniósł się do przyszłości. Wiele rzeczy, o których pisał, już się stało, niektóre nawet dokładnie tak jak na stronach jego dzieła. 

Polecam, do posiedzeń na toalecie, ale uważajcie, by Wam nogi nie zdrętwiały, bo książka wciąga. Generalnie czytajcie, póki jeszcze jej nie zakazali.