Doris Miller, Dorie Miller (ur. 12 października 1919 w Waco, zm. 24 listopada 1943) – amerykański marynarz. Pierwszy czarnoskóry, któremu przyznano Krzyż Marynarki Wojennej – najwyższe odznaczenie przyznawane przez United States Navy.
Miller służył jako kucharz (Mess Attendant 3rd Class) na pancerniku USS West Virginia (BB 48). Kiedy rankiem 7 grudnia rozbrzmiał alarm, początkowo – ze względu na atletyczną budowę ciała – kazano mu przenosić rannych. Wkrótce potem stanął przy przeciwlotniczym karabinie maszynowym kalibru 12,7 milimetra. Później, z narażeniem życia, znowu pomagał rannym marynarzom.
– To nie było trudne, po prostu pociągałem za spust i karabin działał, jak trzeba – wspominał potem Miller. – Strzelałem chyba przez jakieś piętnaście minut. Wydaje mi się, że zrąbałem jednego Japońca. Nurkowali bardzo blisko.
W maju 1942 roku admirał Chester W. Nimitz przypiął Millerowi do munduru Krzyż Marynarki Wojennej – najwyższym odznaczenie przyznawane przez ten rodzaj sił zbrojnych. Miller zginął 24 listopada 1943 roku na pokładzie lotniskowca eskortowego USS Liscome Bay, zatopionego przez japoński okręt podwodny. Miał dwadzieścia cztery lata.
W czasie drugiej wojny światowej w amerykańskich siłach zbrojnych obowiązywała segregacja rasowa. Doris Miller jest uznawany za jednego z pierwszych amerykańskich bohaterów tej wojny, a jednocześnie za jednego z bohaterów walki czarnoskórej społeczności Stanów Zjednoczonych o równouprawnienie. Segregację w wojsku zniesiono dopiero w lipcu 1948 roku z rozkazu prezydenta Trumana.
