Opatentowany lek, przykład radioaktywnej szarlatanerii, a konkretnie zbyt szerokiego i pseudonaukowego zastosowania zasady hormezy promieniowania . Składał się z potrójnie destylowanej wody zawierającej co najmniej 1 mikrokurię (37 kBq ) każdego z izotopów radu 226 i 228. Czas Radithora i radioaktywnych eliksirów zakończył się w 1932 roku wraz z przedwczesną śmiercią jednego z jego najbardziej zagorzałych użytkowników, Ebena Byersa , młodego amerykańskiego miliardera przemysłowego. Ta historia doprowadziła do wzmocnienia kontroli regulacyjnej produktów farmaceutycznych i radioaktywnych. Historia Radithor był produkowany od 1918 do 1928 roku przez Bailey Radium Laboratories, Inc. z East Orange, New Jersey . Właścicielem firmy i szefem laboratoriów był William JA Bailey , absolwent Harvard College , który nie był lekarzem. Reklamowano go jako „Lekarstwo na żywych trupów” oraz „Wieczne słońce”. Ten drogi produkt miał leczyć między innymi impotencję. Eben Byers , zamożny amerykański socjalista, sportowiec, przemysłowiec i absolwent Yale College , zmarł na skutek zatrucia radem Radithor w 1932 roku. Byers został pochowany w wyłożonej ołowiem trumnie; kiedy ekshumowano go w 1965 roku do badań, jego szczątki nadal były wysoce radioaktywne, mierzone na 225 000 bekereli . Dla porównania, około 0,0169 g potasu-40 obecnego w typowym ludzkim ciele wytwarza około 4400 bekereli. Śmierć Byersa doprowadziła do wzmocnienia uprawnień Urzędu ds. Żywności i Leków oraz do upadku większości leków opatentowanych na bazie promieniowania . Artykuł Wall Street Journal (1 sierpnia 1990) opisujący incydent Byersa zatytułowany był „Woda radowa działała dobrze, dopóki szczęka nie wyszła”.