W kom­na­cie tej... stał ol­brzy­mi he­ba­no­wy zegar. Głu­cho, po­sęp­nie, jed­no­staj­nie ty­ko­ta­ło wa­ha­dło jego w jedną i drugą stro­nę; kiedy wszak­że... miała ude­rzyć go­dzi­na, wów­czas z brą­zo­wych płuc ze­ga­ra roz­le­gał się dźwięk głę­bo­ki, czy­sty, do­no­śny i nad­zwy­czaj me­lo­dyj­ny, lecz tak dziw­nie gę­dzieb­ny i uro­czy­sty, iż ze schył­kiem każ­dej go­dzi­ny graj­ko­wie or­kie­stry mi­mo­wol­nie prze­sta­wa­li na chwi­lę rzę­po­lić i za­słu­chi­wa­li się w dźwię­ki, bez­wied­nie za­trzy­my­wa­li się w swych plą­sach tan­ce­rze i prze­lot­ny nie­po­kój roz­ra­do­wa­ne ogar­niał to­wa­rzy­stwo. Jak długo roz­brzmie­wa­ło gra­nie ze­ga­ra, naj­lek­ko­myśl­niej­si ble­dli, star­si zaś i sta­tecz­niej­si pod­no­si­li rękę do czoła, jak gdyby w błęd­nej ja­kiejś za­du­mie czy roz­ma­rze­niu; lecz skoro tylko ostat­nie za­mie­ra­ły po­gło­sy, pło­chy śmiech naraz prze­la­ty­wał w tłu­mie: graj­ko­wie spo­glą­da­li na sie­bie, uśmie­cha­jąc się ze swego nie­do­rzecz­ne­go zmie­sza­nia, i szep­tem

Cześć, może będziecie w stanie mi pomóc. Od jakiegoś czasu próbuję sobie przypomnieć dwie książki, próbowałem znaleźć w Googlach ale nie udało mi się

1) krótkie opowiadanie, które nazywało się chyba "Bunkier" (szukałem ale nie znalazłem). Mówiło o tym, że świat był po jakiejś wojnie atomowej i na powierzchni żyli mutanci, zdeformowani ludzie. Głównym bohaterem był jeden z nich, wyrzutek odtrącony przez społeczeństwo bo różnił się od nich. Później trafił do bunkra gdzie żyli jeszcze normalni ludzie i okazało się, że on też był zdrowy ale przez swoje plemię był odrzucony bo dla nich był "nienormalny"

2) opis książki mówił o tym, ze sztuczna inteligencja zawładnęła ludzkością i trzyma ludzi w hibernacji? I raz na kilka milionów lat ktoś się budzi. Albo człowiek przypadkowo się obudził, coś takiego. Zaciekawiły mnie te opisy czasu, to nie były setki lat czy tysiące tylko miliony

Słowo "Æsc," które pojawia się w "Księdze zaginionych opowieści" Tolkiena, jest czymś więcej niż prostym nawiązaniem do tradycji staroangielskiej czy nordyckiej. Dla Tolkiena, który był miłośnikiem języka i mitologii, ten termin jest kluczem do zrozumienia głębszych warstw filozoficznych, na których opiera się jego legendarium. Jego twórczość jest bowiem nie tylko konstrukcją literacką, ale także próbą uchwycenia uniwersalnych prawd i archetypów, które przenikają ludzkie doświadczenie.

"Æsc" w staroangielskim oznacza "jesion" lub "popiół," co stanowi symbol pełen sprzeczności i głębokiej refleksji. Drzewo jesionu, z którego wywodzi się to słowo, jest w mitologii nordyckiej ściśle związane z początkiem ludzkości: Askr i Embla, pierwsi ludzie stworzeni przez bogów, zostali ukształtowani z drewna jesionu. Tym samym jesion staje się symbolem stworzenia, życia i wzrostu, ale również – poprzez swoje powiązanie z popiołem – przypomina o nieuchronnym przemijaniu, śmierci i upadku. Ta dwoistość jest jednym z fundamentów filozofii Tolkiena, gdzie każda opowieść o tworzeniu zawiera w sobie cień zagłady, a triumf jest przesycony smutkiem.

Użycie "Æsc" w kontekście Ermona w "Księdze zaginionych opowieści" nie jest przypadkowe. Tolkien, tworząc swoją mitologię, poszukiwał w niej czegoś uniwersalnego, co przemówiłoby do głębi ludzkiego doświadczenia. Wprowadzenie tego terminu odsyła do pierwotnych mitów o stworzeniu i początku ludzkości, sugerując, że w świecie Śródziemia istnieje podobna pradawna historia, splatająca się z mitycznymi korzeniami naszej rzeczywistości. Użycie staroangielskiego słowa nadaje opowieściom aurę odwiecznej prawdy, jakby mówił, że historie o ludziach, elfach i bogach są różnymi odsłonami uniwersalnego mitu.

Filozoficznie "Æsc" symbolizuje coś więcej niż tylko pierwszych ludzi czy ich związek z drzewem. W staroangielskiej i nordyckiej kulturze drzewa były uosobieniem życia i jedności ze światem. Tolkien ukazuje drzewo jako metaforę ludzkiej kondycji: zakorzenieni w świecie, sięgamy jednocześnie ku transcendencji. W legendarium Śródziemia drzewa są świadkami historii, jak Dwóch Drzew Valinoru czy Białe Drzewo Gondoru. W tym sensie "Æsc" jest symbolem ciągłości, przypomnieniem, że historia ludzkości jest nierozerwalnie związana z naturą.

Wprowadzenie "Æsc" do "Księgi zaginionych opowieści" można interpretować jako wyraz tęsknoty Tolkiena za pierwotną jednością człowieka z naturą. Drzewo, będące jednocześnie symbolem życia i popiołu, reprezentuje świat, który kiedyś był pełen magii i głębokiego związku między wszystkimi istotami. Tolkien zdaje się mówić, że ludzkość, która kiedyś żyła w harmonii z naturą, zatraciła tę łączność, zyskując świadomość własnego losu. Motyw ten jest wszechobecny w jego dziełach – od melancholijnego odchodzenia elfów po smutek ludzi świadomych swojej śmiertelności. "Æsc" jest więc manifestacją refleksji nad kondycją ludzką: jesteśmy bytami przemijającymi, a nasze istnienie jest echem dawnej chwały.

Tolkien, jako twórca mitologii, stawia pytania o miejsce człowieka w kosmicznym porządku. "Æsc" w tym kontekście wyraża tęsknotę za czymś utraconym. Jest to zarówno imię, jak i symbol – przypomnienie o naszych korzeniach i o naszej nieuchronnej podróży ku śmierci i odrodzeniu. Drzewo jako metafora pokazuje, że każde stworzenie jest częścią większej całości.

Dla Tolkiena "Æsc" to także komentarz na temat cykliczności historii i przemijania. Przypomina, że wszystko, co ma początek, musi mieć też koniec, a w nim zawiera się ziarno nowego życia. To metafora życia ludzkiego, a także samego Śródziemia – świata pełnego cudów, ale podlegającego prawom narodzin, wzrostu, upadku i odrodzenia.

Tolkien, używając jednego słowa, maluje przed nami panoramę rozważań o naturze istnienia, związku człowieka z naturą i cykliczności życia. "Æsc" staje się symbolem naszego miejsca w kosmosie – istot przemijających, które noszą pamięć o dawnych czasach i tęsknotę za pierwotną jednością ze światem.