https://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/komentarze-osw/2022-11-18/rosja-ograniczenia-eksportowe-i-mobilizacja-kolejne-ciosy-w

Zgodnie ze wstępnymi szacunkami Rosstatu w III kwartale PKB Rosji zmniejszył się o 4% r/r, przy czym we wrześniu spadek się pogłębił, co było związane z obniżeniem się zarówno popytu wewnętrznego, jak i przychodów z eksportu. Niższa aktywność gospodarcza była wynikiem wzrostu nieprzewidywalności co do dalszego rozwoju sytuacji w kontekście rosnących napięć geopolitycznych i prowadzonej mobilizacji. Zgodnie z aktualnymi prognozami w całym 2022 r. gospodarka FR może się skurczyć od 3% (oceny krajowe) do 6% (oceny międzynarodowe). De facto skala kryzysu gospodarczego w Rosji zależeć będzie od reakcji tamtejszego sektora naftowego na wprowadzenie 5 grudnia unijnego embarga na import rosyjskiej ropy, a także na planowane objęcie przez państwa G7 i Australię pułapem cenowym (price cap) eksportu tej ropy drogą morską do państw trzecich.

"Jeśli chodzi o K2PL, czyli dalszy etap naszej współpracy, fazę drugą tej umowy, będziemy z firmą Huyndai Rotem występowali wobec Agencji Uzbrojenia jako konsorcjum. Mamy plan, że do końca miesiąca zawrzemy taką umowę" – powiedział. Dodał, że "kończą się w tej chwili negocjacje wszystkich niezbędnych elementów umowy, zarówno umowy konsorcjum, jak i umowy międzyprzemysłowej, która będzie omawiała zakres, jaki zamierzamy realizować w Polsce".

https://twitter.com/Denys_Shmyhal/status/1590965779905888257

ale pamiętyajcie 17 IX 1939 roku był bratnią radziecką pomocą, a niemalże 50 letnia okupacja radziecka była po to  by ... 

Mniej lub bardziej jakościowe półfabrykaty do narzędzi są teraz produkowane przez tę samą Motovilikha, ale ponieważ przedsiębiorstwo jest na uboczu, produkcja jest bardzo mała. Przy okazji, z powodu tego samego problemu nie produkujemy też masowo "Koalicji" (samobieżnego działa artyleryjskiego) - tam zapotrzebowanie na stalowe kęsy jest jeszcze większe.

Części zamienne, lufy i materiały eksploatacyjne są po prostu nigdzie przy takim podejściu.

I tu właśnie osobiście mam dysonans poznawczy. Z jednej strony Putin doszedł do władzy jako "strongman", z ideą odrodzenia militarnej potęgi Rosji. Ale przez cały okres jego rządów sytuacja w sektorze obronnym tylko się pogorszyła. Przemysł obronny był celowo niszczony. Jak można pogodzić chwalenie się "najnowocześniejszym" sprzętem na paradach i ćwiczeniach z jednej strony z niszczeniem przedsiębiorstw z drugiej nie rozumiem.

Rosyjska propaganda od lat wmawia nam, że Zachód i USA chcą nas wciągnąć w wojnę z Ukrainą. Że to był tylko ich różany sen. A teraz zaczęła się wojna, ale to my ją zaczęliśmy. Jak to wyjaśnić?

Mogę się tylko domyślać, w duchu tej właśnie rosyjskiej propagandy i w zrozumiałym dla nich języku, że Putin to kozak, marionetka Zachodu, postawiona tam, by wykończyć i zniszczyć Rosję. Które z powodzeniem realizował i realizuje. W zamian otrzymuje nieograniczone korzyści osobiste. To oczywiście spisek, ale absolutnie w duchu obskurantyzmu szerzonego obecnie przez rosyjskie media państwowe i urzędników.
114

Była wielka wojna o pieniądze. Po obaleniu Serdyukowa wszystkie BTRZ zostały przejęte przez UVZ, który był już prywatnym przedsiębiorstwem. Czyli w gruncie rzeczy nic się nie zmieniło. Wszystkie pieniądze, w tym te wygenerowane przez kontrakty eksportowe dla Białych Orłów, trafiły do kieszeni UVZ, a raczej Czemezowa. Nie wiadomo, jakie są jego ustalenia z Shoigu w sprawie podziału dochodów. Ale zarówno Ministerstwo Obrony, jak i Rostec to dwie kieszenie należące do tej samej marynarki - putinowskiej.

Krótko mówiąc, system pracy BTRZ i wszelkie możliwości szybkiej i taniej naprawy sprzętu zostały zniszczone już dawno temu i nie ma planów ich odrodzenia. Naprawy stały się teraz bardzo kosztowne. W rzeczywistości jest to po prostu sposób na transfer pieniędzy z budżetu państwa do prywatnych kieszeni. Co do maszyn...

Tutaj jest jeszcze smutniej. Stare zapasy w magazynach, o których wspomniałem wyżej, są skończone. We współczesnej Rosji uzupełniano je łyżeczką na godzinę. Nikt z nikim na poważnie nie szedł na wojnę. A koszt tych komponentów bardzo wzrósł. Wynika to również z faktu, że jest to niska objętość.

Jeśli wcześniej te same diesle czołgowe były aktywnie wykorzystywane w gospodarce narodowej, dziś - alas. Ich charakterystyka, w szczególności okres eksploatacji, zużycie paliwa i koszty w żaden sposób nie odpowiadają tej gospodarce narodowej. Dlatego ich wydajność jest minimalna. Idzie tylko o zamówienie obrony państwa na czołgi (czyli kilkadziesiąt sztuk rocznie).

Zakupy komponentów do magazynów od wielu lat niemal nie wchodzą w grę. Oczywiście pewne ilości podzespołów zostały zakupione, ale nie na tyle, aby podtrzymać naprawy w przypadku dużej wojny. Tego właśnie jesteśmy teraz świadkami.

Przyznaję, że w przypadku starych silników o mocy 840 KM. Zakładam, że mają jeszcze jakiś zapas starych dział 2A46M do czołgów T-72B, celowników 1A40, dalmierza TPD-1K (do tych samych czołgów T-72B), ale do nowych, zmodernizowanych pojazdów - nic. Nie ma zapasowych silników 1000 i 1130 KM, nie ma celowników termowizyjnych Essa, Plisa, Sosna-U. Nie ma zapasów spawanych wieżyczek do T-90A.

Teraz o niedoborze luf dla artylerii, zwłaszcza dla haubic samobieżnych. Ma to największe znaczenie w przypadku 2S19 Msta-S. Maszyna ta została przyjęta do służby tuż przed upadkiem ZSRR. Liczba maszyn wykonanych w latach 1989 - 90, przez inercję, jest nadal. Za czasów Putina prawie nie produkowano nowych - były zamówienia na praktycznie fragmentaryczne maszyny.
Z wymiennymi lufami był ten sam problem. Po prostu nie mieli wystarczająco dużo czasu na ich wykonanie. A potem ich główni producenci - Barrikady i Motovilikha - zostali zniszczeni i zbankrutowali.

Dokumentacja projektowa tego systemu została pozyskana przez Zavod No.9 (choć nie do końca legalną drogą). Obecnie jest głównym producentem luf. Firma ta, jak łatwo się domyślić, jest częścią UVZ i Rostecu.



Mniej lub bardziej jakościowe półfabrykaty do narzędzi są teraz produkowane przez tę samą Motovilikha, ale ponieważ przedsiębiorstwo jest na uboczu, produkcja jest bardzo mała. Przy okazji, z powodu tego samego problemu nie produkujemy też masowo "Koalicji" (samobieżnego działa artyleryjskiego) - tam zapotrzebowanie na stalowe kęsy jest jeszcze większe.

Była wielka wojna o pieniądze. Po obaleniu Serdyukowa wszystkie BTRZ zostały przejęte przez UVZ, który był już prywatnym przedsiębiorstwem. Czyli w gruncie rzeczy nic się nie zmieniło. Wszystkie pieniądze, w tym te wygenerowane przez kontrakty eksportowe dla Białych Orłów, trafiły do kieszeni UVZ, a raczej Czemezowa. Nie wiadomo, jakie są jego ustalenia z Shoigu w sprawie podziału dochodów. Ale zarówno Ministerstwo Obrony, jak i Rostec to dwie kieszenie należące do tej samej marynarki - putinowskiej.

Krótko mówiąc, system pracy BTRZ i wszelkie możliwości szybkiej i taniej naprawy sprzętu zostały zniszczone już dawno temu i nie ma planów ich odrodzenia. Naprawy stały się teraz bardzo kosztowne. W rzeczywistości jest to po prostu sposób na transfer pieniędzy z budżetu państwa do prywatnych kieszeni. Co do maszyn...

Tutaj jest jeszcze smutniej. Stare zapasy w magazynach, o których wspomniałem wyżej, są skończone. We współczesnej Rosji uzupełniano je łyżeczką na godzinę. Nikt z nikim na poważnie nie szedł na wojnę. A koszt tych komponentów bardzo wzrósł. Wynika to również z faktu, że jest to niska objętość.

Jeśli wcześniej te same diesle czołgowe były aktywnie wykorzystywane w gospodarce narodowej, dziś - alas. Ich charakterystyka, w szczególności okres eksploatacji, zużycie paliwa i koszty w żaden sposób nie odpowiadają tej gospodarce narodowej. Dlatego ich wydajność jest minimalna. Idzie tylko o zamówienie obrony państwa na czołgi (czyli kilkadziesiąt sztuk rocznie).

Zakupy komponentów do magazynów od wielu lat niemal nie wchodzą w grę. Oczywiście pewne ilości podzespołów zostały zakupione, ale nie na tyle, aby podtrzymać naprawy w przypadku dużej wojny. Tego właśnie jesteśmy teraz świadkami.

Przyznaję, że w przypadku starych silników o mocy 840 KM. Zakładam, że mają jeszcze jakiś zapas starych dział 2A46M do czołgów T-72B, celowników 1A40, dalmierza TPD-1K (do tych samych czołgów T-72B), ale do nowych, zmodernizowanych pojazdów - nic. Nie ma zapasowych silników 1000 i 1130 KM, nie ma celowników termowizyjnych Essa, Plisa, Sosna-U. Nie ma zapasów spawanych wieżyczek do T-90A.

Teraz o niedoborze luf dla artylerii, zwłaszcza dla haubic samobieżnych. Ma to największe znaczenie w przypadku 2S19 Msta-S. Maszyna ta została przyjęta do służby tuż przed upadkiem ZSRR. Liczba maszyn wykonanych w latach 1989 - 90, przez inercję, jest nadal. Za czasów Putina prawie nie produkowano nowych - były zamówienia na praktycznie fragmentaryczne maszyny.
Z wymiennymi lufami był ten sam problem. Po prostu nie mieli wystarczająco dużo czasu na ich wykonanie. A potem ich główni producenci - Barrikady i Motovilikha - zostali zniszczeni i zbankrutowali.

Dokumentacja projektowa tego systemu została pozyskana przez Zavod No.9 (choć nie do końca legalną drogą). Obecnie jest głównym producentem luf. Firma ta, jak łatwo się domyślić, jest częścią UVZ i Rostecu.

Ale Zavod nr 9 nie może normalnie produkować, bo są ogromne problemy z kęsami [Kęs - półwyrób stalowy o przekroju kwadratowym. Z kęsów w drodze obróbki przez walcowanie otrzymuje się wyroby gotowe, jak: walcówkę, pręty, rury, blachy i różne kształtowniki /Wikipedia/]. Jakość metalu jest bardzo słaba. Zakłady artyleryjskie musiały być zaopatrywane w kęsy przez Ruspetsstal, którego smutny los został dobrze opisany przez dziennikarzy. Ponadto, w pogoni za rentownością, wszystkie rosyjskie przedsiębiorstwa metalurgiczne zrezygnowały z pieców martenowskich. A to właśnie piece z otwartym paleniskiem są potrzebne do produkcji jakościowej stali armatniej. lufy wykonane są z tzw. "cichych stali", które bardzo długo się warzą. Nie jest to opłacalne. I nie jest to przyjazne dla środowiska. Dlatego wszystkie takie zakłady produkcyjne w Rosji zostały zniszczone.