Nie by wyróżnić, lecz po to by służyc

Podwójna dynamika nawrócenia: Piotr i Korneliusz (Dz 10)
22. Fragment ten opowiada przede wszystkim o nawróceniu Korneliusza, który
dostępuje wręcz swego rodzaju zwiastowania. Korneliusz jest poganinem,
przypuszczalnie Rzymianinem, setnikiem (oficerem niskiej rangi) w armii okupanta,
uprawiającym zawód opierający się na stosowaniu przemocy i nadużyć. Jest jednak
oddany modlitwie i jałmużnie, czyli pielęgnuje relację z Bogiem i troszczy się o
bliźniego. Właśnie do niego niespodziewanie przychodzi anioł, woła go po imieniu
i wzywa go, aby posłać – oto czasownik misji! – swoje sługi do Jaffy, aby wezwać
– oto czasownik powołania! – Piotra. Narracja staje się wtedy opowieścią o
nawróceniu tego ostatniego, który w tym właśnie dniu miał wizję i usłyszał głos
nakazujący mu zabijać i jeść zwierzęta, z których część była nieczysta. Jego
odpowiedź jest stanowcza: „O nie, Panie!” (Dz 10,14). Rozpoznaje, że to Pan do
niego mówi, ale stanowczo odmawia, ponieważ to polecenie burzy niezbywalne dla
jego tożsamości religijnej nakazy Tory, wyrażające sposób rozumienia wybraństwa
jako różnicy, która pociąga za sobą separację i oddzielenie od innych narodów.
23. Apostoł jest głęboko wstrząśnięty i podczas gdy zastanawia się nad znaczeniem tego,
co się stało, przybywają ludzie przysłani przez Korneliusza, których Duch wskazuje
mu jako swoich wysłanników. Piotr odpowiada im słowami, które przywołują słowa
Jezusa w Ogrodzie Oliwnym: „Ja jestem tym, którego szukacie” (Dz 10,21). To jest
prawdziwe i właściwe nawrócenie, bolesny i niezmiernie owocny krok wyjścia poza
własne kategorie kulturowe i religijne: Piotr zgadza się spożywać z poganami
pokarm, który zawsze uważał za zakazany, uznając go za narzędzie życia i komunii
z Bogiem oraz z innymi ludźmi. To w spotkaniu z ludźmi, przyjmując ich, idąc wraz
z nimi i wchodząc do ich domów, uświadamia sobie znaczenie swojej wizji: żadna
istota ludzka nie jest w oczach Boga niegodna, a różnica ustanowiona przez
wybranie nie jest ekskluzywnym preferowaniem, lecz służbą i świadectwem o
zasięgu powszechnym.

21 Życie i śmierć są w mocy języka, [jak] kto go lubi [używać], tak i spożyje zeń owoc.

Czerpiąc z osiągnięć wielkich pedagogów XX wieku (Montessori, Piaget, Mounier, Trifone, Freire), wypracowaliśmy prostą, ale skuteczną metodologię, którą stosował już nasz Mistrz, Jezus z Nazaretu. Nikt tak jak Bó nie może znać człowieka, i jego pragnień oraz miejsc,w których osiąga spełnienei i satysfakcję...

Mowa o Szkołach nowej ewangelizacji, które organizują wiele kursów - kursem dla początkujących jest kurs
Nowe Życie

Szukasz czegoś dla siebie, nie wiesz czy Kościoł jest dla Ciebie, albo czy w KK jest jeszcze coś dobrego.
A może po prostu chcesz poznać Boga lub zmienić swoje życie na lepsze?

Obczaj kurs Nowe Życie
Możesz sie przekonać -> eventy na stronie SESA
https://www.nowaewangelizacja.eu/kalendarz-kursow

Aby rozpoznać, jak brzmi to słowo, które Pan pragnie wypowiedzieć poprzez danego świętego, nie należy rozwodzić się nad szczegółami, ponieważ również w nich mogą występować błędy i upadki. Nie wszystko, co święty mówi, jest w pełni wierne Ewangelii, nie wszystko, co czyni, jest autentyczne i doskonałe. Tym, co należy podziwiać, jest całe jego życie, cała jego droga uświęcenia, ta jego postać, która odzwierciedla coś z Jezusa Chrystusa i która odsłania się, kiedy udaje się pojąć znaczenie jego osoby jako całości[26].

Teologia ciała Jana Pawła II

Zaczynam z grubej rury – teologia ciała Jana Pawła II. George Weigel, biograf papieża, stwierdził, że może się ona okazać teologiczną bombą atomową XXI w. Teologia ciała to efekt pracy Karola Wojtyły uwieńczony serią katechez środowych, które wygłosił jako papież w latach 1979–1984.

Jan Paweł II spojrzał świeżym okiem na katolicką naukę o cielesności i płciowości człowieka. Starał się przywrócić seksualności właściwe jej miejsce w życiu człowieka. Nie chciał, by była w absolutnym centrum zainteresowań każdego z ludzi (jak chciała rewolucja seksualna) ani by była traktowana z lękiem, jako coś nieczystego (jak patrzyło na nią wielu ludzi Kościoła).

Teologia ciała przypomina o bardzo ważnej prawdzie: człowiek jest jednością duchowo-fizyczną. Nie jesteśmy duchem zamkniętym w ciele, jak w więzieniu. Nie jesteśmy też posiadaczami ciała. Ja nie tyle mam ciało, ile jestem ciałem. Człowiek jest zatem duchem ucieleśnionym i jednocześnie ciałem uduchowionym.

Dla wierzących oznacza to, że myślenie w kategoriach „dusza ważniejsza od ciała” lub „ciało jest złe, a duch dobry” jest błędne. Stąd konieczny jest całościowy rozwój człowieka – nie tylko jego intelektu i duchowości, ale też ciała.

Jan Paweł II przypomina, że to sam Bóg przyjął ludzkie ciało. Po takiej afirmacji trudno zaakceptować, że może ono być złe. Bóg wcielił się, by wejść z człowiekiem w relację. My, ludzie, budujemy nasze relacje dzięki ciału. To za jego pomocą rozmawiamy, dotykamy się, spędzamy razem czas, modlimy się i przystępujemy do sakramentów. Dzięki ciału możliwe jest w końcu pełne zjednoczenie człowieka z Bogiem w Komunii Świętej oraz małżonków ze sobą nawzajem poprzez płciowość.

Kościół w różny sposób podchodził do ludzkiej seksualności. Nieraz traktował ją z lękiem, jako źródło nieczystości. Jan Paweł II zwraca uwagę, że została ona zaplanowana przez Boga i jest przez Niego chciana. Papież z Polski mówi o niej nie przez pryzmat zakazów lub małżeńskich powinności, ale pozytywnie, jako miejscu rozwoju miłości.