Długo i nudno - taktyka
10
"ZAPROŚ, UDERZ, WYPCHNIJ Rosji przeciw UDERZ, WYGNIJ, ZAGŁÓDŹ Ukrainy" Cz. II
Taktyka SZU pt. „Atak frontalny przez przebity korytarz przy użyciu ukraińskiej pancerno-zmechanizowanej grupy szturmowej – w styczności" zasadniczo pokrywa się z treścią techniki „Atak frontalny przez przebity korytarz przy użyciu ukraińskiej pancerno-zmechanizowanej grupy szturmowej - bez styczności”.
Zasadnicza różnica polega na tym, że słabe punkty w obronie rosyjskich jednostek SZU rozpoznaje się w toku systematycznych działań bojowych, a nie poprzez Patrole Rozpoznania Bojowego (PRB).
Istota tej najpopularniejszej ukraińskiej taktyki polega na tym, że ukraińskie Taktyczne Zgrupowanie Szturmowe (TZSz) z pozycji bezpośredniego kontaktu, po krótkim (pod względem zasięgu, czasu i miejsca) atakiem czołgów i bojowych wozów piechoty, wspieranych przez drony rozpoznawcze i uderzeniowe oraz artylerię, a także moździerze, nagle i z zaskoczenia przeprowadzają szturm na II linię umocnień obrony Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej (SZ FR) i rozpoczynają walkę w bliskim kontakcie ogniowym.
Jest w SZ FR znana pod nazwą "Nagłego Rzutu".
Komentarz: Tej złożonej z dwóch faz metody taktycznej Rosjanie najbardziej się obawiaj, jest o wiele gwałtowniejsza i skuteczniejsza od wcześniej opisywanych, a do tego ogranicza reakcję ogniową obrońcy. Problem polega na tym, że TZSz musi być bardzo dobrze wyszkolone i zgrane. Ta metoda generuje większe ryzyko atakującym, ale też największe straty obrońcom. Nasyca kierunek ataku sporą ilością wozów bojowych i czołgów atakującego w stosunku do niewielkiej ilości broni ciężkiej obrońcy. Przełom bardzo szybko "pęcznieje" ukraińską lekką piechotą, którą Rosjanom ciężko jest wydłubać z pozycji obronnych lokalnymi kontratakami. Ważne jest, że ta taktyka ze względu na nasycenie sprzętu bojowego ,wymaga odpowiedniego terenu (maskowanie działań) i przyjaznych warunków atmosferycznych, a także intuicyjnego dowodzenia oraz koordynacji między TZSz, a lekką piechotą, czołgami.
Taktyka SZU pt. „Atak frontalny przez przebity korytarz przy użyciu ukraińskiej pancerno-zmechanizowanej grupy szturmowej – w styczności" zasadniczo pokrywa się z treścią techniki „Atak frontalny przez przebity korytarz przy użyciu ukraińskiej pancerno-zmechanizowanej grupy szturmowej - bez styczności”.
Zasadnicza różnica polega na tym, że słabe punkty w obronie rosyjskich jednostek SZU rozpoznaje się w toku systematycznych działań bojowych, a nie poprzez Patrole Rozpoznania Bojowego (PRB).
Istota tej najpopularniejszej ukraińskiej taktyki polega na tym, że ukraińskie Taktyczne Zgrupowanie Szturmowe (TZSz) z pozycji bezpośredniego kontaktu, po krótkim (pod względem zasięgu, czasu i miejsca) atakiem czołgów i bojowych wozów piechoty, wspieranych przez drony rozpoznawcze i uderzeniowe oraz artylerię, a także moździerze, nagle i z zaskoczenia przeprowadzają szturm na II linię umocnień obrony Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej (SZ FR) i rozpoczynają walkę w bliskim kontakcie ogniowym.
Jest w SZ FR znana pod nazwą "Nagłego Rzutu".
Komentarz: Tej złożonej z dwóch faz metody taktycznej Rosjanie najbardziej się obawiaj, jest o wiele gwałtowniejsza i skuteczniejsza od wcześniej opisywanych, a do tego ogranicza reakcję ogniową obrońcy. Problem polega na tym, że TZSz musi być bardzo dobrze wyszkolone i zgrane. Ta metoda generuje większe ryzyko atakującym, ale też największe straty obrońcom. Nasyca kierunek ataku sporą ilością wozów bojowych i czołgów atakującego w stosunku do niewielkiej ilości broni ciężkiej obrońcy. Przełom bardzo szybko "pęcznieje" ukraińską lekką piechotą, którą Rosjanom ciężko jest wydłubać z pozycji obronnych lokalnymi kontratakami. Ważne jest, że ta taktyka ze względu na nasycenie sprzętu bojowego ,wymaga odpowiedniego terenu (maskowanie działań) i przyjaznych warunków atmosferycznych, a także intuicyjnego dowodzenia oraz koordynacji między TZSz, a lekką piechotą, czołgami.
Jeśli przed przednią krawędzią znajdują się pola minowe, przejścia w nich wykonuje jednostki szturmowe saperów za pomocą sytemu trałowania min UR-77.
FAZA I - W wyniku zaskoczenia i szturmu Rosjanie zostają przyparci, jednostki ukraińskie wciskają się w obronę i nie tracąc inicjatywy ruszają w stronę obiektu ataku w głębi ugrupowania obronnego zazwyczaj najbliższej osady. Natychmiast ją zdobywają, konsolidują system ognia i przechodzą do prowadzenia obrony pozycyjnej.
(na szkicu FAZA I.)
Cel: Stworzyć warunki do uzyskania zaskoczenia i pokonania marszem bojowym I linię obrony złożoną z systemu "oporników", zająć obiekt ataku wewnątrz rosyjskiego ugrupowania bojowego.
Sposób wykonania: Na rozpoczęcie aktywnych działań ofensywnych jednostki SZU z reguły wykorzystują drugą połowę dnia. Obliczenia czasu opierają się na zajęciu celu ataku w krótkim czasie dnia i zorganizowaniu jego obrony o zmierzchu i w nocy. Zmniejsza to możliwość przeprowadzenia przez rosyjskie wojska środków zaradczych (na przykład kontrataków), ponieważ SZ FR maja duże problemy z świadomością sytuacyjną i organizowaniem, a także koordynacją działań bojowych w nocy.
Komentarz: Bardzo ważną rolę odgrywa wsparcie ogniowe wozów bojowych (czołgów), które na przedpolu zazwyczaj urządzają "Kozacki taniec", który pozwala Ukraińcom atakować skutecznie I linię rosyjskich "oporników" oraz sprowokować Rosjan do przeciwdziałania i ujawnienia swojego odwodu pancernego w ramach rosyjskiej taktyki pancernej "Karuzeli ogniowej".
Uwaga: TZSz pozostawiając I linie rosyjskich umocnień "oporników" za sobą skupiając się na obiekcie ataku wewnątrz rosyjskiego ugrupowania obronnego. Jednocześnie w ciemności przemieszczają się w obszar wyłomu jednostki lekkiej piechoty, a następnie oczyszcza "oporniki" przedniego skraju rosyjskiej obrony.
FAZA I - W wyniku zaskoczenia i szturmu Rosjanie zostają przyparci, jednostki ukraińskie wciskają się w obronę i nie tracąc inicjatywy ruszają w stronę obiektu ataku w głębi ugrupowania obronnego zazwyczaj najbliższej osady. Natychmiast ją zdobywają, konsolidują system ognia i przechodzą do prowadzenia obrony pozycyjnej.
(na szkicu FAZA I.)
Cel: Stworzyć warunki do uzyskania zaskoczenia i pokonania marszem bojowym I linię obrony złożoną z systemu "oporników", zająć obiekt ataku wewnątrz rosyjskiego ugrupowania bojowego.
Sposób wykonania: Na rozpoczęcie aktywnych działań ofensywnych jednostki SZU z reguły wykorzystują drugą połowę dnia. Obliczenia czasu opierają się na zajęciu celu ataku w krótkim czasie dnia i zorganizowaniu jego obrony o zmierzchu i w nocy. Zmniejsza to możliwość przeprowadzenia przez rosyjskie wojska środków zaradczych (na przykład kontrataków), ponieważ SZ FR maja duże problemy z świadomością sytuacyjną i organizowaniem, a także koordynacją działań bojowych w nocy.
Komentarz: Bardzo ważną rolę odgrywa wsparcie ogniowe wozów bojowych (czołgów), które na przedpolu zazwyczaj urządzają "Kozacki taniec", który pozwala Ukraińcom atakować skutecznie I linię rosyjskich "oporników" oraz sprowokować Rosjan do przeciwdziałania i ujawnienia swojego odwodu pancernego w ramach rosyjskiej taktyki pancernej "Karuzeli ogniowej".
Uwaga: TZSz pozostawiając I linie rosyjskich umocnień "oporników" za sobą skupiając się na obiekcie ataku wewnątrz rosyjskiego ugrupowania obronnego. Jednocześnie w ciemności przemieszczają się w obszar wyłomu jednostki lekkiej piechoty, a następnie oczyszcza "oporniki" przedniego skraju rosyjskiej obrony.
FAZA II - Po zajęciu zaludnionego obszaru jednostki SZU natychmiast rozpoczynają przygotowania do obrony. Jak pokazuje doświadczenie, w ciągu pierwszych dwóch godzin SZU wyposaży wystarczającą liczbę schronów i przeszkód inżynieryjnych, przede wszystkim ulepszy zdobyte pozycje pod względem inżynieryjnym oraz zorganizuje systemy obserwacyjne i ogniowe.
(na szkicu FAZA II.)
Cel: Rozszerzyć przełom pokonać resztki rosyjskiej obrony na I linii umocnień inżynieryjnych.
Sposób wykonania: Jednostki lekkiej piechoty posiadające dwa główne zadania: wymiana na froncie jednostek TZSz, który brał udział w ataku. a także montaż barier inżynieryjnych i urządzeń fortyfikacyjnych.
Uwaga: Takie podejście pozwala szybko przywrócić zdolność bojową oddziałów regularnych TZSz, a także maksymalnie efektywnie wykorzystać lekką piechotę, gdyż obrona wymaga niższego poziomu wyszkolenia niż ofensywna. Ponadto jednostki lekkiej piechoty zajmujące pierwsze pozycje obronne są pod kontrolą jednostek szturmowych drugiego rzutu, co zapewnia stabilność obrony zdobytego obszaru zurbanizowanego.
Ocena taktyki (wg. Rosjan):
Rosyjska analiza działania ukraińskiej taktyki „Nagłego Rzutu” uwzględnia, że siłą tej metody działań ofensywnych, podobnie jak w technice „Atak frontalny przez przebity korytarz przy użyciu ukraińskiej pancerno-zmechanizowanej grupy szturmowej - bez styczności”, jest maksymalne osiągnięcie zaskoczenia i przejęcie inicjatywy taktycznej.
Słabymi stronami tej taktyki to (wg. Rosjan):
Właściwie zorganizowany "Rozpoznawczo Ogniowy Kompleks" (ROK) i ciągła obserwacja przez rosyjskie pododdziały pozwalają ujawnić przygotowania i wykluczyć element zaskoczenie ukraińskiego ataku.
(na szkicu FAZA II.)
Cel: Rozszerzyć przełom pokonać resztki rosyjskiej obrony na I linii umocnień inżynieryjnych.
Sposób wykonania: Jednostki lekkiej piechoty posiadające dwa główne zadania: wymiana na froncie jednostek TZSz, który brał udział w ataku. a także montaż barier inżynieryjnych i urządzeń fortyfikacyjnych.
Uwaga: Takie podejście pozwala szybko przywrócić zdolność bojową oddziałów regularnych TZSz, a także maksymalnie efektywnie wykorzystać lekką piechotę, gdyż obrona wymaga niższego poziomu wyszkolenia niż ofensywna. Ponadto jednostki lekkiej piechoty zajmujące pierwsze pozycje obronne są pod kontrolą jednostek szturmowych drugiego rzutu, co zapewnia stabilność obrony zdobytego obszaru zurbanizowanego.
Ocena taktyki (wg. Rosjan):
Rosyjska analiza działania ukraińskiej taktyki „Nagłego Rzutu” uwzględnia, że siłą tej metody działań ofensywnych, podobnie jak w technice „Atak frontalny przez przebity korytarz przy użyciu ukraińskiej pancerno-zmechanizowanej grupy szturmowej - bez styczności”, jest maksymalne osiągnięcie zaskoczenia i przejęcie inicjatywy taktycznej.
Słabymi stronami tej taktyki to (wg. Rosjan):
Właściwie zorganizowany "Rozpoznawczo Ogniowy Kompleks" (ROK) i ciągła obserwacja przez rosyjskie pododdziały pozwalają ujawnić przygotowania i wykluczyć element zaskoczenie ukraińskiego ataku.
Natarcie formacji lekkiej piechoty w nocy wymaga wysokiego poziomu koordynacji między walczącymi bezpośrednio a wsparciem ataku.
Obecność przeszkód inżynieryjnych i minowych (zwłaszcza przeciwpancernych) wymaga wcześniejszego wykonania w nich przejść, co zmniejsza zaskoczenie ataku i pozwala Rosjanom określić kierunek koncentracji ukraińskich sił głównych.
Uwaga: utrata przez Ukraińców zaskoczenia i inicjatywy jest przyczyną przerwania ataku i przejścia do działań nękających - Fazy Nękania.
Komentarz: "Faza Nękania" - opisałem ją szczegółowo w materiale pt. „Atak frontalny przez przebity korytarz przy użyciu ukraińskiej pancerno-zmechanizowanej grupy szturmowej - bez styczności”.
Ukraińcy wielokrotnie przechodzą z Fazy Nękania do Fazy I i Ponownie do Fazy Nękania. W ten sposób prowadzą działanie ofensywne na długości całego frontu aż do momentu uzyskania warunków do przejścia do Fazy II.
„Azov Style" czyli "Sączący się atak"
Oddzielnym rodzajem jest taktyka pt. „Szturm frontalny lekkiej piechoty korytarzem bez użycia pojazdów opancerzonych – w styczności”
Komentarz: Osobiście nazywam ten atak w stylu Azowa - „Azov Style” lub inaczej „sączący się atak”. Jest to długotrwała operacja szturmowa, którą stosują zarówno regularne jednostki ukraińskiej lekkiej piechoty oraz ukraińskiej obrony terytorialnej. Nie ma w niej takiej dynamiki jak wymagały tego poprzednie prezentowane ukraińskie taktyki i dodatkowo wymaga ona bardzo dobrze przygotowanej piechoty szturmowej, która potrafi zachować konsolidację w krwawej walce w bezpośrednim zdobywaniu rosyjskich „oporników”. Jej bardziej dynamiczna wersja stosowana jest w atakach lekkiej piechoty prowadzonych w poprzednich przez mnie opisywanych ukraińskich taktykach, z tym zastrzeżeniem, że w wcześniejszych przypadkach sam atak lekkiej piechoty jest pod kontrolą i wspierany ogniowo przez TZSz i PRB lub plutony czołgów (wozów bojowych), a w niżej opisanej taktyce lekka piechota realizuje atak bez sprzętu ciężkiego, co z jednej strony może utrudniać jej zadanie, ale za to pozwala stworzyć wymagany element zaskoczenia oraz walczyć w szeroko rozumianych trudnych warunkach.
Cel: Zgrupowania ukraińskiej lekkiej piechoty szturmowej w ramach stale postępującego penetrującym ataku, jest systematycznie oczyszczać rosyjski punkt (rejon) obrony (oporu), aż do całkowitego przejęcia kontroli nad „opornikiem” (segmentem umocnień inżynieryjnych) będącym w bezpośredniej styczności z jej własnymi pozycjami wyjściowymi (obronnymi).
Etap I - przygotowanie warunków do prowadzenia działań szturmowych.
(na szkicu Etap I. - atak na "opornik")
Obecność przeszkód inżynieryjnych i minowych (zwłaszcza przeciwpancernych) wymaga wcześniejszego wykonania w nich przejść, co zmniejsza zaskoczenie ataku i pozwala Rosjanom określić kierunek koncentracji ukraińskich sił głównych.
Uwaga: utrata przez Ukraińców zaskoczenia i inicjatywy jest przyczyną przerwania ataku i przejścia do działań nękających - Fazy Nękania.
Komentarz: "Faza Nękania" - opisałem ją szczegółowo w materiale pt. „Atak frontalny przez przebity korytarz przy użyciu ukraińskiej pancerno-zmechanizowanej grupy szturmowej - bez styczności”.
Ukraińcy wielokrotnie przechodzą z Fazy Nękania do Fazy I i Ponownie do Fazy Nękania. W ten sposób prowadzą działanie ofensywne na długości całego frontu aż do momentu uzyskania warunków do przejścia do Fazy II.
„Azov Style" czyli "Sączący się atak"
Oddzielnym rodzajem jest taktyka pt. „Szturm frontalny lekkiej piechoty korytarzem bez użycia pojazdów opancerzonych – w styczności”
Komentarz: Osobiście nazywam ten atak w stylu Azowa - „Azov Style” lub inaczej „sączący się atak”. Jest to długotrwała operacja szturmowa, którą stosują zarówno regularne jednostki ukraińskiej lekkiej piechoty oraz ukraińskiej obrony terytorialnej. Nie ma w niej takiej dynamiki jak wymagały tego poprzednie prezentowane ukraińskie taktyki i dodatkowo wymaga ona bardzo dobrze przygotowanej piechoty szturmowej, która potrafi zachować konsolidację w krwawej walce w bezpośrednim zdobywaniu rosyjskich „oporników”. Jej bardziej dynamiczna wersja stosowana jest w atakach lekkiej piechoty prowadzonych w poprzednich przez mnie opisywanych ukraińskich taktykach, z tym zastrzeżeniem, że w wcześniejszych przypadkach sam atak lekkiej piechoty jest pod kontrolą i wspierany ogniowo przez TZSz i PRB lub plutony czołgów (wozów bojowych), a w niżej opisanej taktyce lekka piechota realizuje atak bez sprzętu ciężkiego, co z jednej strony może utrudniać jej zadanie, ale za to pozwala stworzyć wymagany element zaskoczenia oraz walczyć w szeroko rozumianych trudnych warunkach.
Cel: Zgrupowania ukraińskiej lekkiej piechoty szturmowej w ramach stale postępującego penetrującym ataku, jest systematycznie oczyszczać rosyjski punkt (rejon) obrony (oporu), aż do całkowitego przejęcia kontroli nad „opornikiem” (segmentem umocnień inżynieryjnych) będącym w bezpośredniej styczności z jej własnymi pozycjami wyjściowymi (obronnymi).
Etap I - przygotowanie warunków do prowadzenia działań szturmowych.
(na szkicu Etap I. - atak na "opornik")
Sposób wykonania: Ukraińcy przygotowując atak, przy pomocy dronów rozpoznawczych szczegółowo rozpoznają w jaki sposób jest obsadzona przednia krawędź broniącej się rosyjskiej jednostki. Wyznaczane są dogodne podejścia do przedniej krawędzi rosyjskiego „opornika”, charakteryzujące się najmniejszą siłą ognia, zasłoniętym obszarem.
Ukraińskie ugrupowanie szturmowe składa się z co najmniej dwóch rzutów, szturmującego i rotującego. I rzut (szturmowy) składa się z następujących elementów: sekcji dowodzenia i koordynacji; sekcji dronów rozpoznawczych; sekcji dronów uderzeniowych; sekcji (plutonu) saperów. (jednej lub dwóch) sekcji (grup) szturmu bezpośredniego, sekcji strzelców wyborowych; sekcji (plutonów) ogniowych (nie mniej niż dwóch); (kilku) sekcji (plutonów) szturmowo-oczyszczających; grupy ewakuacji medycznej.
Komentarz: Rzut rotujący (II rzut) jest przez Rosjan nieopisany (nie znalazłem w żadnych rosyjskojęzycznych opracowaniach), ale jest mi on znany z zamkniętych źródeł ukraińskich, tak jak cały proces rotacji ukraińskich sił po wykonaniu zadania. Nie został on ujęty w cytowanej przeze mnie instrukcji gen. Teplińskiego, więc go tu też nie opisuje z wiadomych względów.
W rezultacie rozpoznania Ukraińcy starannie wybierają wąski odcinek w przedpolu rosyjskiej obrony. Następnie saperzy (nocą) wykonują ubezpieczone przejść pomiędzy własnymi pozycjami, a skrajem rosyjskiego opornika.
Ukraińcy są zdeterminowani do stworzenia nieprzykrytego rosyjskim systemem ognia korytarza o szarości 20-50 m z punktem wejścia do pierwszego okopu broniących się rosyjskich jednostek. Ważne, by punkt wyjścia znajdował się tuż przy rosyjskim okopie lub nie dalej jak 20-30 m od niego (odległość rzutu granatem).
Obszar przepustu (korytarz), jeśli to możliwe, jest wybierany w taki sposób, aby podejście do niego było zasłonięte przed obserwacją, a nawet ogniem rosyjskich jednostek broniących się ze flanek "opornika". W razie potrzeby Ukraińcy stosują zasłonę dymną korytarza jak i przedpola za atakowanym rosyjskim "opornikiem".
Wraz z początkiem ataku ukraińska lekka piechota otwiera ogień wzdłuż całego frontu broniących się Rosjan. Jednocześnie główna broń z grup ogniowych Ukraińców (moździerze, granatniki, karabiny maszynowe) koncentruje ogień na wybranym obszarze o szerokości 20-50 m, a jego zadaniem jest zniszczenie lub ostateczne stłumienie broniącego się tam rosyjskich żołnierzy i ich środków ogniowych, tworząc w ten sposób przełom od początkowej pozycji atakujących do planowanego punktu wejścia do pierwszego rosyjskiego okopu.
Ukraińskie ugrupowanie szturmowe składa się z co najmniej dwóch rzutów, szturmującego i rotującego. I rzut (szturmowy) składa się z następujących elementów: sekcji dowodzenia i koordynacji; sekcji dronów rozpoznawczych; sekcji dronów uderzeniowych; sekcji (plutonu) saperów. (jednej lub dwóch) sekcji (grup) szturmu bezpośredniego, sekcji strzelców wyborowych; sekcji (plutonów) ogniowych (nie mniej niż dwóch); (kilku) sekcji (plutonów) szturmowo-oczyszczających; grupy ewakuacji medycznej.
Komentarz: Rzut rotujący (II rzut) jest przez Rosjan nieopisany (nie znalazłem w żadnych rosyjskojęzycznych opracowaniach), ale jest mi on znany z zamkniętych źródeł ukraińskich, tak jak cały proces rotacji ukraińskich sił po wykonaniu zadania. Nie został on ujęty w cytowanej przeze mnie instrukcji gen. Teplińskiego, więc go tu też nie opisuje z wiadomych względów.
W rezultacie rozpoznania Ukraińcy starannie wybierają wąski odcinek w przedpolu rosyjskiej obrony. Następnie saperzy (nocą) wykonują ubezpieczone przejść pomiędzy własnymi pozycjami, a skrajem rosyjskiego opornika.
Ukraińcy są zdeterminowani do stworzenia nieprzykrytego rosyjskim systemem ognia korytarza o szarości 20-50 m z punktem wejścia do pierwszego okopu broniących się rosyjskich jednostek. Ważne, by punkt wyjścia znajdował się tuż przy rosyjskim okopie lub nie dalej jak 20-30 m od niego (odległość rzutu granatem).
Obszar przepustu (korytarz), jeśli to możliwe, jest wybierany w taki sposób, aby podejście do niego było zasłonięte przed obserwacją, a nawet ogniem rosyjskich jednostek broniących się ze flanek "opornika". W razie potrzeby Ukraińcy stosują zasłonę dymną korytarza jak i przedpola za atakowanym rosyjskim "opornikiem".
Wraz z początkiem ataku ukraińska lekka piechota otwiera ogień wzdłuż całego frontu broniących się Rosjan. Jednocześnie główna broń z grup ogniowych Ukraińców (moździerze, granatniki, karabiny maszynowe) koncentruje ogień na wybranym obszarze o szerokości 20-50 m, a jego zadaniem jest zniszczenie lub ostateczne stłumienie broniącego się tam rosyjskich żołnierzy i ich środków ogniowych, tworząc w ten sposób przełom od początkowej pozycji atakujących do planowanego punktu wejścia do pierwszego rosyjskiego okopu.
Etap II - działania szturmowe i oczyszczające.
(na szkicu Etap II. - atak na "opornik")
Natychmiast po utworzeniu korytarza w celu zajęcia zamierzonego obszaru wysyłana jest niewielka grupa szturmowa złożona z 2-5 żołnierzy, którzy w krótkich skokach, ale przeważnie tylko czołgając się, docierają do pierwszego okopu i zajmują niewielki odcinek rosyjskiego „opornika”, otwierając w ten sposób punkt wyjścia przełomu.
W tym czasie reszta jednostki lekkiej piechoty osłania natarcie tej grupy szturmowej żołnierzy. Jednostka w ten sposób zapewnia wsparcia ogniowe ukraińskiej grupie szturmowej zbliżającej się do rosyjskich pozycji na skraju opornika.
W tym samym czasie sekcja dronów szturmowych wylatuje na pozycje wyjściowe i przemieszcza się w na skraj i głębie opornika polując na miejsca grodzenia się lub ukrywania rosyjskich żołnierzy.
Po tym jak grupa szturmowa dotrze na linię obrony „opornika”, zejdzie do okopu to następnie przystępuje do oczyszczania pierwszego okopu, reszta ukraińskiej piechoty przemieszcza się korytarzem i przyłącza się do oczyszczenia okopu.
Komentarz: Detale prowadzenia przez ukraińskich lekką piechotę działań szturmowych (atak metodą potokową), która przeciąża obronę, Rosjanie nieopisali (nie znalazłem w żadnych rosyjskojęzycznych opracowaniach), ale też jest mi ona dobrze znana z zamkniętych źródeł ukraińskich. Oczywiście nie została ona ujęta w cytowanej przeze mnie instrukcji gen. Teplińskiego, więc zgodnie z przyjętą przez mnie zasadą nie ujmuje jej w tym ogólnodostępnym opracowaniu.
Zalety powyższej taktyki działania SZU (wg. Rosjan):
Realizując atak z ukrycia, SZU liczy się niezawodne stłumienie obrońcy ogniem, stworzenie luki w jego obronie i wykorzystanie jej do opanowania pierwszego okopu.
Siłą tej taktyki jest maksymalne wykorzystanie obrażeń od ognia i stosunkowo niskie straty SZU w przypadku pomyślnego wdrożenia tej taktyki.
Wady powyższej taktyki działania SZU (wg. Rosjan):
Wysokie wymagania dotyczące szkolenia całego personelu, a zwłaszcza grup szturmowych.
Uwaga: SZU ma niezwykle ograniczoną liczbę takiego personelu i jest on wykorzystywany tylko w najważniejszych obszarach działań bojowych (z reguły są to ukraińskie jednostki Powietrznodesantowe, Korpusu Piechoty Morskiej, Głównego Zarządu Wywiadu i poszczególnych jednostek „zagranicznych”.
Wysokie wymagania dotyczące koordynacji walki i działań ogniowych zespołów szturmowych, niezawodna komunikacja i zrównoważone zarządzanie walką.
Dobrze wyposażone z inżynieryjnego punktu widzenia stanowiska (opornika), obejmujące obszary zakryte od systemu ognia barierami minowo-wybuchowymi i maskującymi, a także umiejętnie zorganizowane systemy obserwacyjne i ogniowe, stabilna interakcja między jednostkami broniącymi, ogranicza prawdopodobieństwo powodzenia tej metody ataku do zera.
Zaznaczam, iż powyższy materiał przedstawia rosyjski punkt widzenia na to zagadnienie.
@Maciej_Korowaj
(na szkicu Etap II. - atak na "opornik")
Natychmiast po utworzeniu korytarza w celu zajęcia zamierzonego obszaru wysyłana jest niewielka grupa szturmowa złożona z 2-5 żołnierzy, którzy w krótkich skokach, ale przeważnie tylko czołgając się, docierają do pierwszego okopu i zajmują niewielki odcinek rosyjskiego „opornika”, otwierając w ten sposób punkt wyjścia przełomu.
W tym czasie reszta jednostki lekkiej piechoty osłania natarcie tej grupy szturmowej żołnierzy. Jednostka w ten sposób zapewnia wsparcia ogniowe ukraińskiej grupie szturmowej zbliżającej się do rosyjskich pozycji na skraju opornika.
W tym samym czasie sekcja dronów szturmowych wylatuje na pozycje wyjściowe i przemieszcza się w na skraj i głębie opornika polując na miejsca grodzenia się lub ukrywania rosyjskich żołnierzy.
Po tym jak grupa szturmowa dotrze na linię obrony „opornika”, zejdzie do okopu to następnie przystępuje do oczyszczania pierwszego okopu, reszta ukraińskiej piechoty przemieszcza się korytarzem i przyłącza się do oczyszczenia okopu.
Komentarz: Detale prowadzenia przez ukraińskich lekką piechotę działań szturmowych (atak metodą potokową), która przeciąża obronę, Rosjanie nieopisali (nie znalazłem w żadnych rosyjskojęzycznych opracowaniach), ale też jest mi ona dobrze znana z zamkniętych źródeł ukraińskich. Oczywiście nie została ona ujęta w cytowanej przeze mnie instrukcji gen. Teplińskiego, więc zgodnie z przyjętą przez mnie zasadą nie ujmuje jej w tym ogólnodostępnym opracowaniu.
Zalety powyższej taktyki działania SZU (wg. Rosjan):
Realizując atak z ukrycia, SZU liczy się niezawodne stłumienie obrońcy ogniem, stworzenie luki w jego obronie i wykorzystanie jej do opanowania pierwszego okopu.
Siłą tej taktyki jest maksymalne wykorzystanie obrażeń od ognia i stosunkowo niskie straty SZU w przypadku pomyślnego wdrożenia tej taktyki.
Wady powyższej taktyki działania SZU (wg. Rosjan):
Wysokie wymagania dotyczące szkolenia całego personelu, a zwłaszcza grup szturmowych.
Uwaga: SZU ma niezwykle ograniczoną liczbę takiego personelu i jest on wykorzystywany tylko w najważniejszych obszarach działań bojowych (z reguły są to ukraińskie jednostki Powietrznodesantowe, Korpusu Piechoty Morskiej, Głównego Zarządu Wywiadu i poszczególnych jednostek „zagranicznych”.
Wysokie wymagania dotyczące koordynacji walki i działań ogniowych zespołów szturmowych, niezawodna komunikacja i zrównoważone zarządzanie walką.
Dobrze wyposażone z inżynieryjnego punktu widzenia stanowiska (opornika), obejmujące obszary zakryte od systemu ognia barierami minowo-wybuchowymi i maskującymi, a także umiejętnie zorganizowane systemy obserwacyjne i ogniowe, stabilna interakcja między jednostkami broniącymi, ogranicza prawdopodobieństwo powodzenia tej metody ataku do zera.
Zaznaczam, iż powyższy materiał przedstawia rosyjski punkt widzenia na to zagadnienie.
@Maciej_Korowaj