"W kontekście kontrofensywy i pól minowych kontynuujmy przegląd rosyjskiego podręcznika zawierającego wytyczne dotyczące zakładania pól minowych jako środka zaradczego przeciwko ukraińskim kolumnom zmechanizowanym.

Cel pola minowego wykracza poza powodowanie szkód; ma również na celu narzucenie przeciwnikowi określonego sposobu myślenia i taktycznego podejścia, zmuszając go do działania w sposób najkorzystniejszy dla strony ustawiającej pole minowe. Pola minowe ograniczają możliwości manewru wroga.

Proces opisano w następujący sposób: w nocy ustawia się mieszane pola minowe w przedniej części linii obrony. Samo wydobycie prowadzone jest potajemnie przez grupy saperów składające się z co najmniej 10-15 osób, co pozwala na ręczne stawianie min.

Dowódca drużyny wraz ze swoim oddziałem saperów przenosi 2-4 miny do wyznaczonego obszaru i wskazuje miejsce ich rozłożenia. Po podłożeniu min oddział wycofuje się z powrotem do składu kolejnej partii min (nie dalej niż 30-50 metrów od granicy pola minowego).

Zgodnie z praktycznymi doświadczeniami przedstawionymi w podręczniku, bomby FAB-250 i głowice rakiet ziemia-powietrze S-300 były z powodzeniem stosowane jako ładunki wybuchowe do skutecznego niszczenia dróg.

Czasami miny były celowo instalowane bez kamuflażu, zmuszając AFU do zmiany trasy w kierunku obszarów, w których znajdują się ukryte miny.

Rosyjska instrukcja zaleca rozmieszczanie zgrupowań min przeciwpancernych na obwodnicach w sąsiedztwie przeszkód, takich jak uszkodzone pojazdy, zniszczone odcinki dróg i konstrukcje mostów drogowych.

Instrukcja wspomina o wykorzystaniu „Uragan” (MLRS) wyposażonego w miny kasetowe KPTM-3, a także zdalnych systemów minowania „Zemledelie” do skutecznego blokowania ruchu konwojów AFU

Instrukcja kładzie nacisk na skuteczność działań nocnych prowadzonych przez niewielkie grupy saperów wyposażone w noktowizory. Grupy te oddalają się od linii obronnych i kładą miny w różnych obszarach, w tym w strefach wcześniej oczyszczonych z min.

Instrukcja może nie wprowadza przełomowych innowacji, ale podkreśla zdolność wroga do ponownego zdalnego minowania oczyszczonych pól minowych lub rozmieszczania min podczas operacji ofensywnych w celu utrudnienia ruchu sił szturmowych. Ten dodatkowy czynnik komplikuje atak."

@Tatarigami_UA

Ponieważ nowe zdjęcia satelitarne z Vuhledar ujawniają rozmiary katastrofy, jakiej doświadczyła armia rosyjska zimą, a także trwającą kontrofensywę, kluczowe znaczenie ma zbadanie roli pól minowych i planowania operacyjnego w kształtowaniu operacji szturmowych.

Cel pola minowego wykracza poza powodowanie szkód; ma również na celu narzucenie przeciwnikowi określonego sposobu myślenia i taktycznego podejścia, zmuszając go do działania w sposób najkorzystniejszy dla strony ustawiającej pole minowe. Pola minowe ograniczają możliwości manewru wroga

Jednostki zmechanizowane służą do manewrowania, przeprowadzania szturmów, omijania pozycji wroga oraz przeprowadzania manewrów oskrzydlających. Ich siła ognia i prędkość terenowa czynią je idealnymi do takich operacji. Jednak pola minowe ograniczają pole manewru, hamując tempo ataku.

W przypadku napotkania pól minowych wróg musi przeznaczyć dodatkowe środki na usuwanie min, w tym pojazdy inżynieryjne. Jednak nawet po oczyszczeniu dostępna ścieżka pozostaje wąska, zmuszając duże siły do przewidywalnego poruszania się wzdłuż ograniczonej trasy

Obserwatorzy często błędnie zakładają, że Rosjanie i Ukraińcy nie używają pługów czołgowych do oczyszczania ścieżek. Jest to jednak niedokładne, ponieważ obie strony używają pługów czołgowych. Należy jednak pamiętać, że pługi czołgowe nie są uniwersalnym rozwiązaniem dla wszystkich wyzwań

Chociaż nie jest to powszechnie stosowana taktyka, wykorzystanie min poza trasą, takich jak TM-83, nie jest rzadkością. Umożliwia atak czołgów z flanki po ich wykryciu przez czujniki min, zamiast polegać na ciśnieniu wywieranym przez sam ciężar czołgu.

Inną alternatywą jest użycie zmodyfikowanych konfiguracji min, które są zaprojektowane tak, aby były odporne na pługi minowe. W tym konkretnym przypadku mina jest skonfigurowana do detonacji w odległości około 1,5 do 2 metrów po napotkaniu pługa.

Gdy żołnierze podążają wąską, oczyszczoną ścieżką, unieruchomienie czołgu oczyszczającego znacznie utrudnia lub nawet blokuje ruch kolumny. Taka sytuacja stwarza doskonałą okazję dla artylerii do celowania i zadawania uszkodzeń unieruchomionym lub spowolnionym siłom.

Krytycznym czynnikiem jest ponowne zainstalowanie min po ich zdetonowaniu lub usunięciu przez wroga. Wprowadza to dodatkową warstwę złożoności, którą strona atakująca musi zaplanować, przygotować i przeciwdziałać.
Niewystarczające przygotowanie powoduje zmniejszenie przewagi ognia zmechanizowanego w siłach szturmowych, przesuwając dynamikę pola walki na pojedynki artyleryjskie i szturmy piechoty. To ogranicza i utrudnia manewrowość strony atakującej.

Podsumowując, kluczowa rola pól minowych i środków przeciwpancernych w ograniczaniu manewrowości wroga i utrudnianiu jego siłom zmechanizowanym dokonania przełomu jest oczywista. Jednak podstawowa przyczyna tego niepowodzenia leży w braku odpowiedniego planowania i złego wywiadu.

Pola minowe zwiększają złożoność, ale przy skutecznym planowaniu nie są szkodliwe. Jeśli planiści po stronie atakującej nie przydzielą odpowiednio zasobów, podejmą błędne decyzje w oparciu o złe dane wywiadowcze lub zlecą atak pomimo niewystarczających zasobów, są skazani na porażkę.

@Tatarigami_UA

Biorąc pod uwagę toczące się dyskusje dotyczące ukraińskiej kontrofensywy, kluczowe znaczenie ma zrozumienie rozbudowanego systemu obronnego Rosji wzdłuż linii frontu, zwłaszcza na południu. Te linie obrony składają się z wielu przeszkód, przed którymi staną siły ukraińskie

Aby uzyskać wyraźniejszy obraz sytuacji, wykorzystamy zdjęcia satelitarne z lutego 2023 r. do analizy fragmentu fortyfikacji wroga położonych na południe od Wasyliwki w obwodzie zaporoskim. Chociaż od tego czasu zaszły pewne zmiany, ogólna idea obrony pozostaje taka sama.

Kluczową cechą linii obrony Rosji są słynne smocze zęby, piramidalne przeszkody przeciwpancerne, które mogą skutecznie utrudniać lub spowalniać jednostki zmechanizowane lub zmotoryzowane podczas ataku. Przeszkody te mogą być szczególnie skuteczne w połączeniu z innymi środkami obrony.

Często zdarza się, że obszary bezpośrednio poprzedzające i następujące po smoczych zębach są mocno zaminowane, a ten konkretny odcinek linii obrony nie jest wyjątkiem.

Kolejna linia obrony, usytuowana w odległości około 300-500 metrów od smoczych zębów, składa się z konwencjonalnych okopów, ziemianek i umocnień pojazdów, stanowiących osłonę dla pojazdów opancerzonych ustawionych w trybie „hull down”.

Powszechne jest wykorzystywanie linii drzew jako kamuflażu dla amunicji, stanowisk obserwacyjnych lub zespołów przeciwpancernych pocisków kierowanych (PPK). Niewykluczone, że w tym rejonie możemy zaobserwować obecność starszej broni przeciwpancernej, takiej jak MT-12 „Rapira”.

Około 500 metrów dalej rozpoczyna się kolejna linia obrony z rowem przeciwczołgowym. Ten wykopany rów ma zapobiegać postępowi atakujących pojazdów, zmuszając je do wpadnięcia do rowu, a tym samym unieruchomienia.

Chociaż pokonanie tych przeszkód jest z pewnością wykonalne i mieści się w granicach możliwości Ukrainy, ważne jest, aby przyznać, że ufortyfikowana obrona jest solidna i może znacząco utrudnić manewrowe siły atakujące.

Jeśli spojrzymy na te linie obrony na obrazie jako jeden szczebel, ważne jest, aby zauważyć, że Rosja ma wiele szczebli w niektórych obszarach, z aż trzema w pewnych kierunkach, każdy oddalony o dziesiątki kilometrów.

Siły powietrzne mogą zneutralizować tę obronę, ale ograniczona dostępność nowoczesnych odrzutowców w wystarczającej liczbie sprawia, że jest to trudne.

Udane przełamanie takich zabezpieczeń mogłoby posłużyć jako cenne studium przypadku dla badaczy i historyków, prezentujące skuteczną sztukę wojskową.

Autor: @Tatarigami_UA

"Zdobyłem rosyjski dokument zatytułowany „Rozporządzenie w sprawie Jednostek Szturmowych Z 8 Armii Połączonej”. Ten dokument przedstawia cele, organizacje i wymagania logistyczne jednostek „Storm Z”. Po przeanalizowaniu jego zawartości wydestylowałem główne punkty."

Dokument definiuje Kompanię „Storm Z” jako niezależną, połączoną, taktyczną, kombinowaną kompanię uzbrojenia utworzoną czasowo poza strukturą jednostki korpusu regularnej armii do natychmiastowego wykorzystania operacyjnego w wykonywaniu szczególnie złożonych misji bojowych.

Dokument przedstawia wniosek o powołanie kompanii „Storm Z” w ramach następujących jednostek:
Oddzielne Brygady Strzelców Zmotoryzowanych: 1, 9, 110, 114 1 Korpusu Armii
Pułki strzelców zmotoryzowanych (150. dywizja): 102., 103. dywizja
Pułki czołgów (150. dywizja): 68., 163. dywizja
Oddzielne Brygady Strzelców Zmotoryzowanych: 4, 6, 7, 110, 123, 132.
Skład kompanii (lub oddziału) ma elastyczną strukturę, która zmienia się w zależności od otrzymanej misji bojowej, warunków sytuacyjnych, ukształtowania terenu i innych czynników i jest uzupełniony o niezbędną liczbę personelu

Struktura „Storm Company Z” (100 pracowników):
4x Capture Squad (po 10 pracowników)
4x oddział wsparcia ogniowego (po 10 osób)
1x dowództwo kompanii (2 osoby)
1x Grupa Inżynierii Bojowej (5 pracowników)
1x Grupa rozpoznawcza (8 pracowników)

1x Grupa Medevac (3 osoby)
1x załoga UAV (2 osoby)

Cele fkompanii Storm 'Z' to:
• Prowadzenie działań bojowych w mieście (wiosce) lub na terenach o trudnych warunkach geograficznych.
• Zdobycie ważnych obiektów, takie jak twierdze, stanowiska dowodzenia, centra komunikacyjne, budynki, budowle

• Przeprowadzanie akcji sabotażowych na terytoriach kontrolowanych przez wroga.
• Wyszukiwanie i niszczenie grup sabotażowych i rozpoznawczych.

• Aby blokować struktury i eliminować w nich siły wroga.
• Aby dostosować ogień artyleryjski i wsparcie powietrzne

Należy zaznaczyć, że żołnierze, którzy dołączają do oddziału Storm-Z, otrzymują status równoważny ochotnikom „BARS” i otrzymują pensję w wysokości 205 000 rubli miesięcznie na czas trwania kontraktu.

TRENING GRUPOWY

Szkolenie i koordynacja kompanii Z zajmuje zazwyczaj od 10 do 15 dni i przebiega w trzech etapach.

W pierwszym etapie nacisk kładziony jest na przywrócenie sprawności personelu wojskowego w zakresie różnych umiejętności, w tym obsługi broni, udzielania pierwszej pomocy, kamuflaż, przygotowanie schronienia, rozpoznanie i łączność. Szkolenie obejmuje również specjalistyczne szkolenie dla operatorów UAV oraz rozmieszczanie i usuwanie min i pułapek.
Drugi etap szkolenia obejmuje koordynację drużynową, z naciskiem na wspólne działania personelu wojskowego w parach bojowych, triach i oddziałach bojowych. Obejmuje samopomoc i pomoc wzajemną, wzajemną osłonę przeciwogniową, łączność radiową, i przygotowanie do skoordynowanych działań podczas przemarszów, szturmów miejskich, zdobywania punktów ufortyfikowanych i zabezpieczania zdobyczy.

Trzeci etap szkolenia obejmuje koordynację plutonów, z głównym naciskiem na przygotowanie ich do prowadzenia działań szturmowych i koordynacji wspólnych działań podczas przemarszów, szturmów miejskich, zdobywania punktów ufortyfikowanych i zabezpieczania zdobyczy.

Warto zauważyć, że kompania Z obejmuje osadzonych i istnieją szczególne regulacje dotyczące ich udziału.

Zdódło: @Tatarigami_UA

W  poprzedniej analizie autor badał uzbrojenie i rolę jednostek szturmowych. Jednak ich rzeczywista skuteczność i struktura często odbiega od tego, co jest napisane w instrukcjach. Aby przedstawić bardziej realistyczną perspektywę, podzielił się ostatnim spostrzeżeniem na temat jednostek szturmowych...

Na początek ważne jest rozróżnienie między tymczasowymi i stałymi jednostkami szturmowymi. Jednostki szturmowe, które są zintegrowane w strukturę batalionu, pułku lub brygady, nazywane są jednostkami „szturmowymi”. Ich wielkość może wahać się od kompanii do wzmocnionego batalionu

Istnieją również tymczasowe jednostki/grupy szturmowe zebrane w ramach pułku lub batalionu do określonej operacji szturmowej, nie mają one liczby, nazwy, określonej struktury, regularnych dowódców ani uzbrojenia, ale zamiast tego są dostosowane do specyficznych wymagań każdej misji.

Tymczasowe formacje szturmowe są tworzone dla konkretnych misji i nie otrzymują dodatkowego szkolenia ani czasu na zbudowanie koordynacji jednostek. Po zakończeniu misji formacja zostaje rozwiązana, a żołnierze wracają do swoich regularnych plutonów i kompanii do następnego zadania.

Na przykład, jeśli wróg wykryje, że ukraińscy obrońcy mają tylko 10 żołnierzy w okopach bez znaczącej broni przeciwpancernej, mogą utworzyć grupę szturmową z przewagą 5:1 i wesprzeć ją kilkoma czołgami, aby zwiększyć swoje szanse sukcesu.

Opierając się na osobistych anegdotach zebranych na linii frontu, jakość tymczasowych jednostek szturmowych jest wątpliwa. Jednostki te wykazują skłonność do wycofywania się po początkowych stratach i często brakuje im odpowiedniej komunikacji, co prowadzi do trudności w koordynacji działań :)

Co więcej, byli podatni na oszustwa, a wielu z nich zostało wprowadzonych w błąd i wysłanych do przedwczesnych ataków pod fałszywym pretekstem, takich jak rzekome zniszczenie ukraińskich pozycji ogniem artyleryjskim. (ech te ruskie)

Stałe jednostki szturmowe zwane „Sztormami” są zintegrowane ze strukturą i mają formalnych dowódców. Jakość ich szkolenia może się znacznie różnić w zależności od jednostki tworzącej jednostkę „sztormową”, od braku szkolenia do rygorystycznego i poważnego szkolenia.

Jednostka szturmowa szturmowa zazwyczaj składa się z kompanii szturmowej wraz z jednym lub dwoma czołgami i kilkoma pojazdami opancerzonymi, które są wykorzystywane do transportu piechoty na linię frontu. Jednostki te mogą być również rozmieszczane pieszo lub transportowane na czołgach, w zależności od sytuacji.

Wydaje się, że rosyjskie dowództwo, prawdopodobnie pod wpływem Wagnera, podjęło decyzję o utworzeniu oddziałów „Szturmowych” do przełamywania misji szturmowych. W rezultacie sukces tych jednostek będzie w dużej mierze zależał od zasobów i kompetencji samej brygady.

Niektóre jednostki szturmowe przeszły intensywne szkolenie i doświadczonych instruktorów, aby budować pracę zespołową, podczas gdy inne zostały pospiesznie złożone z niechcianych żołnierzy, aby wykonać rozkazy, co prowadziło do różnych poziomów jakości.

Warto zauważyć, że niektóre jednostki Szturmu zostały przekształcone w „oddziały karne”, w których funkcjonariusze umieszczają problematycznych lub nieposłusznych żołnierzy. Istnieją co najmniej 2 udokumentowane przypadki, w których funkcjonariusze wykorzystali groźbę przeniesienia żołnierzy do tych jednostek jako środek wymuszenia.

Chociaż nie są pozbawione wad, niektóre jednostki szturmowe okazały się groźne w misjach szturmowych. Ich zdolności adaptacyjne i elastyczność pozwalają im z powodzeniem lokalizować i atakować słabe punkty statycznej i niemanewrowej obrony.

Z oceny autora wynika, że Kreml prowadzi zakrojony na szeroką skalę, trwający eksperyment, aby dostosować się do wyzwań. Dowódcy polowi próbują wdrażać dyrektywy swoich przełożonych, z różnym skutkiem, od pełnego wykonania do zwykłej imitacji. 
Zmiana strategii wojskowej wroga z koncentrowania się na dywizjach i armiach na rzecz mniejszych batalionów i kompanii może sugerować ograniczone możliwości. Tworzenie grup szturmowych wskazuje na chęć kontynuowania zaciekłych operacji ofensywnych, choć na mniejszą skalę.

Autor: Tatarigami_UA