Tragicznie śmieszne jest w tym wszystkim to, że zwykle dochód z tych placków, babeczek, ciasteczek idzie na to, co państwo powinno zapewnić.


Rodzice pieką za darmo z produktów, które już milion razy zostały opodatkowane, zużywają gaz lub prąd, który powoli staje się towarem luksusowym patrzac na cenę. 
Robią to, aby rada rodziców miała dodatkowa kasę lub na cel charytatywny, wycieczkę a te chuje zajebią jeszcze z tego kasę.

Ale może się nie potrzebnie denerwuję, trzeba się uspokoić, nie chodzi przecież o ciasta które upieczemy sobie w domu do kawki. 
Jednak, co za łaskawcy! 
Ludzki Pan!

W XV wieku pańszczyzna tygodniowa – o ile w ogóle ją stosowano – wynosiła zwykle jeden dzień z pełnorolnego gospodarstwa chłopskiego.

W pierwszej połowie XVI wieku w dobrach należących do szlachty i Kościoła wymagano już z reguły, by kmieć zapewniał dwa dni pracy tygodniowo. W drugiej połowie stulecia były to raczej trzy dni. Na przełomie XVI i XVII wieku często cztery, a w niektórych dobrach – nawet pięć dni w każdym tygodniu.

(…)

Dodatkowy koszt dało się znieść. Tak samo jak dało się znieść raty kredytów, kurczenie się gruntów i fanaberie szlachty. Wszystko to jednak było znośne tylko tak długo, jak trwała perfekcyjna koniunktura. Ta zaś nie mogła utrzymywać się wiecznie.

XVII wiek przyniósł bezprecedensowy kryzys klimatyczny, załamanie rynku zbożowego, wreszcie zaś czarną serię wojen, okupacji, epidemii i klęsk głodu. Majątki szlacheckie były plądrowane, a wsie pustoszone. Nawet w „dobrych” latach zyski tylko się kurczyły.

(…)

Wymiar pańszczyzny w XVII stuleciu był już tak ogromny, że panom coraz trudniej przychodziło jego dalsze oficjalne, jawne podnoszenie. Kmieć miał teraz obowiązek pracować na szlachcica przez wszystkie lub prawie wszystkie dni w tygodniu, nie licząc niedzieli. Na pracę u siebie miał najwyżej dniówkę, a i to nie zawsze.

[za: https://wielkahistoria.pl/prawdziwy-wymiar-panszczyzny-ile-dni-w-tygodniu-rzeczywiscie-pracowali-polscy-chlopi/]

Jesteśmy obecnie w okolicach XVI wieku. A i to przy optymistycznych założeniach, nie doliczających do tego pracy na rzecz innych "Panów", bowiem wówczas przybliża nas to do przełomu XVI i XVII wieku.

Pytanie, patrząc na geopolitykę i sytuację ekonomiczną, czy nie jesteśmy już na etapie: "Wszystko to jednak było znośne tylko tak długo, jak trwała perfekcyjna koniunktura. Ta zaś nie mogła utrzymywać się wiecznie. XVII wiek przyniósł bezprecedensowy kryzys klimatyczny, załamanie rynku zbożowego, wreszcie zaś czarną serię wojen, okupacji, epidemii i klęsk głodu."

Ot, rozważania z "d*py" i "nie znam sie, to się wypowiem", ale wydaje mi się to niepokojąco podobne.