Kącik czytelniczy dzidowca #1: Lodowa ściana. Sekrety polityki Józefa Piłsudskiego 1914-1918
1

3
Mało znanym faktem historycznym jest współpraca Józefa Piłsudskiego z wywiadami japońskim i austriackim oraz kontakty z wywiadem niemieckim w latach 1904-1918. Nie była to agentura w
najczęstszym, negatywnym tego słowa znaczeniu, a raczej wynikający z praktycznego podejścia kompromis polityczny w celu realizacji zadań ruchu niepodległościowego. Szerzej zagadnienie to opisuje książka Ryszarda Świętka pt. "Lodowa ściana. Sekrety polityki Józefa Piłsudskiego 1914-1918".
Kącik czytelniczy dzidowca #1: Lodowa ściana. Sekrety polityki Józefa Piłsudskiego 1914-1918
Gdy w 1904 r. wybuchła wojna japońsko-rosyjska o panowanie w północno-wschodnich Chinach i Korei, Japonia chętnie podejmowała współpracę z antyrosyjskimi ruchami niepodległościowymi. Celem tych operacji było pozyskiwanie danych wywiadowczych oraz próby wzniecania
wewnętrznych rewolucji destabilizujących wroga. Polacy, czyli w tym wypadku działacze Polskiej Partii Socjalistycznej pod przywództwem Józefa Piłsudskiego, otrzymywali wsparcie głównie w formie pieniężnej. Środki przeznaczane były na zakup broni i prace wywiadowcze. Współpraca zakończyła się po zwycięstwie Japonii we wrześniu 1905 r.
Kącik czytelniczy dzidowca #1: Lodowa ściana. Sekrety polityki Józefa Piłsudskiego 1914-1918
Współpraca z wywiadem Austro-Węgier również miała podłoże antyrosyjskie. Piłsudski planował utworzyć w Galicji oddziały, które w czasie wojny pomiędzy zaborcami będą walczyć z Rosją. W takim układziu ze względu na konieczność zapewnienia wiedzy wojskowej i wsparcia materialnego przedsięwzięcie to mogło być to zrealizowane jedynie pod nadzorem Austriaków, którzy w zamian
oczekiwali antyrosyjskich działań wywiadowczych i dywersyjnych. W ten sposób powstały polskie organizacje militarne, takie jak Związek Strzelecki, które po rozpoczęciu I wojny światowej
przekształciły się w Legiony Polskie.
Kącik czytelniczy dzidowca #1: Lodowa ściana. Sekrety polityki Józefa Piłsudskiego 1914-1918
W latach 1914-1918 Niemcy zintensyfikowały kontakty z Polakami w celu utworzenia państwa polskiego pod niemieckim nadzorem w myśl koncepcji Mitteleuropa. Polska miała być zależna od
nich politycznie, ekonomicznie i militarnie. Zgody na to nie było, dlatego też kontakty
wywiadowcze nie miały takiego charakteru, jak z Japonią i Austro-Węgrami.
Kącik czytelniczy dzidowca #1: Lodowa ściana. Sekrety polityki Józefa Piłsudskiego 1914-1918
Powyższe opisy są oczywiście bardzo skrótowe i nie wystarczą nawet jako streszczenie książki. Współpracę wywiadowczą opisano w niej bardzo dokładnie, o czym świadczy jej grubość – 954 strony. Ukazana została chronologia wydarzeń oraz wymieniono nazwiska, kryptonimy, daty, dokumenty i wszelkie informacje obrazujące charakter prowadzonych działań. Wiarygodność
potwierdzają liczne źródła, takie jak archiwa, raporty, meldunki, zdjęcia, artykuły prasowe itp. Autor jest bardzo drobiazgowy. Bywa, że w przypisach podaje nazwiska wszystkich konfidentów w danym okręgu wywiadowczym lub adresy skrytek, kryjówek itp. Książka jest obecnie trudna do kupienia, można jej szukać po antykwariatach lub wypożyczyć w bibliotece. Jak ktoś dobrze poszuka to znajdzie w internecie wersję cyfrową w postaci skanu w uczciwej cenie, czyli za darmo. Polecam i wypierdalam.
Obrazek zwinięty kliknij aby rozwinąć ▼
1000
1000
400
100
+39

Symfonia Czarnych Słońc - Rozdział 1.:Ostatni oddech Luminara
2

7
Veyra położyła dłoń na pulsującej, szkarłatnej korze Drzewa-Mózgu, czując, jak zimne włókna bioluminescencji wnikają w jej skórę. Luminara umierała. Nie w sposób, w jaki umierają planety z mgławicowych kronik – nie od kolonizatorów czy asteroid, ale od wewnętrznej ciszy. Jej sieć neuronowa, niegdyś rozświetlająca kontynenty falami świetlnych sygnałów, teraz gasła, a zamiast symfonii barw pozostawał tylko szary szum.

Nie rozumiem — szepnęła, a jej słowa wywołały drżenie w korzeniach pod stopami. — Dlaczego odcinasz się od galaktycznego chóru?

Odpowiedź nadeszła nie jako słowa, lecz jako wspomnienie: obraz nieba pełnego czarnych słońc, które wysysały kolory z atmosfery, i dźwięk… dźwięk łamiący się jak szkło. Luminara nie chciała już śpiewać.

Veyra cofnęła dłoń, a na jej nadgarstku pozostał ślad – blizna w kształcie spirali. Znak, że planeta wybrała ją na ostatniego świadka. Synestheci nie interweniowali w agonię ekosystemów – tak głosiła Doktryna Symbiozy. Ale czy milczenie było naprawdę lepsze od próby ratunku?

Gdy opuszczała krater, w którym Drzewo-Mózgu wtapiało się w ziemię jak topniejąca świeca, poczuł ją dopływ Kósmosu – galaktycznej sieci świadomości, przez którą wszyscy Synestheci dzielili się emocjami planet. Teraz jednak Kósmos drżał. Ktoś… coś obserwowało jej każdy krok.

Nie czas na strach — mruknęła do siebie, wdrapując się na grzbiet swojego Wędrowca, stwora o ciele z płynnego metalu i oczach z zielonego kwarcu. — Musimy znaleźć Nex.

Nex. To imię było zakazane. Synestheta, który połączył trzy ekosystemy w jedną hybrydę, zanim został pochłonięty przez ich sprzeczne pragnienia. Ale tylko on wiedział, jak zmusić planety do ponownego współgrania.

Wędrowiec zawył, a jego głos rozdarł powietrze jak nóż. Gdy unosił się w atmosferę, Veyra spojrzała w dół. Luminara już nie błyszczała. Była teraz tylko szarym głazem w koronkach martwych lasów.
Wędrowiec przemierzał próżnię międzygwiezdną jak ryba pływająca w lodowatym oceanie, jego płynna skóra mieniąca się odłamkami odległych konstelacji. Veyra przywarła do jego grzbietu, śledząc migoczące ślady Kosmosu – smugi świadomości planet, które dawniej tworzyły wspólny hymn. Teraz sieć była pełna przerw, jak struny porwane przez niewidzialne szpony.

Zmierzamy do Kręgu Zatraty – szepnęła, a Wędrowiec wydał głęboki pomruk, który zadrżał w jej kościach. Zrozumiał. Czyżby Kosmos wpływał też na jego umysł? Stwór odwrócił jedną z kwarcowych źrenic, a w jej głębi Veyra ujrzała odbicie czegoś, czego nie powinna była zobaczyć: własnej twarzy, oplecionej czarnymi włóknami, jakby infekcja Kosmosu już w niej rosła.

Przed nimi wyłoniła się Mgławica Szepczących Ostrzy – pozostałość po eksperymencie Nexa. Tysiące skalistych odłamków, z których każdy śpiewał inną melodię, tworząc kakofonię żalu. Tu Nex po raz pierwszy złamał Doktrynę, łącząc atmosfery trzech planet w jeden organizm. Efekt? To. Kamienie krwawiły złotą żywicą, a ich pieśń brzmiała jak krzyk.

Omijaj szeroko – rozkazała Veyra, ale Wędrowiec już skręcał w stronę chaosu. Jego metalowa skóra zafalowała, a w myślach Veyry rozległo się echo: „Szukaj w zniszczeniu”. Czy to Kosmos przez niego przemawiał? Albo… Nex?

Gdy znaleźli się wśród odłamków, powietrze wypełniło się widmami. W szczelinach między skałami tańczyły hologramy przeszłości: Nex z dłońmi zanurzonymi w jądrze planety, jego oczy – dwa czarne słońca – pochłaniające kolory. Veyra wyciągnęła rękę, by dotknąć jednego z obrazów, lecz wtedy Wędrowiec warknął ostrzegawczo.

Widzisz je też? – spytała, a stwór przytaknął, pochylając łeb. Hologram Nexa nagle zwrócił się w ich stronę, usta wykrzywione w niemym okrzyku. Kamienie wokół nich zaczęły wibrować, a złota żywica spływająca z Mgławicy utworzyła nagłe smugi – znaki.

To mapa – zrozumiała Veyra, odczytując zygzaki. Wskazywały na centrum Mgławicy. Ale zanim zdążyła zapamiętać drogę, Kosmos zatrzasnął się jak pułapka. Wszystkie głosy ucichły, a w ciszy pozostał tylko jeden dźwięk: stukot. Regularny, mechaniczny, obcy.
Wędrowiec zasyczał, wynurzając szpony z płynnego metalu. Veyra poczuła, jak blizna na jej nadgarstku pulsuje, łącząc ją z czymś… wielościowym. Gdy spojrzała w górę, ujrzała je: trzy sfery z czarnego szkła, wirujące w idealnej synchronii. Obserwatorzy.

Nie dotykaj ich – zamarła w bezruchu, lecz było za późno. Wędrowiec, targany instynktem, rzucił się do przodu, a jeden z szklanych globów eksplodował, zasypując je ostrzami. Jeden z odłamków wbił się Veyrze w ramię, a ona krzyknęła, nie z bólu, lecz z przerażenia: rana nie krwawiła. Zamiast krwi, sączyła się z niej ciemność – identyczna jak ta w wizji z oczu Wędrowca.

Mgławica Szepczących Ostrzy zaczęła się zapadać, kamienie przyciągane przez czarne sfery. Veyra zacisnęła dłoń na ranie, czując, jak Kosmos próbuje ją pochłonąć.

Uciekajmy! – wrzasnęła, a Wędrowiec, rycząc, przebił się przez chmurę odłamków, pozostawiając za sobą tylko echo i ślad ciemnej „krwi”.
Czarne sfery ścigały ich przez spękane korytarze międzygwiezdnej pustki, ich stukot przechodzący w wrzask – dźwięk tysięcy szklanych szczęk. Veyra przyciskała się do grzbietu Wędrowca, czując, jak ciemność z rany na ramieniu pulsuje w rytm pościgu. To nie była krew. To było przeciwieństwo krwi.

Skręć w lewo! — warknęła, wskazując na smugę niebieskiego gazu, który wirował jak otwarta rana w przestrzeni. Wędrowiec zawrócił gwałtownie, a jeden z Obserwatorów uderzył w skalisty odłamek, roztrzaskując go na miliard błyszczących drzazg. Odłamki zadźwięczały w Kósmosie jak szyderczy śmiech.

Nie czas na panikę, powtarzała w myślach, ale jej dłoń drżała, gdy dotknęła ciemnej substancji. — Co ty ze mną robisz? — szepnęła do Kosmosu, ale sieć milczała. Albo… odcięła się od niej.

Nagle Wędrowiec zwolnił, jego płynny tułów drżał jak galareta. Przed nimi unosiła się struktura z lodu i światła – brama zbudowana z promieniowania, jej kształt identyczny z blizną na nadgarstku Veyry. Spirala.

— To prowadzi do Nexa — odgadła, patrząc, jak złota żywica z Mgławicy zaczyna się przemieszczać, układając w zygzak znany z mapy. — Ale jak…?

Wędrowiec wydał przeciągły jęk, a w jego głosie Veyra usłyszała echo słów Nexa z hologramu: „Przejście wymaga ofiary”. Spojrzała na swoje zranione ramię. Ciemność już oplatała jej szyję, cienkie włókna drgające w rytm oddechu.

Nie — warknęła, zeskakując z grzbietu stwora. — Nie będę nim płacić.

Ale Wędrowiec już się poruszał. Jego kwarcowe oczy rozbłysły, a z płynnego ciała wystrzeliły wiązki światła, które uderzyły w spiralną bramę. Lód zaczął pękać.

Przestań! — krzyknęła, chwytając go za szyję, lecz stwór potrząsnął głową, delikatnie odsuwając ją łapą. W jego pomruku wyczuła… smutek. I determinację.

Brama eksplodowała fioletowym płomieniem, a z przejścia wypełzły cienie. Nie hologramy – ciała. Trzy postacie w płaszczach z mgławicowej tkaniny, ich twarze zasłonięte maskami w kształcie gwiazd. Synestheci. Ale nie żywi. Ich ciała prześwitywały, a przez klatki piersiowe przechodziły czarne włókna, identyczne jak te, które teraz oplatały Veyrę.

Strażnicy Doktryny — wyszeptała, cofając się. To oni wysłali Obserwatorów?

Jeden z widm uniósł dłoń, a w przestrzeni zapisały się słowa ognia: „Zakażona nie wejdzie”.

Wędrowiec warknął, stając między Veyrą a strażnikami. Jego szpony zadrżały, gotowe do ataku. Ale Veyra już wiedziała: brama wymagała ofiary z części Kosmosu. A ona… była już ofiarą.

Jeśli mam być kluczem — syknęła, zaciskając pięść na ciemnej substancji — to niech to będzie mój wybór.
Wbiła palce w ranę i wyrwała z siebie smugę czerni. Krzyknęła, ale nie z bólu – z ulgi, jakby uwalniała się od trucizny. Ciemność uformowała się w ostrze, które wbiła w serce bramy.

Przejście otwarło się z hukiem, wessawszy ją i Wędrowca w tunel świetlnych wirów. Ostatnie, co ujrzała, to twarze strażników – ich maski pękły, odsłaniając… puste miejsca tam, gdzie powinny być oczy.

W tunelu czas nie istniał. Veyra czuła, jak ciemność odrasta w ranie, ale teraz wiedziała: to nie infekcja. To łącznik.

Gdzie on jest? — zapytała Kosmos, a sieć odpowiedziała szeptem Nexa: „Blisko. Zbyt blisko”.

Wędrowiec zawył, gdy wylot tunelu ukazał się przed nimi. Nie planeta. Nie gwiazda. Stworzenie wielkie jak układ słoneczny, jego ciało zbudowane z pierścieni lodowych kolonii, macki z czarnej materii i oczy… miliony oczu, każde odbijające inną zniszczoną planetę.

NexVeyra opadła na kolana, a istota odwróciła się, ukazując w swoim centrum ludzką sylwetkę.

Mężczyzna z warkoczem z gwiazd, zrośnięty z potworem jak zarodek w łonie. Jego oczy były zamknięte. Ale jego głos wypełnił Kosmos:

Przyszłaś, by mnie zabić, czy by się przyłączyć?
Nex uniósł jedną z macek z czarnej materii, a w jej odbiciu Veyra ujrzała siebie – drobną, oplecioną pulsującą ciemnością, jak zarodkę w kosmicznym łonie. Jego głos rozbrzmiewał nie z ludzkich ust, lecz z samej próżni:

Zabić? Przyłączyć? — Powtórzył, a każde słowo zginało czasoprzestrzeń, zmuszając Wędrowca do cofnięcia się z warknięciem. — Te słowa są... ludzkie. Nie rozumiesz jeszcze, czym się stałem.

Veyra wspięła się na grzbiet stwora, jej blizna spiralna teraz żarząca się na kształt mikrogwiazdy. — Przyszłam, by zapytać, dlaczego pozwoliłeś umrzeć Luminarze. I innym.

Macka drgnęła. W oczach potwora zamigotały obrazy: Nex, młody Synesteta, łączący dłonie z trzema Drzewami-Mózgami. Harmonia. Potem czarne słońca – nie najeźdźcy, lecz choroba, infekująca sieć Kosmosu. Nex krzyczący, gdy jego ciało łączy się z planetami, by stworzyć tarczę... i upadek w szaleństwo.

Broniłem ich — głos Nexa stał się cichszy, ludzki. — Ale symbioza wymaga poświęceń. Stałem się mostem. A most... można spalić.

Wędrowiec nagle zawył, przewracając się w próżni. Z tunelu za nimi wypełzli Obserwatorzy – teraz połączone w jedną, gigantyczną czarną kulę. Strażnicy Doktryny wrócili, a ich pustookie twarze wykrzywiły się w niemym rozkazie: „Zniszczyć zakażonych”.

Nie czas na dyskusje!Veyra skierowała ostrze z ciemności w stronę Nexa. — Pomóż mi zatrzymać tę śmierć, albo...

Albo staniesz się nowym więzieniem? — Przerwał jej, a ludzka sylwetka w jego centrum otworzyła oczy. Były czyste, bez śladu czarnych słońc. — Kosmos nie jest siecią. To organizm. A choroby leczy się nie nożem, lecz...

Nie dokończył. Obserwatorzy uderzyli, rozrywając jedną z lodowych kolonii na jego ciele. Potwór zawył, a Nex krzyknął – tym razem z jego ludzkich ust.

Teraz!Wędrowiec rzucił się do przodu, omijając macki. Veyra wyciągnęła dłoń, sięgając ku ludzkiej postaci Nexa. Jej palce dotknęły zimnej skóry, a Kosmos eksplodował wspomnieniem:

Doktryna Symbiozy nie zawsze nakazywała milczenie. Kiedyś Synestheci śpiewali z planetami, by leczyć rany. Ale gdy pojawiły się czarne słońca – strach kazał im ucinać chore części. Nex był pierwszym, który zaprotestował.

Rozumiem — szepnęła Veyra, gdy ciemność z jej rany spłynęła na Nexa. Jego ludzka postać złapała oddech.

Wyrwij mnie z tego — błagał, ściskając jej dłoń. — Zabierz mój rdzeń. Tylko ty...
Potwór zatrzepotał się, jakby walczył z sobą. Macki owinęły się wokół Veyry, ale nie miażdżyły – prosiły. Wędrowiec wbił szpony w jedno z oczydła, a Kosmos zatrząsł się od krzyku.

Veyra wsunęła ostrze z ciemności w pierś Nexa. Nie po to, by zabić. By uwolnić.

Ludzka postać oderwała się od potwora z dźwiękiem pękającej czasoprzestrzeni. Nex, teraz tylko człowiek z warkoczem gwiazd, runął w ramiona Veyry. Za nimi potwór zapadał się w sobie, jego macki rozpadające się na pył, który zasypał Obserwatorów.

Dlaczego?Nex dotknął jej blizny. Jego palce pozostawiły ślady światła. — Teraz choroby Kosmosu będą cię szukać. Jak mnie.

Bo milczenie zabija — odparła, patrząc, jak Wędrowiec chwyta Nexa w zęby, gotowy do ucieczki. — A ja... już nie umiem milczeć.

Gdy odlatywali, ostatni pierścień potwora eksplodował, niszcząc tunel. Luminara nie była już samotna w swej ciszy.
Obrazek zwinięty kliknij aby rozwinąć ▼
1000
1000
400
100
+2
0.10603809356689