Bitwa o Kretę (operacja Merkury) toczyła się podczas II wojny światowej na greckiej wyspie Krecie. Zaczęło się rankiem 20 maja 1941 r., kiedy nazistowskie Niemcy rozpoczęły atak z powietrza na Kretę. Greckie i inne siły alianckie, wraz z kreteńskimi cywilami, broniły wyspy. Już po jednym dniu walk Niemcy ponieśli ciężkie straty, a wojska alianckie były przekonane, że pokonają inwazję. Następnego dnia, przez awarie łączności, wahania taktyczne aliantów i niemieckie operacje ofensywne, upadło lotnisko Maleme na zachodniej Krecie, umożliwiając Niemcom lądowanie posiłków i zajęcie pozycji obronnych na północy wyspy. Siły alianckie wycofały się na południowe wybrzeże. Ponad połowa została ewakuowana przez brytyjską marynarkę wojenną, a reszta poddała się lub przyłączyła do kreteńskiego ruchu oporu. Obrona Krety przekształciła się w kosztowną bitwę morską; pod koniec kampanii wschodnia śródziemnomorska siła Royal Navy została zredukowana do zaledwie dwóch pancerników i trzech krążowników.
Bitwa o Kretę była pierwszą okazją do masowego użycia Fallschirmjäger (niemieckich spadochroniarzy), pierwszą inwazją głównie powietrzną w historii wojskowości, po raz pierwszy alianci wykorzystali w znaczący sposób informacje wywiadowcze z odszyfrowanych niemieckich wiadomości z maszyny Enigma i pierwszą czas wojsk niemieckich napotkał masowy opór ludności cywilnej. Ze względu na liczbę ofiar i przekonanie, że siły powietrznodesantowe nie mają już przewagi polegającej na zaskoczeniu, Adolf Hitler niechętnie zezwalał na dalsze duże operacje powietrznodesantowe, woląc zamiast tego zatrudniać spadochroniarzy jako oddziały lądowe. Natomiast alianci byli pod wrażeniem potencjału spadochroniarzy i zaczęli formować pułki powietrzno-szturmowe i obrony przeciwlotniczej.
