Księga Sędziów
rozdział 1
Po śmierci Jozuego Izraelici tak się pytali Pana: Któż z nas pierwszy wystąpi do walki przeciwko Kananejczykom?
Pan odpowiedział: Wystąpi Juda. Oto daję tę ziemię w jego ręce.
Zwrócił się więc Juda do Symeona,  swego brata: Pójdź ze mną na ziemię wyznaczoną mi losem,  a będziemy walczyli z Kananejczykami. Z kolei i ja także będę pomagał ci walczyć na wyznaczonej tobie ziemi. I Symeon poszedł z nim.
Wystąpił więc Juda do walki i Pan wydał Kananejczyków i Peryzzytów w ich ręce. A w Bezek zabili dziesięć tysięcy mężczyzn.
Kiedy w Bezek natknęli się na Adoni-Bezeka,  wydali mu bitwę i pokonali Kananejczyków i Peryzzytów.
Uciekł Adoni-Bezek,  lecz oni ścigali go,  schwycili i odcięli mu kciuki rąk i nóg.
Powiedział wtedy Adoni-Bezek: Siedemdziesięciu królów z odciętymi kciukami u rąk i nóg zbierało okruchy pod moim stołem. Oto jak ja postąpiłem,  tak i mnie oddał Bóg. Odprowadzono go do Jerozolimy i tam umarł.
Synowie Judy uderzyli na Jerozolimę,  zdobyli ją,  lud wycięli ostrzem miecza,  a miasto spalili.
Potem zeszli potomkowie Judy,  aby uderzyć na Kananejczyków,  którzy zamieszkiwali góry,  Negeb i Szefelę.
Następnie wyruszył Juda przeciw Kananejczykom,  którzy zajmowali Hebron - nazwa Hebronu brzmiała niegdyś Kiriat-Arba - i pobił Szeszaja,  Achimana i Talmaja.
Stamtąd wyruszył przeciwko mieszkańcom Debiru - nazwa Debiru brzmiała przedtem Kiriat-Sefer.
Wtedy właśnie powiedział Kaleb: Temu,  kto zdobędzie Kiriat-Sefer i zajmie je,  dam moją córkę Aksę za żonę.
Zdobył je Otniel,  syn Kenaza,  młodszego brata Kaleba,  i Kaleb dał mu za żonę swoją córkę Aksę.
Gdy ona przybyła,  skłoniła go,  aby zażądał pola od jej ojca. Następnie zsiadła z osła,  a Kaleb ją zapytał: Czego sobie życzysz?
Wtedy odrzekła mu: Okaż mi łaskę przez dar! Skoro mi dałeś ziemię Negeb,  dajże mi źródła wód. I dał jej źródła na wyżynie i na nizinie.
Synowie Kenity,  teścia Mojżesza,  wyruszyli z synami Judy z Miasta Palm i udali się na pustynię judzką,  leżącą w Negebie koło Arad,  i tam zamieszkali z ludem.
Zdobył też Juda Gazę i jej okolice,  Aszkelon i jego okolice oraz Ekron i jego okolice.
A Pan był z Judą. Wziął potem Juda w posiadanie góry,  natomiast nie usunął z posiadłości mieszkańców doliny,  ponieważ mieli żelazne rydwany

Kalebowi dano w posiadanie Hebron,  zgodnie z podziałem dokonanym przez Mojżesza,  a ten pozbawił tam posiadłości trzech synów Anaka.
Natomiast synowie Beniamina nie wyrzucili z Jerozolimy mieszkających w niej Jebusytów,  tak że ci mieszkają w Jerozolimie wspólnie z synami Beniamina aż po dziś dzień.
Z kolei i pokolenie Józefa udało się ku Betel,  a Pan był z nim.
Pokolenie Józefa posłało najpierw wywiadowców do Betel - a nazwa tego miasta brzmiała niegdyś Luz.
I spotkali wywiadowcy człowieka wychodzącego z miasta. Wskaż nam wejście do miasta - powiedział do niego - a okażemy ci łaskę.
Ten wskazał im wejście do miasta,  a oni wycięli ostrzem miecza miasto,  tego zaś człowieka wraz z całą jego rodziną wypuścili na wolność.
Udał się więc ten człowiek do ziemi Chetytów,  gdzie zbudował miasto,  któremu dał nazwę Luz,  i nazwa ta istnieje aż do dnia dzisiejszego.
Natomiast Manasses nie zdobył Bet-Szean i miejscowości przynależnych ani Tanaku i miejscowości przynależnych,  ani [nie wypędził] mieszkańców Dor i miejscowości przynależnych,  ani mieszkańców Jibleam i miejscowości przynależnych,  ani mieszkańców Megiddo i miejscowości przynależnych. Kananejczycy mieszkają w tej ziemi aż do dnia dzisiejszego.
Jednakże kiedy Izrael się wzmocnił,  poddał wprawdzie Kananejczyków robotom przymusowym,  ale ich nie wypędził.
Efraim również nie wypędził Kananejczyków mieszkających w Gezer: Kananejczycy mieszkali pośrodku nich w Gezer.
Zabulon nie wypędził mieszkańców Kitron ani Nahalol,  tak że Kananejczycy mieszkali wśród nich i wykonywali roboty przymusowe.
Aser nie wypędził mieszkańców Akko ani Sydonu,  ani Achlab,  ani Akzib,  ani Chelba,  ani Afik,  ani Rechob.
Mieszkali więc Aseryci wśród Kananejczyków,  zamieszkujących kraj,  bo ich nie wypędzili.
Neftali nie wypędził mieszkańców z Bet-Szemesz ani mieszkańców z Bet-Anat i mieszkał wśród Kananejczyków zajmujących tę ziemię. Jednakże mieszkańcy z Bet-Szemesz i Bet-Anat zostali przeznaczeni do robót przymusowych na jego korzyść.
Amoryci zaś wypchnęli synów Dana na góry i nie pozwalali im zejść do doliny.
Amoryci trzymali się więc w Har-Cheres,  Ajjalonie i w Szaalbin,  lecz kiedy zaciążyła ręka pokolenia Józefa,  wykonywali roboty przymusowe.
Posiadłości zaś Edomitów rozciągały się od Wzgórza Skorpionów,  od Skały i wyżej.
rozdział 2
Anioł Pana zstąpił z Gilgal do Bokim i rzekł: Wywiodłem was z Egiptu i zaprowadziłem was do ziemi,  którą poprzysiągłem dać waszym przodkom. Powiedziałem: Nie złamię przymierza mego z wami na wieki.
Jednakże wy nie wchodźcie w przymierze z mieszkańcami tej ziemi,  lecz rozwalcie ich ołtarze. Wyście zaś nie usłuchali mego głosu. Dlaczego to uczyniliście?
Powiedziałem także: Nie wypędzę ich sprzed was,  aby byli dla was przeszkodą i aby bogowie ich byli dla was sidłem.
Kiedy Anioł Pana wyrzekł te słowa do wszystkich Izraelitów,  lud podniósł lament i zaniósł się płaczem.
Miejscu temu nadano nazwę Bokim i złożono ofiarę dla Pana.
Wówczas Jozue rozesłał lud i poszli Izraelici,  każdy do swojej dzielnicy,  aby objąć ziemię w posiadanie.
Służył lud Panu po wszystkie dni życia Jozuego i po wszystkie dni starszych,  którzy żyli po śmierci Jozuego i którzy oglądali wszystkie dzieła Pana,  jakich dokonał dla Izraela.
Jozue,  syn Nuna,  sługa Pana,  umarł w wieku lat stu dziesięciu.
Pochowano go w posiadłości Timnat-Cheres,  którą otrzymał w dziedzictwo,  przy górze Efraima,  na północ od góry Gaasz.
A gdy całe to pokolenie połączyło się ze swoimi przodkami,  nastało inne pokolenie,  które nie znało Pana ani też tego,  co uczynił dla Izraela.
Wówczas Izraelici czynili to,  co złe w oczach Pana i służyli Baalom.
Opuścili Pana i służyli Baalowi i Asztartom.

Wówczas zapłonął gniew Pana przeciwko Izraelitom,  tak że wydał ich w ręce ciemiężców,  którzy ich złupili,  wydał ich na łup nieprzyjaciół,  którzy ich otaczali,  tak że nie mogli im się oprzeć.
We wszystkich ich poczynaniach ręka Pana była przeciwko nim na ich nieszczęście,  jak to Pan przedtem im zapowiedział i jak im poprzysiągł. I tak spadł na nich ucisk ogromny.
Wówczas Pan wzbudził sędziów,  by wybawili ich z ręki tych,  którzy ich uciskali.
Ale i sędziów swoich nie słuchali,  gdyż uprawiali nierząd z innymi bogami,  oddawali im pokłon. Zboczyli szybko z drogi,  po której kroczyli ich przodkowie,  którzy słuchali przykazań Pana: ci tak nie postępowali.
Kiedy zaś Pan wzbudzał sędziów dla nich,  Pan był z sędzią i wybawiał ich z ręki nieprzyjaciół,  póki żył sędzia. Pan bowiem litował się,  gdy jęczeli pod jarzmem swoich ciemiężców i prześladowców.
Lecz po śmierci sędziego odwracali się i czynili jeszcze gorzej niż ich przodkowie. Szli za cudzymi bogami,  służyli im i pokłon im oddawali,  nie wyrzekając się swych czynów ani drogi zatwardziałości.
Zapłonął więc gniew Pana przeciwko Izraelowi. I rzekł: Ponieważ lud ten przekroczył przymierze,  które zawarłem z ich przodkami,  i ponieważ nie usłuchał głosu mego,
także i Ja nie wyrzucę spośród nich żadnego z narodów - które pozostawił Jozue,  gdy umierał -
żeby poddać Izraelitów próbie i zbadać,  czy pójdą drogami Pana,  po których kroczyli ich przodkowie.
Pan więc pozostawił te narody,  nie wypędzając ich szybko ani nie wydając ich w ręce Jozuego.
rozdział 3
A oto narody,  którym Pan pozwolił pozostać,  aby wystawić przez nie na próbę Izraela,  wszystkich tych,  którzy nie doświadczyli żadnej wojny z Kananejczykami -
a stało się to jedynie ze względu na dobro pokoleń izraelskich,  aby je nauczyć sztuki wojennej,  te zwłaszcza,  które jej przedtem nie poznały -
pięciu władców filistyńskich oraz wszyscy Kananejczycy,  Sydończycy i Chiwwici,  którzy zamieszkiwali łańcuch gór Libanu,  począwszy od góry Baal-Hermon aż do Wejścia do Chamat.
Byli oni przeznaczeni do wypróbowania Izraelitów,  by można było poznać,  czy będą strzec przykazań,  które Pan dał ich przodkom za pośrednictwem Mojżesza.
Mieszkali więc Izraelici wśród Kananejczyków,  Chetytów,  Amorytów,  Peryzzytów,  Chiwwitów i Jebusytów,
żenili się z ich córkami i własne swoje córki dawali ich synom za żony,  a także służyli ich bogom.
Izraelici popełniali to,  co złe w oczach Pana. Zapominali o Panu,  Bogu swoim,  a służyli Baalom i Aszerom.
I znów zapłonął gniew Pana przeciw Izraelowi. Wydał więc ich w ręce Kuszan-Riszeataima,  króla Aram-Naharaim,  przeto Izraelici służyli mu przez osiem lat.
Wołali więc Izraelici do Pana i Pan sprawił,  że powstał wśród Izraelitów wybawiciel,  który ich wyswobodził - Otniel,  syn Kenaza,  młodszego brata Kaleba.
Był nad nim duch Pana,  i on sprawował sądy nad Izraelem. Gdy zaś wdał się w bitwę,  Pan wydał w jego ręce Kuszan-Riszeataima,  króla Aramu,  tak iż jego ręka nad nim zaciążyła.
Kraj doznawał pokoju przez lat czterdzieści - - aż do śmierci Otniela,  syna Kenaza.
A Izraelici znów zaczęli czynić to,  co złe w oczach Pana,  a Pan wzmocnił przeciw Izraelowi Eglona,  króla Moabu,  ponieważ czynili to,  co złe w oczach Pana.
Eglon połączył się z Ammonitami i Amalekitami i podjął wyprawę,  pobił Izraela i zdobył Miasto Palm.
Izraelici służyli Eglonowi,  królowi Moabu,  przez lat osiemnaście.
Wtedy Izraelici wołali do Pana i Pan wzbudził im wybawiciela,  Ehuda,  syna Gery,  Beniaminity,  który władał lewą ręką. Izraelici wysłali go z daniną do Eglona,  króla Moabu.
Ehud przygotował sobie sztylet o dwóch ostrzach,  długi na jeden łokieć,  i schował go pod swoimi szatami na prawym biodrze.
Złożył więc daninę Eglonowi,  królowi Moabu - a Eglon był bardzo otyły.
Oddawszy daninę [Ehud] odesłał ludzi,  którzy ją przynieśli,

Ehud podszedł do niego. Król przebywał w letniej górnej komnacie,  której używał dla siebie. Mam dla ciebie,  królu,  słowo od Boga! - rzekł do niego Ehud,  na co ten podniósł się ze swego tronu.
Wtenczas Ehud sięgnął lewą ręką po sztylet,  który schował na prawym biodrze,  i utopił go w jego brzuchu.
Rękojeść wraz z ostrzem weszła do wnętrzności i utkwiła w tłuszczu,  gdyż [Ehud] nie wydobył sztyletu z brzucha i wyszedł...
Następnie Ehud wyszedł przez ganek,  zamknął za sobą drzwi komnaty i zasunął rygle.
Po jego odejściu nadeszli słudzy i spostrzegli,  że drzwi letniej komnaty są zaryglowane. Mówili więc do siebie: Z pewnością chce okryć sobie nogi w letniej komnacie.
Czekali długo,  aż się zaczęli niepokoić,  dlaczego nie otwiera drzwi letniej komnaty. Wreszcie wziąwszy klucz otworzyli,  a oto pan ich leżał martwy na ziemi.
Gdy oni czekali,  Ehud uciekł,  przeszedł koło bożków i bezpiecznie wrócił do Hasseira.
Wróciwszy,  zatrąbił w róg na górze Efraima. Izraelici zeszli z góry,  a on na ich czele.
Pójdźcie ze mną! - rzekł do nich - albowiem Pan wydał waszych wrogów,  Moabitów,  w wasze ręce. Poszli za nim,  odcięli Moabitom bród na Jordanie i nie pozwalali nikomu przejść.
W tym czasie pobili około dziesięciu tysięcy Moabitów,  wszystkich co silniejszych i waleczniejszych,  tak że nikt nie uszedł.
W tym dniu Moab został poniżony pod ręką Izraela i odtąd żył kraj w spokoju przez lat osiemdziesiąt.
Po nim był Szamgar,  syn Anata. Pobił on ościeniem na woły Filistynów w liczbie sześciuset ludzi - i on także wybawił Izraela.
rozdział 4
Po śmierci Ehuda Izraelici znów zaczęli czynić to,  co złe w oczach Pana,
i Pan wydał ich w ręce Jabina,  króla Kanaanu,  który panował w Chasor. Wodzem jego wojsk był Sisera,  który mieszkał w Charoszet-Haggoim.
Wówczas Izraelici wołali do Pana. Jabin bowiem miał dziewięćset żelaznych rydwanów nielitościwie uciskał Izraelitów przez lat dwadzieścia.
W tym czasie sprawowała sądy nad Izraelem Debora,  prorokini,  żona Lappidota.
Zasiadała ona pod Palmą Debory,  między Rama i Betel w górach Efraima,  dokąd przybywali Izraelici,  aby rozsądzać swoje sprawy.
Posłała ona po Baraka,  syna Abinoama z Kedesz w pokoleniu Neftalego. Oto - rzekła mu - co nakazał Pan,  Bóg Izraela: Idź,  udaj się na górę Tabor i weź z sobą dziesięć tysięcy mężów synów Neftalego i synów Zabulona.
Przyprowadzę ci do potoku Kiszon Siserę,  wodza wojska Jabina,  z jego rydwanami i hufcami i dam je w twoje ręce.
Odpowiedział jej Barak: Jeżeli ty pójdziesz ze mną,  pójdę,  lecz jeśli ty nie pójdziesz ze mną,  nie pójdę.
Pójdę więc z tobą - odpowiedziała mu - lecz chwała nie okryje drogi,  po której pójdziesz,  albowiem przez ręce kobiety Pan wyda Siserę. Powstała więc Debora i razem z Barakiem udała się do Kedesz.
Barak zaś zwołał pokolenie Zabulona i Neftalego,  i dziesięć tysięcy mężów poszło z nim,  a Debora mu towarzyszyła.
Cheber Kenita oddzielił się od rodu Kaina i od plemienia synów Chobaba,  teścia Mojżesza. Rozbił swój namiot koło Dębu w Saannaim,  w pobliżu Kedesz.
Sisera dowiedziawszy się,  że Barak,  syn Abinoama,  wyruszył na górę Tabor,
zebrał wszystkie swoje rydwany,  dziewięćset żelaznych rydwanów i wszystkie swoje oddziały,  jakie posiadał. Polecił im przybyć od Charoszet-Haggoim do potoku Kiszon.
Wtedy rzekła Debora do Baraka: Wstań,  bo oto nadchodzi dzień,  w którym Pan wyda w ręce twoje Siserę. Czyż Pan nie kroczy przed tobą? Barak zszedł więc z góry Tabor,  a dziesięć tysięcy ludzi za nim.
Wówczas Pan poraził przed Barakiem ostrzem miecza Siserę,  wszystkie jego rydwany i całe wojsko. Sisera,  zeskoczywszy ze swego rydwanu,  uciekł pieszo.
Barak zaś ścigał rydwany i wojsko aż do Charoszet-Haggoim. Całe wojsko Sisery padło pod ostrzem miecza i żaden z mężów nie uszedł.

Sisera uciekał pieszo w kierunku namiotu Jaeli,  żony Chebera Kenity,  ponieważ pomiędzy Jabinem,  królem Chasor,  a domem Chebera Kenity panował pokój.
Potem rzekł do niej: Daj mi - proszę cię - napić się trochę wody,  gdyż mam pragnienie. Ona otwarła bukłak z mlekiem,  dała mu się napić i nakryła go na powrót.
Czuwaj przy wejściu do namiotu - rzekł jej - a gdyby ktoś nadszedł i zapytał mówiąc: Jest tu kto? - odpowiedz: Nie ma.
Lecz Jael,  żona Chebera,  wzięła palik od namiotu,  uchwyciła młot w rękę,  i zbliżając się cicho do niego,  przebiła jego skroń palikiem,  tak że ten utkwił w ziemi,  [Sisera] spał bowiem głęboko,  wyczerpany do ostatka. W ten sposób zginął.
Tymczasem nadszedł Barak ścigając Siserę. Jael wyszła naprzeciw niego: Wejdź - rzekła do niego - a pokażę ci człowieka,  którego szukasz. Wstąpił do niej,  a oto Sisera leżał martwy,  z palikiem w skroni.
Tak Bóg w tym dniu uniżył przed Izraelitami Jabina,  króla Kanaanu.
Ręka zaś Izraelitów uciskała coraz mocniej Jabina,  króla Kanaanu,  aż do całkowitej jego zagłady.
rozdział 5
Dnia tego Debora i Barak,  syn Abinoama,  śpiewali hymn w słowach:
Skoro wodzowie w Izraelu stanęli na czele,  a lud dobrowolnie się ofiarował do walki,  błogosławcie Pana!
Słuchajcie,  królowie,  nastawcie uszu,  władcy: Dla Pana będę śpiewała,  będę opiewać Pana,  Boga Izraela.
Panie,  gdyś Ty wychodził z Seiru,  gdyś z pól Edomu wyruszał,  ziemia wtedy drżała,  kropiły niebiosa,  chmury kropiły wodą.
Góry dżdżem ociekały przed obliczem Pana,  to Synaj - przed obliczem Pana,  Boga Izraela!
Za dni Szamgara,  syna Anata,  za dni Jaeli opustoszały drogi,  a chodzący szlakami udeptanymi,  po krętych drogach kroczyli.
Zanikło życie w osiedlach,  zanikło w Izraelu,  aż powstała Debora,  powstała jako matka w Izraelu.
Gdy nowych bogów obrano,  którym dawniej nie służyli,  czyż widać było choć jedną tarczę lub dzidę wśród czterdziestu tysięcy w Izraelu?
Serce me zwraca się ku wodzom izraelskim,  ku tym z ludu,  co dobrowolnie ofiarowali się do walki: błogosławcie Pana!
Wy,  co jeździcie na białych oślicach,  wy,  co na kobiercach siadacie,  wy,  przechodzący drogą - śpiewajcie.
Niech swym głosem dzielący łupy u wodopojów sławią dobrodziejstwa Pana,  dobrodziejstwa względem osiedli izraelskich. Wówczas lud Pana zstąpił do bram.
Powstań,  o powstań,  Deboro,  powstań,  o powstań i pieśń zaśpiewaj! Powstań,  Baraku,  by pojmać twych jeńców,  synu Abinoama.
Niech wtedy zstąpi reszta możnych z ludu Pana,  niech zstąpi ku mnie wśród bohaterów.
Z Efraima - wodzowie ich w dolinie - za nim Beniamin wśród ludu swego,  z Makir wyszli przywódcy,  a z Zabulona trzymający laskę pisarza.
Z Deborą są możni z Issachara,  a jak Issachar,  tak i Barak jest w dolinie,  idąc w jego ślady. A nad strumieniami Rubena zastanawiają się długo.
Czemuż to siedzisz między stajniami,  słuchając ryku trzód? Nad strumieniami Rubena zastanawiają się długo;
Gilead za Jordanem spoczywa,  a czemu Dan przebywa na okrętach? Aser pozostaje nad brzegiem morza,  mieszkając w swych portach bezpiecznie;
Zabulon to lud,  co narażał się na niebezpieczeństwo śmierci,  podobnie jak Neftali na połoninach.
Nadeszli królowie i walczyli,  walczyli wtedy królowie Kanaanu w Tanak nad wodami Megiddo,  lecz nie zabrali srebra jako łupu.
Gwiazdy z niebios walczyły,  ze swoich dróg walczyły przeciw Siserze.
Potok Kiszon ich porwał,  potok święty,  potok Kiszon.
Rozległ się wtedy tętent kopyt końskich od wielkiego pośpiechu ich wojowników.
Przeklinajcie Meroz! - rzekł Anioł Pana - bardzo przeklinajcie jego mieszkańców,  bo nie przybyli na pomoc Panu,  na pomoc Panu wśród bohaterów.
Niech Jael będzie błogosławiona wśród niewiast,  żona Chebera Kenity,  wśród niewiast żyjących w namiotach niech będzie błogosławiona.
Prosił o wodę,  a mleka mu dała,  w naczyniu odświętnym podała mu mleko.

Lewą ręką sięgnęła po palik,  prawą - po ciężki młot. Uderzyła Siserę,  zmiażdżyła mu głowę,  skroń mu przebiła,  przekłuła.
U nóg się zwalił,  upadł zabity. U nóg jej się zwalił i upadł: tam gdzie się zwalił,  tam upadł martwy.
Roztropniejsza z jej kobiet dała jej odpowiedź,  a ona sobie powtarza jej słowa:
Przecież zbierają łupy i rozdzielają brankę jedną lub dwie dla każdego wojownika,  szaty barwione jako łup dla Sisery,  na szyję żony króla różnobarwne chusty.
Tak,  Panie,  niechaj zginą wszyscy Twoi wrogowie! A którzy Cię miłują,  niech będą jak słońce wschodzące w swym blasku. I żył w spokoju kraj przez lat czterdzieści.
rozdział 6
Izraelici [znów] czynili to,  co złe w oczach Pana,  i Pan wydał ich na siedem lat w ręce Madianitów.
A ręka Madianitów zaciążyła nad Izraelitami,  tak że przed Madianitami kopali sobie schronienia w górach,  jaskinie i miejsca obronne.
Zdarzało się,  że ledwie Izraelici co zasiali przychodzili Madianici i Amalekici oraz lud ze wschodu słońca i napadali na nich,
a rozbijając obozy naprzeciwko nich,  niszczyli plony ziemi aż ku granicom Gazy. Nie pozostawiali Izraelowi żadnych środków do życia - ani owiec,  ani wołów,  ani osłów.
Zjawiali się bowiem wraz ze stadami i namiotami,  a przychodzili tak tłumnie jak szarańcza: liczba ich i wielbłądów była niezwykle wielka. Tak wpadali do kraju,  aby go pustoszyć.
Madianici wtrącili więc Izraela w wielką nędzę. Poczęli zatem Izraelici wołać do Pana.
A gdy Izraelici wołali do Pana z powodu Madianitów,
Pan wysłał Izraelitom proroka,  który im rzekł: To mówi Pan,  Bóg Izraela: Oto Ja was wyprowadziłem z Egiptu i Ja was wywiodłem z domu niewoli.
Ja was wybawiłem z rąk Egipcjan i z rąk tych wszystkich,  którzy was uciskali. Ja ich wypędziłem sprzed was i Ja wam dałem ich kraj.
Powiedziałem wam: Ja jestem Pan,  Bóg wasz: nie oddawajcie czci bogom Amorytów,  których kraj zamieszkujecie,  lecz wyście nie usłuchali mego głosu.
A oto przyszedł Anioł Pana i usiadł pod terebintem w Ofra,  które należało do Joasza z rodu Abiezera. Gedeon,  syn jego,  młócił na klepisku zboże,  aby je ukryć przed Madianitami.
I ukazał mu się Anioł Pana. Pan jest z tobą - rzekł mu - dzielny wojowniku!
Odpowiedział mu Gedeon: Wybacz,  panie mój! Jeżeli Pan jest z nami,  skąd pochodzi to wszystko,  co się nam przydarza? Gdzież są te wszystkie dziwy,  o których opowiadają nam ojcowie nasi,  mówiąc: Czyż Pan nie wywiódł nas z Egiptu? A oto teraz Pan nas opuścił i oddał nas w ręce Madianitów.
Pan zaś zwrócił się ku niemu i rzekł do niego: Idź z tą siłą,  jaką posiadasz,  i wybaw Izraela z ręki Madianitów. Czyż nie Ja ciebie posyłam?
Wybacz,  Panie mój! - odpowiedział Mu - jakże wybawię Izraela? Ród mój jest najbiedniejszy w pokoleniu Manassesa,  a ja jestem ostatni w domu mego ojca.
Pan mu odpowiedział: Ponieważ Ja będę z tobą,  pobijesz Madianitów jak jednego męża.
Odrzekł Mu na to: Jeżeli darzysz mnie życzliwością,  daj mi jakiś znak,  że to Ty mówisz ze mną.
Nie oddalaj się stąd,  proszę Cię,  aż wrócę do Ciebie. Przyniosę moją ofiarę i położę ją przed Tobą. A On na to: Poczekam tu,  aż wrócisz.
Gedeon oddaliwszy się przygotował koźlę ze stada,  a z jednej efy mąki przaśne chleby. Włożył mięso do kosza,  a polewkę do garnuszka i przyniósł to do Niego pod terebint i ofiarował.
Wówczas rzekł do niego Anioł Pana: Weź mięso i chleby przaśne,  połóż je na tej skale,  a polewkę rozlej. Tak uczynił.
Wówczas Anioł Pana wyciągnął koniec laski,  którą trzymał w swym ręku,  dotknął nią mięsa i chlebów przaśnych i wydobył się ogień ze skały. Strawił on mięso i chleby przaśne. Potem zniknął Anioł Pana sprzed jego oczu.
Zrozumiał Gedeon,  że to był Anioł Pana,  i rzekł: Ach,  Panie,  Panie mój! Oto Anioła Pana widziałem twarzą w twarz!
Rzekł do niego Pan: Pokój z tobą! Nie bój się niczego! Nie umrzesz.

Gedeon zbudował tam ołtarz dla Pana i nazwał go "Pan-Pokój". Ołtarz ten znajduje się jeszcze dzisiaj w Ofra,  (własności) Abiezera.
Tej nocy Pan rzekł do niego. Weźmiesz młodego cielca z trzody twego ojca i cielca drugiego,  siedmioletniego,  a zburzysz ołtarz Baala,  własność twego ojca,  oraz zetniesz aszerę,  która jest obok.
Wziął więc Gedeon dziesięciu ludzi ze swej służby i uczynił tak,  jak mu Pan nakazał. Ponieważ jednak bał się rodu swego ojca i mieszkańców miasta,  nie uczynił tego za dnia,  ale w nocy.
A oto kiedy o świcie wstali mieszkańcy miasta,  ujrzeli rozwalony ołtarz Baala,  wyciętą aszerę i cielca złożonego w ofierze całopalnej na zbudowanym ołtarzu.
Mówili więc jeden do drugiego: Któż to uczynił? Szukali więc,  badali i orzekli: Uczynił to Gedeon,  syn Joasza.
Następnie rzekli mieszkańcy miasta do Joasza: Wyprowadź swego syna! Niech umrze,  gdyż zburzył ołtarz Baala i wyciął aszerę,  która była obok niego.
Na to Joasz odpowiedział wszystkim,  którzy go otaczali: Czyż do was należy bronić Baala? Czyż to wy macie mu przychodzić z pomocą? Ktokolwiek broni Baala,  winien umrzeć jeszcze tego rana. Jeśli on jest bogiem,  niech sam wywrze zemstę na tym,  który zburzył jego ołtarz.
I od tego dnia nazwano Gedeona "Jerubbaal",  mówiąc: Niech Baal z nim walczy,  bo zburzył jego ołtarz.
Potem zebrali się wszyscy Madianici i Amalekici oraz lud ze wschodu,  a przeprawiwszy się [przez Jordan] rozbili obóz w dolinie Jizreel.
Ale duch Pana ogarnął Gedeona,  który zatrąbił w róg i zgromadził przy sobie ród Abiezera.
Wysłał też gońców do całego pokolenia Manassesa,  które również zgromadziło się przy nim,  a następnie wysłał gońców do pokolenia Asera,  Zabulona i Neftalego,  które wyruszyły,  aby się z nim połączyć.
Rzekł więc Gedeon do Boga: Jeżeli naprawdę chcesz przeze mnie wybawić Izraela,  jak to powiedziałeś,
pozwól,  że położę runo wełny na klepisku; jeżeli rosa spadnie tylko na runo,  a cała ziemia dokoła będzie sucha,  będę wiedział,  że wybawisz Izraela przeze mnie,  jak powiedziałeś.
Tak uczynił. Kiedy rano wstał i ścisnął wilgotne runo,  wycisnął z runa pełną czaszę wody.
I rzekł Gedeon do Boga: Nie gniewaj się na mnie,  jeżeli przemówię jeszcze raz do ciebie. Pozwól,  że jeszcze raz powtórzę doświadczenie z runem: niech rano będzie suche tylko samo runo,  a niech na ziemi dokoła będzie rosa.
I Bóg sprawił to tej nocy: samo runo pozostało suche,  a na ziemi była rosa.
rozdział 7
Wstał więc o świcie Jerubbaal,  czyli Gedeon,  wraz z całym zgromadzonym ludem i rozbił obóz u źródeł Charod. Obozowisko Madianitów leżało na północ od pagórka More w dolinie.
Pan rzekł do Gedeona: Zbyt liczny jest lud przy tobie,  abym w jego ręce wydał Madianitów,  gdyż Izrael mógłby przywłaszczyć sobie chwałę z pominięciem Mnie i mówić: Moja ręka wybawiła mnie.
Wobec tego tak wołaj do uszu ludu: Ten,  który się boi i drży,  niech zawróci ku górze Gilead i chroni się. Tak więc odeszło z ludu dwadzieścia dwa tysiące,  a pozostało dziesięć tysięcy.
Rzekł Pan do Gedeona: Jeszcze zbyt liczny jest lud. Zaprowadź go nad wodę,  gdzie ci go wypróbuję. Będzie tak: o którym powiem: Ten pójdzie z tobą! - on pójdzie z tobą. O którym zaś powiem: Ten nie pójdzie z tobą! - on nie pójdzie.
Zaprowadził więc lud nad wodę,  a Pan rzekł do Gedeona: Wszystkich,  którzy będą wodę chłeptać językiem,  podobnie jak pies,  pozostawisz po jednej stronie,  a tych wszystkich,  którzy przy piciu uklękną,  pozostawisz po drugiej stronie.
Liczba tych,  którzy chłeptali z ręki podnoszonej do ust,  wynosiła trzystu mężów. Wszyscy inni pijąc zginali kolana.
Rzekł wówczas Pan do Gedeona: Przy pomocy tych trzystu mężów,  którzy chłeptali wodę językiem,  wybawię was i w ręce twoje wydam Madianitów. Wszyscy inni mężowie niech wracają do siebie.

Lud wziął ze sobą żywność i rogi,  a Gedeon odesłał mężów izraelskich,  każdego do swego namiotu,  z wyjątkiem owych trzystu mężów. A obóz Madianitów znajdował się w dolinie poniżej jego stanowiska.
Tejże nocy Pan przemówił do niego: Wstań,  a idź do obozu,  bo wydałem go w twoje ręce.
Jeżeli się boisz iść sam,  udaj się do obozu z twoim sługą,  Purą.
Madianici,  Amalekici i cały lud ze Wschodu leżeli w dolinie,  zebrani tak licznie jak szarańcza. Wielbłądów ich było bez liczby - jak piasku nad brzegiem morskim.
Gdy Gedeon zbliżył się do tego miejsca,  właśnie mąż pewien opowiadał swemu towarzyszowi sen. Mówił on: Oto miałem sen. Zdawało mi się,  że bochen chleba jęczmiennego przytoczył się do obozu Madianitów,  dosięgnął namiotu,  uderzył w niego powodując upadek,  wywrócił go do góry dołem,  tak że namiot upadł.
Odpowiedział mu jego towarzysz mówiąc: Nie może to być nic innego,  jak miecz Gedeona,  syna Joasza,  Izraelity. Bóg w jego ręce wydał Madianitów i cały obóz.
Kiedy Gedeon usłyszał opowiadanie o śnie i jego wyjaśnienie,  oddał pokłon Bogu,  a wróciwszy do obozu izraelskiego rzekł: Powstańcie! Oto Pan wydał w ręce wasze obóz Madianitów.
Wówczas Gedeon rozdzielił owych trzystu mężów na trzy hufce,  dał każdemu z nich do ręki rogi i puste dzbany,  a w nich pochodnie.
Patrzcie na mnie - rzekł im - i czyńcie to samo,  co ja. Oto ja dojdę do krańca obozu,  a co ja będę czynić,  i wy czyńcie.
Gdy zatrąbię w róg ja i wszyscy,  którzy są ze mną,  wówczas i wy zatrąbicie w rogi dokoła obozu i będziecie wołać: Za Pana i za Gedeona!
Gedeon i stu mężów,  którzy mu towarzyszyli,  doszli do krańca obozu w chwili,  gdy tuż po zmianie następowało czuwanie środkowej straży nocnej. Zatrąbili w rogi i potłukli dzbany,  które trzymali w swych rękach.
Natychmiast zatrąbiły w rogi także owe trzy hufce i potłukły dzbany. Wziąwszy zaś w lewą rękę pochodnie,  a w prawą rogi,  aby na nich trąbić,  wołali: Za Pana i za Gedeona!
I przystanęli,  każdy na swoim miejscu,  dokoła obozu. Powstali wtedy wszyscy w obozie,  poczęli krzyczeć i uciekać.
Podczas gdy owych trzystu mężów trąbiło na rogach,  Pan sprawił,  że w całym obozie jeden przeciw drugiemu skierował miecz. Obóz uciekł do Bet-Haszszitta ku Sartan aż do granicy Abel-Mechola obok Tabbat.
Zebrali się mężowie izraelscy z pokolenia Neftalego,  Asera i z całego pokolenia Manassesa i urządzili pościg za Madianitami.
Gedeon rozesłał gońców do wszystkich gór efraimskich,  by powiedzieli: Zejdźcie na spotkanie z Madianitami i zajmujcie przed nimi wszystkie źródła wodne aż do Bet-Bara i Jordanu. Zebrali się więc wszyscy mężowie Efraima i zajęli źródła wodne aż do Bet-Bara i Jordanu.
Ujęli przy tym dwóch dowódców madianickich: Oreba i Zeeba. Oreba zabili na skale Oreba,  a Zeeba przy tłoczni Zeeba. Ścigali nadal Madianitów,  a głowy Oreba i Zeeba przynieśli Gedeonowi za Jordan.
rozdział 8
Potem rzekli do niego mężowie Efraima: Cóż to za sposób postępowania z nami,  żeś idąc walczyć z Madianitami nie wezwał nas? I bardzo się z nim spierali.
Odpowiedział im: Czy teraz uczyniłem coś większego w porównaniu z wami? Czyż nie lepszy jest ostatni zbiór u Efraima niż pierwszy u Abiezera?
W wasze ręce wydał Bóg dowódców madianickich: Oreba i Zeeba. Cóż więcej mogłem uczynić w porównaniu z wami? Na te słowa uspokoiło się ich oburzenie przeciwko niemu.
Potem Gedeon przybył nad Jordan i przeprawił się on sam razem z trzystu mężami,  którzy z nim byli,  a byli oni znużeni i głodni.
Rzekł więc do mieszkańców Sukkot: Dajcie,  proszę,  po bochenku chleba oddziałowi,  który idzie za mną,  gdyż jest znużony,  a jestem w pościgu za Zebachem i Salmunną - królami madianickimi.
Odpowiedzieli mu zwierzchnicy z Sukkot: Czyż dłoń Zebacha i Salmunny jest już w twoim ręku,  żebyśmy mieli dać chleba twojemu wojsku?

Odpowiedział im Gedeon: Kiedy Pan wyda w rękę moją Zebacha i Salmunnę,  wówczas wymłócę ciała wasze cierniami pustyni i ostami.
Udał się stamtąd do Penuel i tymi samymi słowami,  co poprzednio,  zwrócił się do jego mieszkańców. Penuelczycy odpowiedzieli mu tak,  jak poprzednio mieszkańcy Sukkot.
Penuelczykom dał podobną odpowiedź jak mieszkańcom Sukkot: Kiedy wrócę w pokoju,  zburzę tę twierdzę.
Drogą mieszkańców namiotów przeszedł Gedeon na wschód od Nobach i Jogbeha i uderzył na obóz,  który czuł się bezpiecznie.
Zebach i Salmunna uciekli,  lecz on ich dopędził i pojmał obu królów madianickich,  Zebacha i Salmunnę,  a cały obóz rozbił.
Po bitwie wracał Gedeon,  syn Joasza,  poprzez wzgórze Chares.
Zatrzymawszy młodzieńca spośród mieszkańców Sukkot,  przepytał go,  a on spisał dla niego przywódców Sukkot i jego starszych mężów.
Udawszy się do mieszkańców Sukkot rzekł: Oto Zebach i Salmunna,  z powodu których urągaliście mi mówiąc: Czyż dłoń Zebacha i Salmunny jest już w twoim ręku,  byśmy dali chleba twoim znużonym ludziom?
Pojmawszy zatem starszych miasta oraz wziąwszy ciernie pustyni i osty,  ukarał nimi mieszkańców Sukkot.
Zburzył ponadto twierdzę Penuel i zabił mieszkańców tego miasta.
Następnie zwrócił się do Zebacha i Salmunny: Jacy to byli mężowie,  których zabiliście pod Taborem? Odpowiedzieli: Podobni do ciebie. Każdy z nich miał wygląd syna królewskiego.
To byli moi bracia,  synowie mojej matki! - - odpowiedział - Na życie Pana! Gdybyście ich żywych puścili,  nie zabiłbym was.
Potem dał rozkaz Jeterowi,  pierworodnemu swemu synowi: Wstań! Zabij ich! Lecz młodzieniec nie wydobył miecza,  gdyż się bał; był bowiem jeszcze chłopcem.
Wtedy rzekli Zebach i Salmunna: Wstań ty i wymierz nam cios,  gdyż jaki mąż,  taka i jego siła. Powstał więc Gedeon i zabił Zebacha i Salmunnę,  a następnie zabrał półksiężyce wiszące na szyjach ich wielbłądów.
W tym czasie mężowie izraelscy rzekli do Gedeona: Panuj nad nami,  ty,  twój syn i twój wnuk,  ponieważ wybawiłeś nas z rąk Madianitów.
Lecz Gedeon im odpowiedział: Nie ja będę panował nad wami ani też mój syn: Pan będzie panował nad wami.
Zwrócił się następnie do nich Gedeon: Mam do was usilną prośbę: niech każdy da mi nausznicę ze swego łupu. Pobici mieli bowiem złote nausznice,  bo byli Izmaelitami.
Chętnie damy! - odpowiedzieli. Rozpostarli więc płaszcz i każdy rzucał na niego po nausznicy ze swego łupu.
Waga złotych nausznic,  o które prosił,  wyniosła tysiąc siedemset syklów złota,  nie licząc półksiężyców,  kolczyków i purpury,  które nosili królowie madianiccy,  ani też nie licząc łańcuszków,  wiszących na szyjach wielbłądów.
Gedeon sprawił z nich efod,  który umieścił w miejscowości swojej,  Ofra. Wszyscy więc Izraelici czcząc go dopuścili się nierządu. To bowiem stało się sidłem dla Gedeona i jego domu.
Tak oto Madianici zostali poniżeni wobec Izraelitów i nie podnieśli już więcej głowy,  a kraj zażywał spokoju przez czterdzieści lat,  to jest przez czas życia Gedeona.
Jerubbaal,  syn Joasza,  wrócił i mieszkał w swoim domu.
Gedeon miał siedemdziesięciu własnych synów,  miał bowiem wiele żon.
Jedna z drugorzędnych jego żon,  mieszkająca w Sychem,  urodziła mu syna,  którego nazwał imieniem Abimelek.
Po jakimś czasie Gedeon,  syn Joasza,  umarł w szczęśliwej starości i pochowano go w grobie Joasza,  ojca jego,  w Ofra Abiezera.
Po śmierci jednak Gedeona Izraelici znów się odwrócili od Pana. Uprawiali nierząd z Baalami i ustanowili Baal-Berita swoim bogiem.
Izraelici znów nie pamiętali o Panu,  Bogu swoim,  który ich wybawił z rąk wszystkich wrogów dokoła.
Nie okazali też życzliwości domowi Jerubbaala-Gedeona w zamian za wszystkie dobrodziejstwa,  jakie wyświadczył on Izraelowi.
rozdział 9

Abimelek,  syn Jerubbaala,  udał się do Sychem,  do braci swojej matki,  i tak przemówił do nich,  jak również do wszystkich członków rodu swojej matki:
Sprawcie,  proszę,  by to,  co mówię,  dotarło do uszu wszystkich możnych Sychem: Co będzie dla was lepsze? Czy żeby panowało nad wami siedemdziesięciu mężów,  wszyscy synowie Jerubbaala,  czy - byście mieli nad sobą tylko jednego człowieka? Pamiętajcie wszakże,  że jestem z kości waszej i waszego ciała!
Dali mu ponadto siedemdziesiąt syklów srebra ze świątyni Baal-Berita. Abimelek zaś naprzyjmował za nie do swego towarzystwa nicponiów i awanturników,  którzy za nim poszli.
Udał się też do domu swego ojca w Ofra i na jednym kamieniu wymordował swoich braci,  synów Jerubbaala,  w liczbie siedemdziesięciu mężów. Ocalał tylko Jotam,  najmłodszy syn Jerubbaala,  ponieważ się ukrył.
Następnie wszyscy możni miasta Sychem oraz cały gród Millo zgromadzili się i przyszedłszy pod dąb gdzie stała stela w Sychem,  ogłosili Abimeleka królem.
Doniesiono o tym Jotamowi,  którzy poszedłszy,  stanął na szczycie góry Garizim,  a podniósłszy głos,  tak do nich wołał: Posłuchajcie mnie,  możni Sychem,  a Bóg usłyszy was także.
Zebrały się drzewa,  aby namaścić króla nad sobą. Rzekły do oliwki: Króluj nad nami!
Odpowiedziała im oliwka: Czyż mam się wyrzec mojej oliwy,  która służy czci bogów i ludzi,  aby pójść i kołysać się ponad drzewami?
Z kolei zwróciły się drzewa do drzewa figowego: Chodź ty i króluj nad nami!
Odpowiedziało im drzewo figowe: Czyż mamy się wyrzec mojej słodyczy i wybornego mego owocu,  aby pójść i kołysać się ponad drzewami?
Następnie rzekły drzewa do krzewu winnego: Chodź ty i króluj nad nami!
Krzew winny im odpowiedział: Czyż mam się wyrzec mojego soku,  rozweselającego bogów i ludzi,  aby pójść i kołysać się ponad drzewami?
Wówczas rzekły wszystkie drzewa do krzewu cierniowego: Chodź ty i króluj nad nami!
Odpowiedział krzew cierniowy drzewom: Jeśli naprawdę chcecie mnie namaścić na króla,  chodźcie i odpoczywajcie w moim cieniu! A jeśli nie,  niech ogień wyjdzie z krzewu cierniowego i spali cedry libańskie.
A zatem czyńcie zgodnie z prawdą i z prawem postąpili,  obrawszy królem Abimeleka? Czyście się dobrze obeszli z Jerubbaalem i jego rodem? Czyście docenili dobrodziejstwa jego ręki?
Oto podczas gdy ojciec mój walczył za was,  gdy życie swoje narażał,  aby was wybawić z rąk Madianitów,
wyście dziś powstali przeciwko rodowi mego ojca,  wyście wymordowali synów jego,  siedemdziesięciu mężów na jednym kamieniu,  wyście obrali Abimeleka,  syna jego niewolnicy,  na króla nad możnymi z Sychem,  dlatego że jest waszym bratem!
Jeśliście zgodnie z prawdą i prawem postąpili dziś względem Jerubbaala i jego rodu,  w takim razie radujcie się z Abimeleka,  a on niechaj z was się cieszy.
Jeśli zaś nie,  niech ogień wyjdzie z Abimeleka i pochłonie możnych z Sychem i grodu Millo,  i niech ogień wyjdzie z możnych Sychem i grodu Millo i niech pochłonie Abimeleka.
Potem Jotam uciekł i ukrył się; udał się do Beer i tam zamieszkał z obawy przed bratem swoim Abimelekiem.
Abimelek sprawował władzę nad Izraelem przez trzy lata.
Następnie Bóg zesłał ducha niezgody między Abimelekiem a możnymi z Sychem,  i możni z Sychem zbuntowali się przeciwko Abimelekowi
po to,  by pomszczona została zbrodnia dokonana na siedemdziesięciu synach Jerubbaala i aby odpowiedzialność za krew ich spadła na Abimeleka,  ich brata,  który ich wymordował,  i na możnych z Sychem,  którzy mu pomagali w zabiciu jego braci.
A więc możni z Sychem zrobili zasadzkę na szczycie góry i napadali na każdego,  kto przechodził tamtą drogą. Doniesiono o tym Abimelekowi.
W dodatku Gaal,  syn Obeda,  przyszedł do Sychem w towarzystwie swoich braci i pozyskał sobie zaufanie możnych z Sychem.

Wyszedłszy na pole,  zrywali winogrona i tłoczyli je urządzając zabawy. Weszli też do świątyni swoich bogów,  gdzie jedli i pili oraz złorzeczyli Abimelekowi.
Rzekł też Gaal,  syn Obeda: Kimże jest Abimelek,  a i czym Sychem,  abyśmy mieli mu służyć? Czyż nie jest on synem Jerubbaala,  a Zebul jego urzędnikiem? Służcie raczej ludziom Chamora,  ojca Sychem. Dlaczego mielibyśmy służyć jemu?
Gdybyż mi kto dał do rąk ten lud,  to usunąłbym Abimeleka! Powiedziałbym do Abimeleka: Weź swoje wojsko,  a wychodź!
Słowa Gaala,  syna Obeda,  usłyszał Zebul,  przełożony tego miasta,  i uniósł się gniewem.
Wstań wobec tego w nocy ty i lud,  który jest z tobą,  i uczyń zasadzkę w polu.
Rankiem,  gdy słońce wzejdzie,  wstań i uderz na miasto,  a gdy on i lud,  który z nim jest,  zwróci się przeciwko tobie,  ucznisz z nim to,  co potrafi twoja ręka.
Wstał więc Abimelek i jego lud w nocy i w czterech miejscach uczynili zasadzkę przeciwko Sychem.
Gdy Gaal,  syn Obeda,  wyszedł i stanął w bramie miasta,  wyszedł też i Abimelek z zasadzki wraz ze swym ludem.
Gaal,  ujrzawszy lud,  zwrócił się do Zebula: Oto jacyś ludzie schodzą ze szczytu góry. Odpowiedział mu Zebul: To cień góry,  a ty go bierzesz za ludzi.
Powtórnie zwrócił się Gaal mówiąc: Oto jacyś ludzie zstępują od strony Pępka Ziemi,  podczas gdy inny oddział idzie drogą od Dębu Wieszczków.
Wtedy rzekł Zebul do niego: Gdzież są teraz twoje usta,  które mówiły: Któż jest Abimelek,  abyśmy mieli mu służyć? Czyż to nie ten lud,  któremu okazałeś wzgardę? Wyjdź teraz i walcz z nim!
Gaal wyszedł na czele możnych z Sychem i rozpoczął bitwę z Abimelekiem.
Nacierał na niego Abimelek,  gdy tamten przed nim uciekał. I wielu wojowników zginęło w drodze do bramy.
Po tym wypadku pozostał Abimelek w Arum,  a Zebul,  wypędziwszy Gaala i jego braci,  zabronił im mieszkać w Sychem.
Nazajutrz jednak lud wyszedł na pole,  i doniesiono o tym Abimelekowi.
Wystąpił więc na czele wojska,  podzielił je na trzy hufce i zaczaił się w polu. Widząc lud wychodzący z miasta,  uderzył na niego i pobił.
Podczas gdy Abimelek i jego hufce uderzyły na niego i stanęły pod bramą miasta,  dwa inne hufce napadły na wszystkich tych,  którzy byli w polu i pobiły ich.
Przez cały ten dzień nacierał Abimelek na miasto,  a zdobywszy je wymordował ludność,  która w nim była,  miasto zaś zburzył i porozrzucał na nim sól.
Kiedy to usłyszeli możni Migdal-Sychem,  schronili się do podziemia świątyni boga Baal-Berita.
Doniesiono Abimelekowi,  że tam się schronili wszyscy możni Migdal-Sychem.
Sam więc Abimelek i cały jego lud udali się na wzgórze Salmon. Zabrał ze sobą siekierę,  uciął gałąź z drzewa,  a podniósłszy włożył sobie na ramiona i rzekł do swego otoczenia: Co zobaczycie,  że ja czynię,  róbcie szybko za moim przykładem!
Wszyscy więc jak jeden mąż,  uciąwszy po gałęzi,  szli za Abimelekiem i składali je dokoła podziemia. Następnie spalili ogniem podziemie i w ten sposób zginęli tam wszyscy mieszkańcy Migdal-Sychem,  mężczyźni i kobiety w liczbie około tysiąca.
Następnie ruszył Abimelek na Tebes,  obległ je i zdobył.
W środku miasta znajdowała się twierdza dobrze obwarowana,  w której znaleźli schronienie wszyscy mężczyźni i kobiety oraz wszyscy możni tego miasta. Zamknęli ją za sobą i weszli na dach twierdzy.
Abimelek podszedł pod samą twierdzę i począł ją zdobywać. Kiedy Abimelek zbliżył się do bram twierdzy chcąc podłożyć pod nią ogień,
pewna kobieta zrzuciła na głowę Abimeleka kamień od żaren i rozbiła mu czaszkę.
Natychmiast przywołał on swego giermka i rzekł: Dobądź miecza i zabij mnie,  aby nie mówiono o mnie: Kobieta go zabiła. Przebił go więc giermek mieczem,  tak iż umarł.
Kiedy mężowie izraelscy spostrzegli,  że umarł Abimelek,  odeszli każdy do siebie.
Oto tak Bóg sprawił,  że zło,  które Abimelek wyrządził swemu ojcu,  zabiwszy siedemdziesięciu swych braci,  spadło na niego.

Również wszystkie złe czyny mężów z Sychem skierował Bóg na ich głowy. Tak wypełniło się przekleństwo Jotama,  syna Jerubbaala.
rozdział 10
Po Abimeleku dla wybawienia Izraela powstał Tola,  syn Puy,  syna Dodo,  mąż z pokolenia Issachara. Mieszkał on w Szamir,  na górze Efraima.
Sprawował sądy nad Izraelem przez dwadzieścia trzy lata,  po czym umarł i pochowano go w Szamir.
Po nim powstał Jair z Gileadu,  który sprawował sądy nad Izraelem przez dwadzieścia dwa lata.
Miał on trzydziestu synów,  którzy jeździli na trzydziestu oślętach. Mieli przy tym trzydzieści miast,  które jeszcze po dziś dzień noszą nazwę Osiedli Jaira - w ziemi Gilead.
Potem znów zaczęli Izraelici czynić to,  co złe w oczach Pana. Służyli Baalom,  Asztartom,  jak również bogom Aramu,  Sydonu i Moabu oraz bogom ammonickim i filistyńskim,  a opuścili Pana i nie służyli Mu.
Zapłonął zatem gniew Pana przeciwko Izraelowi,  wskutek czego oddał On ich w ręce Filistynów i Ammonitów.
Trapili oni i uciskali Izraelitów,  począwszy od tego roku przez osiemnaście lat,  wszystkich Izraelitów,  którzy mieszkali po tamtej stronie Jordanu w ziemi amoryckiej,  leżącej w Gileadzie.
Ammonici przekraczali także Jordan,  aby walczyć z pokoleniem Judy i Beniamina i z rodem Efraima. Wielki ucisk spadł na Izraelitów.
Wołali więc Izraelici do Pana w słowach: Zgrzeszyliśmy przeciwko Tobie,  opuściliśmy bowiem Boga naszego,  aby służyć Baalom.
Rzekł wówczas Pan do Izraelitów: Kiedy Egipcjanie i Amoryci,  Ammonici i Filistyni,
Sydończycy,  Amalekici i Madianici uciskali was,  a wyście wołali do Mnie,  czy nie wybawiłem was z ich ręki?
Tymczasem wyście Mnie opuścili i poszliście służyć cudzym bogom! Oto dlaczego nie wybawię was więcej.
Idźcie! Krzyczcie do bogów,  których sobie wybraliście! Niechżeż oni was wybawiają w czasie waszego ucisku!
Zgrzeszyliśmy - odpowiedzieli Izraelici Panu - uczyń z nami,  co się wyda słuszne w oczach twoich,  jednakże dzisiaj wybaw nas!
I wyrzucili spośród siebie obcych bogów,  których mieli,  a służyli Panu. Wtedy nie mógł Pan dłużej znosić ucisku Izraela.
Tymczasem zgromadzili się Ammonici i rozbili obóz w Gileadzie. Zebrali się także Izraelici i rozłożyli się obozem w Mispa.
Wówczas lud i wodzowie Gileadu mówili jeden do drugiego: Który z mężów podejmie się walki z Ammonitami,  ten będzie wodzem nad wszystkimi mieszkańcami Gileadu.
rozdział 11
Jefte Gileadczyk był walecznym wojownikiem,  a był on synem nierządnicy. Ojcem Jeftego był Gilead.
Ale i żona Gileada urodziła mu synów. Gdy więc synowie tejże kobiety podrośli,  wyrzucili Jeftego mówiąc do niego: Nie będziesz miał udziału w dziedzictwie naszego ojca,  ponieważ jesteś synem obcej kobiety.
Jefte uciekł daleko od swoich braci i mieszkał w kraju Tob. Przyłączyli się do niego jacyś nicponie i z nim wychodzili do walki.
Niedługo potem Ammonici wydali wojnę Izraelowi.
A kiedy Ammonici napadli na Izraela,  wówczas starszyzna Gileadu poszła szukać Jeftego w kraju Tob.
Przyjdź! - rzekli do Jeftego - i bądź naszym wodzem,  będziemy walczyć przeciw Ammonitom.
Czyż nie wyście mnie znienawidzili - odpowiedział Jefte starszyźnie Gileadu - i wyrzucili z domu mego ojca? Dlaczegóż to przybyliście do mnie teraz,  kiedy popadliście w ucisk?
Odparła Jeftemu starszyzna Gileadu: Właśnie dlatego teraz zwróciliśmy się do ciebie. Pójdź z nami,  ty pokonasz Ammonitów i zostaniesz wodzem nad wszystkimi mieszkańcami Gileadu.
Odpowiedział Jefte starszyźnie Gileadu: Skoro każecie mi wrócić,  aby walczyć z Ammonitami,  jeżeli Pan mi ich wyda,  zostanę waszym wodzem.
Odpowiedziała Jeftemu starszyzna Gileadu: Niech Pan będzie świadkiem między nami. Z pewnością uczynimy według twego życzenia.
Przyszedł więc Jefte ze starszyzną Gileadu. Lud ustanowił go zwierzchnikiem i wodzem swoim. Jefte powtórzył wszystkie swoje warunki w Mispa,  w obecności Pana.

Jefte wyprawił posłów do króla Ammonitów,  aby mu powiedzieć: Co zaszło między nami,  że przyszedłeś walczyć z moim krajem?
Król Ammonitów odpowiedział posłom Jeftego: Ponieważ Izrael,  wracając z Egiptu,  wziął moją ziemię od Arnonu aż do Jabboku i Jordanu,  zwróć mi ją teraz bez walki.
Powtórnie wyprawił Jefte posłów do króla Ammonitów i
powiedział mu: Tak mówi Jefte: Nie wziął Izrael ani ziemi moabskiej,  ani ammonickiej.
Kiedy szedł z Egiptu,  Izrael przeprawił się przez pustynię aż do Morza Czerwonego i przyszedł aż do Kadesz.
Następnie,  kiedy szedł przez pustynię,  obszedł ziemię edomską i ziemię moabską i doszedłszy na wschód od ziemi moabskiej rozbił obóz za Arnonem,  nie wchodząc do ziemi moabskiej,  ponieważ Arnon jest granicą Moabu.
Izrael wyprawił następnie posłów do Sichona,  króla Amorytów,  panującego w Cheszbonie. Izrael polecił mu powiedzieć: Pozwól mi,  proszę,  przejść twój kraj aż do miejsca mego przeznaczenia.
Jednakże Sichon odmówił Izraelowi prawa przejścia przez swój kraj i w dodatku zebrał wojsko,  rozłożył się obozem w Jahsa i zaczął walczyć z Izraelem.
Pan,  Bóg Izraela,  wydał Sichona wraz z jego wojskiem w ręce Izraela. On ich pokonał i tak Izraelici wzięli w posiadanie całą ziemię Amorytów,  którzy ją zamieszkiwali.
Oto jak wzięli w posiadanie całą ziemię Amorytów od Arnonu aż do Jabboku i od pustyni aż do Jordanu.
Skoro zaś Pan,  Bóg Izraela,  wypędził Amorytów sprzed oblicza swego ludu izraelskiego,  dlaczego ty chcesz panować nad nim?
Czyż nie posiadasz tego wszystkiego,  co Kemosz,  bóg twój,  pozwolił ci posiąść? Tak samo i my posiadamy wszystko,  co Pan,  Bóg nasz,  pozwolił nam posiąść!
Czy ty jesteś może lepszy niż Balak,  syn Sippora,  król Moabu? Czyż wchodził on kiedy w spór z Izraelem? Czyż walczył kiedy z nim?
Gdy Izrael przez lat trzysta mieszkał w Cheszbonie i w miejscowościach przynależnych,  w Aroerze i w miejscowościach przynależnych,  oraz we wszystkich miastach na brzegach Arnonu,  czemuście go wówczas nie wyparli?
Przeto nie ja zawiniłem przeciwko tobie,  aleś ty popełnił zło względem mnie,  zmuszając mnie do walki. Niech Pan,  który jest sędzią,  rozsądzi dziś sprawę między synami Izraela i Ammonitami!
Lecz król Ammonitów nie wysłuchał słów,  które Jefte skierował do niego.
Duch Pana był nad Jeftem,  który przebiegał dzielnice Gileadu i Manassesa,  przeszedł przez Mispa w Gileadzie,  z Mispa w Gileadzie ruszył przeciwko Ammonitom.
Jefte złożył też ślub Panu: Jeżeli sprawisz,  że Ammonici wpadną w moje ręce,
wówczas ten,  kto (pierwszy) wyjdzie od drzwi mego domu,  gdy w pokoju będę wracał z pola walki z Ammonitami,  będzie należał do Pana i złożę z niego ofiarę całopalną.
Wyruszył więc Jefte przeciw Ammonitom zmuszając ich do walki i Pan wydał ich w jego ręce.
Rozgromił ich na przestrzeni od Aroeru aż do okolic Minnit,  co stanowi dwadzieścia miast,  i dalej aż do Abel-Keramim. Była to klęska straszna. Ammonici zostali poniżeni przez Izraela.
Gdy potem wracał Jefte do Mispa,  do swego domu,  oto córka jego wyszła na spotkanie,  tańcząc przy dźwiękach bębenków,  a było to dziecko jedyne; nie miał bowiem prócz niej ani syna,  ani córki.
Ujrzawszy ją rozdarł swe szaty mówiąc: Ach,  córko moja! Wielki ból mi sprawiasz! Tyś też wśród tych,  co mnie martwią! Oto bowiem nierozważnie złożyłem Panu ślub,  którego nie będę mógł odmienić!
Odpowiedziała mu ona: Ojcze mój! Skoro ślubowałeś Panu,  uczyń ze mną zgodnie z tym,  co wyrzekłeś własnymi ustami,  skoro Pan pozwolił ci dokonać pomsty na twoich wrogach,  Ammonitach!
Nadto rzekła do swego ojca: Pozwól mi uczynić tylko to jedno: puść mnie na dwa miesiące,  a ja udam się na góry z towarzyszkami moimi,  aby opłakać moje dziewictwo.
Idź! - rzekł do niej. I pozwolił jej oddalić się na dwa miesiące. Poszła więc ona i towarzyszki jej i na górach opłakiwała swoje dziewictwo.

Minęły dwa miesiące i wróciła do swego ojca,  który wypełnił na niej swój ślub i tak nie poznała pożycia z mężem. Weszło to następnie w zwyczaj w Izraelu,
że każdego roku schodziły się na cztery dni córki izraelskie,  aby opłakiwać córkę Jeftego Gileadczyka.
rozdział 12
Zebrali się następnie mężowie z Efraima i przeszedłszy do Safon rzekli do Jeftego: Dlaczego poszedłeś walczyć z Ammonitami nie wezwawszy nas do współudziału razem z tobą? Oto ogniem zniszczymy twój dom nad tobą.
Odpowiedział im Jefte: Ja i mój lud mieliśmy wielki spór z Ammonitami. Wzywałem was na pomoc,  a nie wybawiliście mnie z ich rąk.
Wówczas Jefte zebrał wszystkich mężów z Gileadu i rozpoczął walkę z Efraimitami. Mężowie z Gileadu pokonali Efraimitów,  gdyż ci mówili: Jesteście zbiegami z Efraima,  o Gileadczycy,  którzy przebywacie wśród Efraimitów i Manassytów.
Następnie Gileadczycy odcięli Efraimitom drogę do brodów Jordanu,  a gdy zbiegowie z Efraima mówili: Pozwól mi przejść,  Gileadczycy zadawali pytanie: Czy jesteś Efraimitą? - A kiedy odpowiadał: Nie,
wówczas nakazywali mu: Wymówże więc Szibbolet. Jeśli rzekł: Sibbolet - a inaczej nie mógł wymówić - chwytali go i zabijali u brodu Jordanu. Tak zginęło przy tej sposobności czterdzieści dwa tysiące Efraimitów.
Jefte sprawował sądy nad Izraelem przez sześć lat,  następnie umarł Jefte Gileadczyk i pochowano go w mieście jego (Mispa) w Gileadzie.
Po nim sprawował sądy nad Izraelem Ibsan z Betlejem.
Miał on trzydziestu synów i trzydzieści córek. Wydał je za mąż poza granicami i stamtąd sprowadził trzydzieści żon dla swoich synów. Sprawował on sądy nad Izraelem przez siedem lat.
Następnie Ibsan umarł i pochowano go w Betlejem.
Po nim sprawował sądy nad Izraelem Elon Zabulonita. Sądził on Izraela przez dziesięć lat.
Potem umarł Elon Zabulonita i pochowano go w Ajjalonie,  w ziemi Zabulon.
Po nim sprawował sądy nad Izraelem Abdon,  syn Hillela z Pireatonu.
Miał on czterdziestu synów i trzydziestu wnuków,  którzy jeździli na siedemdziesięciu oślętach. sprawował on sądy nad Izraelem przez osiem lat.
I umarł Abdon,  syn Hillela z Pireatonu,  i pochowano go w Pireatonie w ziemi Efraima,  na górze Amalekitów.
rozdział 13
Gdy znów zaczęli Izraelici czynić to,  co złe w oczach Pana,  wydał ich Pan w ręce Filistynów na czterdzieści lat.
W Sorea,  w pokoleniu Dana,  żył pewien mąż imieniem Manoach. Żona jego była niepłodna i nie rodziła.
Anioł Pana ukazał się owej kobiecie mówiąc jej: Otoś teraz niepłodna i nie rodziłaś,  ale poczniesz i porodzisz syna.
Lecz odtąd strzeż się: nie pij wina ani sycery i nie jedz nic nieczystego.
Oto poczniesz i porodzisz syna,  a brzytwa nie dotknie jego głowy,  gdyż chłopiec ten będzie Bożym nazirejczykiem od chwili urodzenia. On to zacznie wybawiać Izraela z rąk filistyńskich.
Poszła więc kobieta do swego męża i tak rzekła do niego: Przyszedł do mnie mąż Boży,  którego oblicze było jakby obliczem Anioła Bożego - pełne dostojeństwa.
Rzekł do mnie: Oto poczniesz i porodzisz syna,  lecz odtąd nie pij wina ani sycery,  ani nie jedz nic nieczystego,  bo chłopiec ten będzie Bożym nazirejczykiem od chwili urodzenia aż do swojej śmierci.
Wówczas modlił się Manoach do Pana mówiąc: Proszę cię,  Panie,  niech mąż Boży,  którego posłałeś,  przyjdzie raz jeszcze do nas i niech nas nauczy,  co mamy czynić z chłopcem,  który się narodzi!
A Bóg wysłuchał głosu Manoacha: Anioł Boży przyszedł jeszcze raz do tej kobiety,  kiedy siedziała na polu. Męża jej Manoacha nie było przy niej.
Pobiegła więc kobieta skwapliwie do swego męża z wiadomością: Oto ukazał mi się ten mąż,  który owego dnia przybył do mnie.
Manoach wstał,  poszedł za swoją żoną i przyszedł do owego męża,  zwracając się do niego słowami: Czy to ty jesteś owym mężem,  który rozmawiał z moją żoną? - Odpowiedział: Ja.

Rzekł więc Manoach: A gdy się spełni twoje słowo,  jakie zasady i jakie obyczaje winien mieć chłopiec?
Rzekł Anioł Pana do Manoacha: Niech się twoja żona wystrzega tego wszystkiego,  co jej powiedziałem.
Niech (syn) nie używa nic z tego,  co pochodzi z winorośli,  niech nie pije wina ani sycery,  ani też niech nie spożywa nic nieczystego,  lecz niech zachowuje to,  co jej poleciłem.
Rzekł jeszcze Manoach do Anioła Pana: Pozwól,  że cię zatrzymamy i przygotujemy ci koźlątko.
Nie wiedział bowiem Manoach,  że to był Anioł Pana.
Jednakże Anioł Pana rzekł do Manoacha: Nawet gdybyś mnie zatrzymał,  nie będę spożywał twojego chleba. Natomiast jeśli chcesz przygotować całopalenie,  złóż je dla Pana.
Odpowiedział mu Anioł: Dlaczego pytasz się o moje imię: ono jest tajemnicze.
Następnie Manoach przyniósł koźlę oraz ofiarę pokarmową i na skale ofiarował je Panu,  który działa tajemniczo. A Manoach i jego żona patrzyli.
Gdy płomień unosił się z ołtarza ku niebu,  Anioł Pan wstąpił w płomień ołtarza,  a Manoach i jego żona widząc to padli twarzą na ziemię.
Odtąd nie ukazał się już więcej Anioł Pana Manoachowi i jego żonie. Wówczas poznał Manoach,  że to był Anioł Pana.
Potem rzekł Manoach do żony: Z całą pewnością pomrzemy,  bowiem ujrzeliśmy Boga.
Żona mu odpowiedziała: Gdyby Pan miał zamiar pozbawić nas życia,  nie przyjąłby z rąk naszych całopalenia i ofiary pokarmowej ani też nie okazałby nam tego wszystkiego,  ani też nie objawiłby nam teraz takich rzeczy.
Porodziła więc owa kobieta syna i nazwała go imieniem Samson. Chłopiec rósł,  a Pan mu błogosławił.
Duch Pana zaś począł na niego oddziaływać w Obozie Dana między Sorea a Esztaol.
rozdział 14
Samson zstąpił do Timny i ujrzał tam kobietę wywodzącą się z córek filistyńskich.
Wróciwszy,  tak oznajmił swemu ojcu i matce: W Timnie ujrzałem wśród córek filistyńskich pewną kobietę. Weźcie mi ją teraz za żonę!
Rzekł mu jego ojciec i matka: Czyż nie ma kobiety pomiędzy córkami twoich braci i w całym twoim narodzie,  żeś poszedł szukać żony wśród nieobrzezanych Filistynów? Samson odpowiedział swemu ojcu: Weźcie mi tę,  gdyż spodobała się moim oczom.
Rodzice jego nie wiedzieli,  że to pochodziło od Pana,  który szukał słusznego powodu do sporu z Filistynami,  albowiem Filistyni panowali w tym czasie nad Izraelitami.
Udał się więc Samson wraz z ojcem swoim i matką do Timny,  a gdy się zbliżał do winnic Timny,  oto młody lew rycząc stanął naprzeciw niego.
Wówczas opanował go duch Pana,  tak że lwa rozdarł,  jak się koźlę rozdziera,  chociaż nie miał nic w ręku. Jednak nie zdradził się wobec swego ojca i matki z tego,  co uczynił.
Kiedy przyszedł na miejsce,  rozmawiał z ową kobietą i spodobała mu się.
Gdy po jakimś czasie Samson wracał,  by wziąć ją za żonę,  zboczył,  by obejrzeć padlinę lwa,  a oto rój pszczół i miód znalazły się w padlinie.
Wziął go więc do ręki i jadł,  a gdy przyszedł do swego ojca i matki,  dał im także,  aby jedli,  nie mówiąc im jednak,  że miód zebrał z padliny lwa.
Następnie jego ojciec poszedł do owej kobiety i sprawiono Samsonowi wesele,  które trwało siedem dni,  bo taki mieli zwyczaj młodzieńcy.
Ponieważ jednak obawiano się go,  wybrano trzydziestu towarzyszy,  którzy przy nim byli.
Samson zwrócił się do nich w słowach: Pozwólcie,  że wam przedłożę zagadkę. Jeżeli mi ją rozwiążecie w przeciągu siedmiu dni wesela,  dam wam trzydzieści tunik lnianych oraz trzydzieści szat ozdobnych.
Jeżeli jednak nie będziecie mi mogli rozwiązać zagadki,  wówczas wy mi dacie trzydzieści tunik lnianych i trzydzieści szat ozdobnych. Odpowiedzieli mu: Przedstaw swoją zagadkę,  a będziemy jej słuchać.
Rzekł więc: Z tego,  który pożera,  wyszło to,  co się spożywa,  a z mocnego wyszła słodycz. I przez trzy dni nie mogli rozwiązać zagadki.

Czwartego dnia zwrócili się do żony Samsona: Namów swego męża,  aby nam podał rozwiązanie zagadki,  w przeciwnym bowiem razie zniszczymy ogniem ciebie i dom twego ojca. Czy na to zaprosiliście nas tutaj,  aby nas ogołocić z naszego mienia?
Wówczas płakała żona Samsona przed nim i mówiła: Zaprawdę,  nienawidzisz mnie i nie masz dla mnie miłości. Oto synom mego narodu zadałeś zagadkę,  której nie rozwiązałeś wobec mnie. Rzekł do niej: Nawet mojemu ojcu i matce nie rozwiązałem jej,  a tobie mam ją rozwiązać?
I płakała przed nim przez owe siedem dni,  kiedy mieli wesele. Dnia siódmego podał jej rozwiązanie,  gdyż mu się naprzykrzała. Ona zaś podała rozwiązanie zagadki synom swego narodu.
Opanował go wówczas duch Pana i przyszedłszy do Aszkelonu zabił trzydziestu mężów,  a ściągnąwszy z nich łup,  dał szaty ozdobne tym,  którzy mu rozwiązali zagadkę. Potem uniesiony strasznym gniewem wrócił do domu swego ojca.
Żona zaś Samsona dostała się towarzyszowi,  który był przy nim.
rozdział 15
Po kilku dniach w czasie żniw pszenicy Samson odwiedził swoją żonę. Przyniósł jej koźlę i oświadczył: Chcę wejść do mojej żony,  do jej pokoju. Ojciec jej jednak zabronił mu wejścia.
I powiedział mu jej ojciec: Pomyślałem sobie,  żeś ją znienawidził i dlatego dałem ją twojemu towarzyszowi,  ale czyż młodsza jej siostra nie jest piękniejsza niż ona? Weź sobie ją zamiast tamtej.
Odpowiedział Samson: W takim razie nie będę już miał żadnej winy wobec Filistynów,  gdy im uczynię co złego.
Samson odszedł,  schwytał trzysta lisów,  a wziąwszy pochodnie przywiązał ogon do ogona,  a pośrodku między dwoma ogonami poprzyczepiał po jednej pochodni.
Następnie podpalił pochodnie,  a rozpuściwszy lisy między zboża filistyńskie spalił sterty i zboża na pniu oraz winnice wraz z oliwkami.
Rzekli więc Filistyni: Kto to uczynił? Odpowiedziano: Samson,  zięć Timnity,  ponieważ ten odebrał mu żonę i dał ją jego towarzyszowi. Poszli wówczas Filistyni i spalili ogniem ją i jej ojca.
Samson dał im taką odpowiedź: Ponieważ w ten sposób postąpiliście,  dlatego nie spocznę,  dopóki się nad wami nie zemszczę.
I zadał im wielką klęskę,  bijąc od bioder aż do goleni. Potem udał się do groty skalnej w Etam i tam przebywał.
Wybrali się następnie Filistyni,  aby rozbić obóz w Judzie,  najazdy zaś swoje rozciągnęli aż do Lechi.
Rzekli wtenczas do nich mieszkańcy Judy: Dlaczego wystąpiliście przeciwko nam? - Przyszliśmy pojmać Samsona - odpowiedzieli - aby mu odpłacić za to,  co nam uczynił.
Trzy tysiące mieszkańców Judy udało się wówczas do Samsona na szczyt góry skalnej w Etam ze słowami: Czy nie wiesz,  że Filistyni zawładnęli nami? Cóżeś nam uczynił? Odpowiedział im: Uczyniłem im to samo,  co oni mnie uczynili.
Przyszliśmy cię związać - rzekli do niego - i oddać w ręce Filistynów. Odparł na to Samson: Przyrzeknijcie mi że sami nie targniecie się na mnie.
Nie! - odrzekli - zwiążemy cię tylko i oddamy w ich ręce,  ale cię nie zabijemy. Związali go więc dwoma nowymi powrozami i sprowadzili ze skały.
Gdy tak znalazł się w Lechi,  Filistyni krzycząc w triumfie wyszli naprzeciw niego,  ale jego opanował duch Pana,  i powrozy,  którymi był związany w ramionach,  stały się tak słabe jak lniane włókna spalone ogniem,  a więzy poczęły pękać na jego rękach.
Znalazłszy więc szczękę oślą jeszcze świeżą,  wyciągnął po nią rękę,  uchwycił i zabił nią tysiąc mężów.
Rzekł wówczas Samson: Szczęką oślą ich rozgromiłem. Szczęką oślą zabiłem ich tysiąc.
Gdy przestał mówić,  odrzucił szczękę i nazwał to miejsce Ramat-Lechi.
Następnie odczuł wielkie pragnienie i zwrócił się do Pana modląc się: To Ty dokonałeś wielkiego ocalenia ręką swego sługi,  a oto teraz albo przyjdzie mi umrzeć z pragnienia,  albo wpaść w ręce nieobrzezanych.

Wtenczas Bóg rozwarł szczelinę,  która jest w Lechi,  tak że wyszła z niej woda. (Samson) napił się jej i wróciły mu siły i ożył. Oto dlaczego nazwano to źródło En-Hakkore. Istnieje ono w Lechi do dnia dzisiejszego.
I przez dwadzieścia lat sprawował sądy nad Izraelem za czasów Filistynów.
rozdział 16
Następnie udał się Samson do Gazy,  gdzie ujrzawszy nierządnicę,  poszedł do niej.
Powiadomiono o tym mieszkańców Gazy: Samson tu przyszedł. Otoczyli go więc i czekali na niego całą noc przy bramie miejskiej. Przez całą tę noc zachowywali się cicho,  mówiąc: Zabijemy go,  gdy zacznie dnieć.
Samson spał aż do północy,  a kiedy wstał,  ujął wrota miejskiej bramy wraz z jej podwojami i wyrwał je z zaworą,  następnie włożył na swe barki i zaniósł na wierzch góry,  znajdującej się naprzeciw Hebronu.
Przyszli do niej władcy filistyńscy i powiedzieli: Oszukaj go i dowiedz się,  w czym tkwi jego wielka siła oraz jak moglibyśmy go pokonać,  a następnie związać i obezwładnić. Każdy z nas da ci za to tysiąc srebrników.
Rzekła więc Dalila do Samsona: Powiedz mi,  proszę cię,  gdzie tkwi twoja wielka siła i czym można by cię związać i obezwładnić.
Samson dał jej taką odpowiedź: Gdyby mnie związano siedmioma surowymi linami jeszcze nie wyschłymi,  wówczas osłabnę i stanę się zwykłym człowiekiem.
Wtedy przynieśli jej władcy filistyńscy siedem surowych lin jeszcze nie wyschłych i związała go nimi.
Oni tymczasem uczynili na niego zasadzkę w pokoju,  a ona krzyknęła: Samsonie,  Filistyni są nad tobą! On jednak pozrywał liny,  tak jak rwie się nitka zgrzebna,  nadpalona przez ogień. Nie poznano więc,  w czym tkwi jego siła.
Po jakimś czasie rzekła Dalila do Samsona: Oszukałeś mnie,  skłamałeś przede mną. Teraz powiedz mi,  proszę cię,  czym by cię można związać?
Odpowiedział jej: Gdyby mnie mocno związano nowymi powrozami,  takimi,  jakich jeszcze nie używano,  wówczas osłabnę i stanę się zwykłym człowiekiem.
Wzięła więc Dalila świeże powrozy,  jeszcze nie używane,  a gdy go nimi związała,  rzekła do niego: Filistyni nad tobą,  Samsonie! A uczynili na niego zasadzkę w pokoju,  ale on pozrywał je na swoich barkach jak nici.
Wówczas rzekła Dalila do Samsona: Aż dotąd oszukiwałeś mnie i kłamałeś przede mną? Powiedzże mi wreszcie,  czym cię można związać? Odpowiedział jej: Gdybyś związała siedem splotów mojej głowy z motkiem nici,  a wpleciony w nić palik wbiła w ziemię,  (osłabnę i stanę się zwykłym człowiekiem).
Uśpiła go więc,  następnie przywiązała siedem splotów włosów do motka nici,  przybiła palikiem i zawołała na niego: Filistyni nad tobą,  Samsonie! Ale on,  ocknąwszy się ze snu,  wyrwał palik,  czółenko tkackie i motek nici.
Po jakimś czasie rzekła znów do niego: Jak ty możesz mówić,  że mnie kochasz,  skoro serce twoje nie jest ze mną złączone? Oszukałeś mnie już trzy razy nie wyjaśniwszy mi,  w czym tkwi twoja wielka siła.
I gdy mu się tak każdego dnia naprzykrzała,  że go przyprawiała o strapienie,  a nawet o śmiertelne wyczerpanie,
wówczas otworzył przed nią całe swoje serce i wyznał jej: Głowy mojej nie dotknęła nigdy brzytwa,  albowiem od łona matki jestem Bożym nazirejczykiem. Gdyby mnie ogolono,  siła moja odejdzie,  osłabnę i stanę się zwykłym człowiekiem.
Dalila zrozumiawszy,  że jej otworzył całe swe serce,  posłała po władców filistyńskich z wiadomością: Przyjdźcie jeszcze raz,  gdyż otworzył mi całe swoje serce. Przyszli więc do niej władcy filistyńscy,  niosąc srebro w swoich rękach.
Tymczasem uśpiła go na kolanach i przywołała jednego z mężczyzn,  aby mu ogolił siedem splotów na głowie. Wtedy zaczęła go obezwładniać,  a jego siła opuściła go.
Zawołała więc: Filistyni nad tobą,  Samsonie! On zaś ocknąwszy się rzekł: Wyjdę jak poprzednio i wybawię się. Nie wiedział jednak,  że Pan go opuścił.

Wówczas Filistyni pojmali go,  wyłupili mu oczy i zaprowadzili do Gazy,  gdzie przykuty dwoma łańcuchami z brązu musiał w więzieniu mleć ziarno.
Tymczasem włosy,  niegdyś zgolone,  poczęły mu odrastać na głowie.
Władcy zaś filistyńscy zebrali się,  aby na cześć swego Boga Dagona złożyć wielkie ofiary. Oddawali się radości i mówili: Oto bóg nasz wydał w nasze ręce Samsona,  wroga naszego.
Widział to lud i sławił swego boga,  wołając: Oto bóg nasz wydał w nasze ręce Samsona,  wroga naszego,  tego,  który pustoszył nasz kraj i wielu spośród nas pozabijał.
Gdy serca ich były pełne radości,  powiedzieli: Przywołajcie Samsona,  niech nas zabawia! Przyprowadzono więc Samsona z więzienia i zabawiał ich. Postawiono go potem między dwiema kolumnami.
I rzekł Samson do chłopca,  który go trzymał za rękę: Prowadź mnie i pozwól mi dotknąć kolumn,  na których stoi dom,  abym się o nie oparł.
Wtedy wezwał Samson Pana mówiąc: Panie Boże,  proszę Cię,  wspomnij na mnie i przywróć mi siły przynajmniej na ten jeden raz! Boże,  niech pomszczę raz jeden na Filistynach moje oczy.
Ujął więc Samson obie kolumny,  na których stał cały dom,  oparł się o nie: o jedną - prawą ręką,  o drugą - lewą ręką.
Następnie rzekł Samson: Niech zginę wraz z Filistynami. Gdy się zatem oparł o nie mocno,  dom runął na władców i na cały lud,  który w nim był zebrany. Tych,  których wówczas zabił sam ginąc,  było więcej aniżeli tych,  których pozabijał w czasie całego swego życia.
Bracia jego i cały ród jego ojca przybyli,  aby go zabrać. Wróciwszy,  pochowali go między Sorea i Esztaol,  w grobie Manoacha,  jego ojca. Przez lat dwadzieścia sprawował on sądy nad Izraelem.
rozdział 17
W górach Efraima był człowiek imieniem Mikajehu.
Rzekł on do swojej matki: Tysiąc sto (syklów) srebra,  które ci ukradziono i z powodu których przeklinałaś i mówiłaś tak,  iż słyszałem - oto srebro to jest u mnie,  to ja właśnie je wziąłem. I rzekła jego matka: Niech syn mój będzie błogosławiony przez Pana!
Zwrócił więc swej matce tysiąc sto (syklów) srebra,  na co rzekła matka: Zaprawdę,  srebro to poświęciłam Panu; z ręki mojej (jest ono przeznaczone) dla mego syna,  aby z niego uczyniono posążek rzeźbiony i ulany z metalu. Oto teraz ci je oddaję.
Ale on zwrócił owo srebro swojej matce. Matka zaś wziąwszy dwieście (syklów) srebra,  dała je złotnikowi. On zaś uczynił z nich posążek rzeźbiony i ulany z metalu,  który był potem w domu Mikajehu.
Mika miał u siebie sanktuarium,  następnie sprawił efod i terafim oraz wprowadził jednego ze swych synów w czynności kapłańskie,  tak że był dla niego kapłanem.
Za dni owych nie było króla w Izraelu i każdy czynił to,  co było słuszne w jego oczach.
Był pewien młody człowiek w Betlejem judzkim,  z pokolenia (Judy). Był on lewitą i mieszkał tam jako przybysz.
Człowiek ten opuścił miasto Betlejem w Judzie,  aby zamieszkać jako przybysz tam,  gdzie mu się przytrafi. Podróżując doszedł aż do góry Efraima,  do domu Miki.
Wtedy Mika rzekł do niego: Skąd przychodzisz? Odpowiedział mu: Jestem lewitą z Betlejem judzkiego i szukam miejsca,  aby zamieszkać.
Zostań u mnie - rzekł do niego Mika - i bądź mi ojcem i kapłanem,  za to dam ci każdego roku dziesięć srebrników,  gotowe szaty i wyżywienie. (Lewita poszedł z nim).
Spodobało się owemu lewicie zamieszkać z tym mężem i młody ów człowiek stał się dla niego jakby jednym z jego synów.
Mika wprowadził w czynności kapłańskie owego lewitę,  tak że ów młodzieniec był dla niego kapłanem i mieszkał w domu Miki.
Rzekł wówczas Mika: Teraz wiem,  że mi Pan będzie błogosławił,  gdyż mam lewitę za kapłana.
rozdział 18
W tym czasie nie było króla w Izraelu,  toteż pokolenie Dana szukało sobie podówczas ziemi na mieszkanie,  gdyż aż do tego dnia nie została mu wydzielona ziemia wśród pokoleń izraelskich.

Wyprawili więc synowie Dana z granic swoich z pokolenia swego pięciu mężów,  mężów walecznych z Sorea i Esztaol,  aby przeszukiwali i badali ziemię. Rzekli do nich: Idźcież,  a przebadajcie ziemię! Przyszli więc na górę Efraima,  aż do domu Miki,  i tam przenocowali.
Gdy byli blisko domu Miki,  poznali głos młodego lewity i zboczywszy tam z drogi,  zapytali go: Któż cię tu sprowadził? Co ty tu robisz? Co tu jest dla ciebie?
Odpowiedział im: Tak a tak postanowił Mika co do mojej osoby,  najął mnie,  abym służył u niego jako kapłan.
Zapytaj wobec tego Boga o radę - odpowiedzieli mu - abyśmy poznali,  czy podróż,  którą podjęliśmy,  poszczęści się nam. -
Idźcie w pokoju - odpowiedział im kapłan - gdyż podróż,  którą podjęliście,  jest pod opieką Pana.
Wrócili więc do swoich braci,  do Sorea i Esztaol,  a ci zapytali ich: Cóż nam przynosicie?
Wstańcie,  a wyruszymy przeciwko nim - rzekli - widzieliśmy bowiem ziemię,  która jest bardzo dobra. Czemu siedzicie tu nie dbając o nic? Nie wahajcie się wyruszyć,  aby zdobyć tę ziemię.
Gdy tam dotrzecie,  znajdziecie lud bez obrony i ziemię przestronną. Pan dał wam w ręce miejsce,  któremu nie brakuje niczego,  co tylko można mieć na ziemi.
Wyruszyło więc stamtąd,  z pokolenia Dana,  z Sorea i Esztaol,  sześciuset mężów uzbrojonych do boju.
Będąc w drodze rozbili swój obóz przy judzkim Kiriat-Jearim. Oto dlaczego jeszcze po dziś dzień miejsce to nazywa się Obozem Dana. Znajduje się ono na zachód od Kiriat-Jearim.
Stamtąd ruszyli na górę Efraima i przyszli do domu Miki.
Pięciu zaś owych mężów,  którzy się wywiadywali o ziemię Lajisz,  odezwało się do swych braci mówiąc: Wiecie,  że w jednym z tych domów znajduje się efod i terafim oraz posążek rzeźbiony i ulany z metalu? Wiecie więc,  co macie czynić.
Schodząc wstąpili do domu młodego lewity,  do domu Miki i pozdrowili go.
Podczas gdy sześciuset uzbrojonych do boju stało u progu - byli oni spośród Danitów -
pięciu owych mężów,  którzy wywiadywali się o kraj,  weszło do wnętrza,  wzięło posążek rzeźbiony wraz z efodem i terafim oraz posążek ulany z metalu. A kapłan stał na progu u drzwi razem z owymi sześciuset mężami uzbrojonymi do boju.
Ci więc,  wszedłszy do wnętrza domu Miki,  wzięli posążek rzeźbiony wraz z efodem i terafim oraz posążek ulany z metalu,  na co rzekł do nich kapłan: Cóż wy robicie?
Odpowiedzieli mu: Milcz! Przyłóż rękę do ust i pójdź z nami. Będziesz dla nas ojcem i kapłanem. Czyż nie lepiej ci być kapłanem całego pokolenia i rodu izraelskiego aniżeli w domu jednego człowieka?
Uradowało się na te słowa serce kapłana. Wziąwszy więc efod,  terafim,  rzeźbiony posążek i posążek ulany z metalu,  przyłączył się do oddziału.
Potem poszli swoją drogą,  dzieci zaś i bydło oraz co najkosztowniejsze umieścili na czele wyprawy.
Tymczasem,  kiedy już byli daleko od domu Miki,  mieszkańcy okolic sąsiadujących z domem Miki zgromadzili się i poczęli ścigać Danitów.
Wołali za Danitami. Ci obróciwszy się rzekli do Miki: Co ci jest,  że tak krzyczysz?
Zabraliście mi mego bożka,  którego sobie sprawiłem - odpowiedział im - oraz kapłana. Odeszliście,  a cóż mi pozostanie? Jak jeszcze możecie mówić: Co ci jest?
Odpowiedzieli mu Danici: Niechże nie słyszymy głosu twego za sobą,  bo rozgniewani mężowie mogą się na was rzucić. Narażasz swoje własne życie i życie swego domu.
Danici poszli swoją drogą,  a Mika widząc,  że byli od niego silniejsi,  odstąpił i wrócił do swego domu.
Zabrawszy więc to,  co sobie sprawił Mika,  oraz kapłana,  którego namówili,  przybyli do Lajisz,  do ludu spokojnego i ufnego. Ludność wycięli ostrzem miecza,  a miasto zniszczyli ogniem.
Nie było nikogo,  kto by ich ratował,  byli bowiem daleko od Sydonu i nie utrzymywali żadnych stosunków z Aramem. Miasto to leżało w dolinie,  w Bet-Rechob. Danici zaś odbudowali je na nowo i mieszkali w nim.

Miasto to nazwali Dan,  według imienia Dana,  praojca swego,  który się urodził Izraelowi. Poprzednio miasto to nazywało się Lajisz.
Danici postawili sobie rzeźbiony posążek,  a Jonatan,  syn Gerszoma,  syna Mojżesza,  oraz jego synowie sprawowali kapłaństwo w pokoleniu Dana,  aż do czasów uprowadzenia do niewoli mieszkańców tej krainy.
Posążek ów rzeźbiony,  który sobie sprawił Mika,  ustawili dla siebie po wszystkie dni,  dopóki dom Boży znajdował się w Szilo.
rozdział 19
W owych dniach - nie było wówczas króla w Izraelu - pewien mąż,  lewita,  mieszkający u stóp góry Efraima,  wziął sobie za żonę kobietę z Betlejem judzkiego.
Żona go zdradziła i udała się do domu swego ojca w Betlejem judzkim. Tam przebywała przez cztery miesiące.
Teść jego,  ojciec młodej kobiety,  zatrzymał go,  tak że pozostał u niego przez trzy dni jedząc,  pijąc i nocując tam.
Dnia czwartego wstali wcześnie i lewita przygotowywał się do odjazdu. Ale ojciec owej młodej kobiety rzekł do swego zięcia: Posil się kawałkiem chleba,  po czym wyruszycie.
Gdy zasiedli do stołu i posilali się obaj razem,  i pili,  ojciec młodej kobiety rzekł do jej męża: Zostań,  proszę,  jeszcze przez noc,  a niech serce twoje się raduje.
Gdy człowiek ten mimo to wstał,  chcąc przecież wybrać się w drogę,  teść przymusił go,  tak że pozostał tam jeszcze jedną noc.
Dnia piątego wstał znów bardzo wcześnie chcąc wyruszyć w drogę. I znów ojciec młodej kobiety powiedział do niego: Posil się przedtem,  proszę cię. I zwlekali aż do schyłku dnia,  biesiadując we dwóch.
I wstał ów mąż,  aby udać się w drogę wraz ze swą żoną i sługą,  gdy teść,  ojciec młodej kobiety,  rzekł do niego: Oto dzień się nachylił już ku wieczorowi,  pozostań więc na noc tutaj,  a niech serce twoje się raduje. Jutro wczesnym rankiem wyprawicie się w drogę i udasz się do swego domu.
Lecz człowiek ten odmówił pozostania na noc,  ruszył w drogę i przybył aż do Jebus - to jest do Jerozolimy. Miał ze sobą dwa osły obładowane oraz swoją żonę i sługę.
Gdy mijali Jebus,  a dzień się już bardzo nachylił,  rzekł sługa do swego pana: Chodź,  proszę,  a skręcimy do tego miasta Jebusytów i przenocujemy w nim.
Lecz jego pan dał mu taką odpowiedź: Nie skręcajmy do miasta cudzoziemców,  nie pochodzących z rodu Izraela,  ale idźmy aż do Gibea.
Nadto rzekł jeszcze do swego sługi: Jedźmy i starajmy się dotrzeć do jednej z tych miejscowości,  aby przenocować,  do Gibea albo do Rama.
Ruszyli więc dalej. Tymczasem słońce im zaszło przy Gibea,  które należy do (pokolenia) Beniamina.
Skręcili więc tam,  aby przenocować w Gibea. (Lewita),  wszedłszy do miasta,  zatrzymał się na placu,  gdyż nie było nikogo,  kto by ich przyjął do domu i udzielił noclegu.
Tymczasem pewien starzec wracał wieczorem ze swojej pracy w polu. Człowiek ten pochodził z góry Efraima i w Gibea był przybyszem,  gdyż mieszkańcy tego miasta byli Beniaminitami.
Podniósł oczy i zauważył podróżnego na placu. Dokąd idziesz i skąd przybyłeś? - zapytał go starzec.
Ten odparł: Wracamy z Betlejem judzkiego w strony góry Efraima,  skąd pochodzę. Odwiedziłem Betlejem judzkie,  a teraz wracam do domu i nie mam nikogo,  kto by mnie przyjął pod dach.
Mamy słomę i żywność dla naszych osłów oraz chleb i wino dla siebie,  dla twej służebnicy i dla tego młodego człowieka,  który idzie z twoim sługą. Nie brak mi niczego.
Bądź spokojny - rzekł starzec - pozwól mi zaradzić wszystkim twoim potrzebom,  ale nie spędzaj nocy na ulicy.
Przyprowadził go więc do swego domu,  osłom dał obrok,  po czym umyli nogi,  jedli i pili.
Tymczasem,  gdy oni rozweselali swoje serca,  przewrotni mężowie tego miasta otoczyli dom,  a kołacząc we drzwi rzekli do starca,  gospodarza owego domu: Wyprowadź męża,  który przekroczył próg twego domu,  chcemy z nim obcować.

Człowiek ów,  gospodarz domu,  wyszedłszy do nich rzekł im: Nie,  bracia moi,  proszę was,  nie czyńcie tego zła,  albowiem człowiek ten wszedł od mego domu,  nie popełniajcie tego bezeceństwa.
Oto jest tu córka moja,  dziewica,  oraz jego żona,  wyprowadzę je zaraz,  obcujcie z nimi i róbcie,  co wam się wyda słuszne,  tylko mężowi temu nie czyńcie tego bezeceństwa.
Mężowie ci nie chcieli go usłuchać. Człowiek ten zatem zabrawszy swoją żonę wyprowadził ją na zewnątrz. A oni z nią obcowali i dopuszczali się na niej gwałtu przez całą noc aż do świtu. Puścili ją wolno dopiero wtedy,  gdy wschodziła zorza.
Kobieta owa,  wracając o świcie,  upadła u drzwi owego męża,  gdzie był jej pan,  i pozostała tam aż do chwili,  gdy poczęło dnieć.
Pan jej,  wstawszy rano,  otworzył drzwi domu i wyszedł chcąc wyruszyć w dalszą drogę,  i ujrzał kobietę,  swoją żonę,  leżącą u drzwi domu z rękami na progu.
Przybywszy do domu,  wziął nóż,  i zdjąwszy żonę swoją,  rozciął ją wraz z kośćmi na dwanaście sztuk i rozesłał po wszystkich granicach izraelskich. Wysłańcom swoim dał następujące polecenie: Czy kiedykolwiek widziano podobną rzecz,  począwszy od dnia,  kiedy Izraelici wyszli z Egiptu,  aż do dnia dzisiejszego? Zastanówcie się,  naradźcie się i wyp
A wszyscy,  którzy to widzieli,  mówili: Nigdy podobnej rzeczy nie było i nie widziano,  od kiedy Izraelici opuścili Egipt,  aż do dnia dzisiejszego.
rozdział 20
Wtedy wyszli wszyscy Izraelici i jak jeden mąż zgromadzili się jednomyślnie od Dan aż do Beer-Szeby wraz z krainą Gilead przed Panem w Mispa.
Przywódcy całego narodu,  wszystkie pokolenia Izraela brały udział w zebraniu ludu Bożego - a było ich czterysta tysięcy mężów pieszych,  dobywających miecza.
Beniaminici usłyszeli,  że Izraelici zebrali się w Mispa. Rzekli wówczas Izraelici: Opowiedzcie nam,  jak dokonano tej zbrodni!
Wówczas lewita,  małżonek owej zamorodwanej kobiety,  zabrał głos,  mówiąc: Przybyłem z moją żoną do Gibea,  które należy do pokolenia Beniamina,  aby tam spędzić noc.
Mężowie z Gibea wystąpili przeciwko mnie i w nocy otoczyli dom,  w którym przebywałem,  z zamiarem pozbawienia mnie życia. Żonę moją tak zgwałcili,  że umarła.
Zabrałem więc moją żonę,  rozciąłem na kawałki,  które porozsyłałem do wszystkich dzielnic dziedzictwa izraelskiego. Popełniono bowiem bezeceństwo w Izraelu.
Wszyscy zebrani tu Izraelici naradźcie się i już tutaj poweźmijcie postanowienie!
Wystąpili wszyscy jednomyślnie,  mówiąc: Nikt z nas nie odejdzie do swego namiotu ani nie uda się do domu!
A oto teraz tak postąpimy z miastem Gibea. Los jego jest przesądzony!
Z każdego pokolenia Izraela wybierzemy po dziesięciu mężów ze stu,  po stu z tysiąca i tysiąc z dziesięciu tysięcy. Będą się troszczyć o żywność dla wojska,  które wyruszy pomścić na Gibea w pokoleniu Beniamina bezeceństwo,  którego się dopuszczono w Izraelu.
Tak zebrali się przeciwko temu miastu wszyscy ludzie izraelscy jak jeden mąż.
Pokolenia izraelskie porozsyłały posłów do wszystkich Beniaminitów,  aby im donieść: Cóż to za zbrodnię popełniono między wami?
Wydajcie teraz tych mężów przewrotnych z Gibea,  abyśmy ich zgładzili i tak wyplenili zło z Izraela. Ale Beniaminici nie chcieli słuchać głosu swych braci,  Izraelitów.
Co więcej,  Beniaminici poopuszczali swoje osiedla,  zgromadzili się w Gibea,  aby ruszyć na Izraelitów.
Tego dnia naliczono Beniaminitów,  przybyłych ze swoich osiedli,  dwadzieścia sześć tysięcy mężów dobywających miecza,  nie licząc mieszkańców Gibea,  których liczba wynosiła siedmiuset mężów.
W całym tym wojsku było siedmiuset mężów wyborowych,  nie używających w boju prawej ręki,  i każdy z nich ciskał z procy kamieniem tak celnie,  że włosa nie chybił.
Mężów zaś izraelskich naliczono - wyjąwszy Beniaminitów - czterysta tysięcy dobywających miecza,  samych wojowników.

Powstali więc i poszli do Betel,  aby zasięgnąć rady u Boga. Tam mówili Izraelici: Który z nas najpierw wystąpi do boju z Beniaminitami? - Juda wystąpi pierwszy - odpowiedział Pan.
O świcie wyruszyli Izraelici w drogę i rozbili obóz naprzeciw Gibea.
Potem Izraelici,  przygotowawszy szyki przeciw Beniaminitom,  stanęli gotowi do boju przeciw Gibea.
Lecz Beniaminici wypadli z Gibea i dnia tego porazili dwadzieścia dwa tysiące Izraelitów.
Wtedy Izraelici poszli do Betel i płacząc przed Panem aż do wieczora,  pytali się Pana,  mówiąc: Czyż mamy dalej walczyć z Beniaminitami,  braćmi naszymi? Pan im odpowiedział: Wystąpcie przeciwko nim!
Wzmocniwszy się mężowie izraelscy przygotowali szyki do boju na tym samym miejscu,  gdzie walczyli dnia poprzedniego.
I drugiego dnia napadli Izraelici na Beniaminitów.
A Beniaminici wypadłszy z Gibea i tym razem porazili spośród Izraelitów osiemnaście tysięcy - wszystkich dobywających miecza.
Następnie pytali się Izraelici Pana była tam bowiem wówczas Arka Przymierza Boga,
którą w tym czasie obsługiwał Pinchas,  syn Eleazara,  syna Aarona,  mówiąc: Czyż jeszcze mamy wyruszyć do walki z potomkami Beniamina,  braćmi naszymi,  czy też mamy jej zaniechać? Odpowiedział im na to Pan: Idźcie,  jutro bowiem wydam ich wam w ręce.
Wówczas Izrael przygotował zasadzki zewsząd dokoła Gibea.
Trzeciego dnia wystąpili Izraelici do walki z Beniaminitami i podobnie jak pierwszy i drugi raz ustawili szyki naprzeciw Gibea.
Beniaminici wyszli naprzeciw wojska i pozwolili odciągnąć się od miasta,  gdzie zaczęli kłaść trupem wojowników jak za pierwszym i drugim razem po drogach,  z których jedna prowadziła do Betel,  a druga do Gibea,  i po polach,  tak że zabili około trzydziestu Izraelitów.
Mówili zaś Beniaminici do siebie: I tym razem poniosą klęskę jak poprzednio. Izraelici zaś mówili: Uciekajmy,  a odciągniemy ich daleko od miasta na drogi.
I wtedy,  podczas gdy trzon wojska izraelskiego uszykował się w Baal-Tamar,  zaczajone wojska izraelskie wyszły z ukrycia,  mianowicie z równiny Gibea.
Dziesięć tysięcy wyborowych wojowników z całego Izraela stanęło naprzeciw Gibea. Była to bitwa zażarta. Beniaminici zaś nie spodziewali się,  że miało ich spotkać to nieszczęście.
Oto tak poraził Pan Beniaminitów wobec Izraela. Dnia tego Izraelici zabili dwadzieścia pięć tysięcy stu z Beniamina - wszystkich dobywających miecza.
Wtedy Beniaminici ujrzeli swoją klęskę. Mężowie bowiem izraelscy cofali się na placu boju przed Beniaminem,  licząc na zasadzkę uczynioną pod Gibea.
Tymczasem wypadli ci poukrywani w zasadzce,  uderzyli na Gibea,  wpadłszy do środka pozabijali ostrzem miecza wszystkich przebywających w mieście.
Mężowie bowiem izraelscy umówili się z tymi,  którzy byli ukryci w zasadzce,  że mieli oni z miasta wypuścić dym jako znak.
Wtedy to mężowie izraelscy cofnęli się podczas walki. Beniamin zaś położył trupem z Izraela - do trzydziestu ludzi,  mówiąc do siebie: Naprawdę doznają od nas wielkiej klęski jak w poprzedniej bitwie.
Lecz gdy słup dymu zaczął się unosić z miasta jako znak,  Beniamin się obrócił i zobaczył - a oto płomienie z całego miasta wznoszą się ku niebu.
Mężowie izraelscy natarli teraz,  a mężowie z Beniamina przerazili się widząc,  że spadło na nich wielkie nieszczęście.
Poczęli więc uciekać przed mężami izraelskimi drogą ku pustyni,  lecz wojownicy ich dognali. Także ci,  co wybiegli z miasta,  kładli ich trupem,  wziąwszy do środka.
Okrążali więc Beniamina ścigając go ustawicznie i pokonali go przed Gibea,  ku wschodowi.
Wtedy poległo z pokolenia Beniamina osiemnaście tysięcy mężów,  mężów walecznych.
Z tych zaś,  którzy uciekali w kierunku pustyni,  ku skale Rimmon,  zabili na drogach pięć tysięcy mężów. Dopędzili następnie tych koło Gideom,  gdzie znów zabili ich około dwóch tysięcy.

Wszystkich z Beniamina poległo tego dnia dwadzieścia pięć tysięcy mężów dobywających miecza. Byli to wszyscy mężowie waleczni.
Tylko sześciuset mężów mogło się schronić na pustyni na skale Rimmon,  gdzie pozostawali przez cztery miesiące.
Potem mężowie izraelscy powrócili do Beniaminitów w mieście,  zabili ostrzem miecza od mężczyzn do bydła,  i wszystko,  co znaleźli. Spalili też wszystkie pozostałe miejscowości,  jakie napotkali.
rozdział 21
Mężowie izraelscy złożyli w Mispa taką przysięgę: Nikt z nas nie wyda swej córki za żonę Beniaminowi.
Udał się więc lud do Betel,  gdzie trwał przed Bogiem aż do wieczora,  podnosząc lament i zalewając się gorzkimi łzami.
Mówili: Panie,  Boże Izraela,  dlaczegoż zdarzyło się to w Izraelu,  że dzisiaj ubyło w nim jedno pokolenie?
Nazajutrz lud wstał i zbudował tam ołtarz,  na którym złożył całopalenia i ofiary biesiadne.
Izraelici żałowali Beniamina,  brata swego,  i mówili: Odcięte zostało dzisiaj jedno pokolenie od Izraela.
Co uczynimy,  aby pozostałym dostarczyć kobiet,  gdyż my związani jesteśmy przysięgą wobec Pana,  że nie damy im córek naszych za żony?
Rzekli wówczas: Któreż to z pokoleń izraelskich nie przybyło do Pana w Mispa? Stwierdzono,  że oto z Jabesz w Gileadzie nikt nie przybył do obozu na zebranie.
Gdy bowiem przeliczono lud,  stwierdzono,  że nie było tam nikogo z mieszkańców Jabesz w Gileadzie.
Zgromadzenie więc wysłało tam dwanaście tysięcy walecznych mężów,  nakazując im: Idźcie,  a pobijcie mieszkańców Jabesz w Gileadzie ostrzem miecza,  także kobiety i dzieci.
W ten sposób postąpicie: Obłożycie klątwą każdego mężczyznę i każdą kobietę,  która obcowała z mężczyzną.
I znaleźli wśród mieszkańców Jabesz w Gileadzie czterysta młodych dziewic,  które nie obcowały z mężczyznami,  i przyprowadzili je do obozu w Szilo,  znajdującego się w ziemi Kanaan.
Następnie całe zgromadzenie wysłało przedstawicieli do synów Beniamina,  zebranych na skale Rimmon,  aby oznajmili im pokój.
Wówczas wrócili Beniaminici i dano im za żony zachowane przy życiu kobiety z Jabesz w Gileadzie,  lecz nie było ich dosyć dla wszystkich.
A lud litował się nad Beniaminem,  że Pan uczynił wyrwę w pokoleniach izraelskich.
Rzekli więc starsi zgromadzenia: Co uczynimy,  aby sprowadzić żony dla tych,  którzy pozostali,  gdyż zgładzone zostały kobiety w pokoleniu Beniamina?
Nadto powiedzieli: Jak zachować resztę Beniamina,  aby pokolenie nie uległo zagładzie w Izraelu?
My jednak nie możemy im dać córek naszych za żony. Przysięgli to bowiem Izraelici: Niech będzie przeklęty,  kto da żonę Beniaminowi.
Rzekli: Oto co roku jest święto Pańskie w Szilo. Leży ono na północ od Betel,  na wschód od drogi wiodącej z Betel do Sychem,  a na południe od Lebony.
Nakazali więc Beniaminitom,  co następuje: Idźcie,  a zróbcie zasadzkę w winnicach.
Wypatrujcie,  gdy córki Szilo pójdą gromadnie do tańca. Wyszedłszy z winnic niech każdy uprowadzi dla siebie żonę spośród córek Szilo,  a potem wracajcie do ziemi Beniamina.
A gdy ojcowie ich lub bracia przyjdą do nas ze skargą,  powiemy im: Zmiłujcie się nad nimi,  bośmy nie zdobyli dla każdego z nich żony na wojnie,  a wyście im ich też nie dali,  bo wtedy byście byli winni.
Beniaminici tak uczynili,  i z tych,  co tańczyły,  uprowadzili sobie żony odpowiednio do swej liczby. Następnie odeszli,  wrócili na swoje dziedzictwo,  a zbudowawszy miasta mieszkali w nich.
Wówczas rozeszli się stamtąd Izraelici,  każdy do swego pokolenia i do swego rodu,  a stamtąd każdy na swoje dziedzictwo.
W owych dniach nie było króla w Izraelu. Każdy czynił to,  co było słuszne w jego oczach.