1. Najstarszą formą zapisywania władcy w Kemet był *serech srh*. Był to wizerunek boga Horusa, opiekuna faraonów i wg. mitologii jednego z pierwszych faraonów, siedzącego na fasadzie pałacu.
2. Druga forma zwana Złotym Horusem *Hr nbw*, symbolizowała triumf Horusa nad swoim wujem, złym bogiem Setem, który zabił ojca Horusa i pierwszego faraona Ozyrysa, a następnie przez lata uzurpował władzę nad Doliną Nilu.
3. Trzecia forma to imię nebti *nbti* dwie władczynie (boginie). Widzimy przed nim sępa i węża. Sęp symbolizuje boginię Nechbet opiekunkę Górnego Egiptu, zaś wąż boginię Uadżet z Buto w Dolnym Egipcie, jako że faraon władał obydwoma krajami.
4. Czwarty tytuł królewskiego protokołu to prenomen, *nsw bi.tj*. Można je dosłownie tłumaczyć jako "Ten, Który Należy do Trzciny i Pszczoły". Naturalnie pszczoła i trzcina również są symbolami Górnego i Dolnego Egiptu. Często jednak stosuje się uproszczenie "Pan Dolnego i Gornego Egiptu". Fraza ta zawsze była umieszczana przed imieniem władcy które przyjął w dniu koronacji.
5. Piąty z epitetów jest zwany nomen *sA-ra*, oznacza "Syna Ra" i poprzedzał zawsze imię władcy nadane mu przez rodziców (chociaż zazwyczaj nadanie imienia było przywilejem matki) w dniu narodzin.
Jeszcze raz 4 i 5: w odróżnieniu do poprzedniej tytulatury imiona pod tymi tytułami są "obwiązane" dookoła liną. Miała być to magiczna lina chroniąca imię, a co za tym idzie, jego posiadacza. Taki sposób zapisu nazywamy "kartuszem". W kartuszu można było zapisywać tylko imię faraona i królowej. Pierwszy raz kartuszu użył faraon Snofru .

Jako że kata w średniowiecznej oraz wczesnonowożytnej Europie postrzegano jako rzemieślnika, taki i miecz katowski nie był uznawany za broń białą a narzędzie rzemieślnicze. Co cechuje taki miecz?
1. Sztych miecza jest zaokrąglony albo wręcz płaski w niektórych przypadkach. Co za tym idzie, nie można nim pchnąć przeciwnika. Czasami zdarzało się że przy końcu ostrza były wiercone trzy dziury które wydawały charakterystyczny świst podczas zamachu. Oczywiście miało to zastosowanie praktyczne; skazaniec słysząc świst napinał mięśnie, przez co egzekutorowi łatwiej było ściąć głowę.
2. Na klindze miecza zazwyczaj nie ma zbrocza, czyli rowku po środku ostrza. Zbrocze na broni białej (również współcześnie, np. na bagnetach) robi się by ciśnienie krwi nie zablokowało broni po przebiciu ciała przeciwnika.
3. Jelec, czyli poprzeczna część miecza między ostrzem a rękojeścią, mająca zatrzymać broń przeciwnika aby nie uszkodzić ręki, był zazwyczaj wykonany z miękkich stopów (np. brąz lub mosiądz). Czasami zdarzało się że był z jednej strony ścięty.

Na zdjęciu replika średniowiecznego miecza katowskiego z Biecza. Oryginał zaginął, najprawdopodobniej skradziony przez kozaków podczas I WŚ.

To niewielka stela z wapienia na której której czarnym tuszem namalowano młode małżeństwo czczące koty. Została znaleziona w Deir el-Medina czyli wiosce robotników pracujących przy grobowcach faraonów. Para nie jest podpisana, jednak z inskrypcji można wyczytać iż czczą „Kota boga Ra” i „Wielkiego kota, spokojnego, w jego doskonałym imieniu Atum”, a więc koty są tutaj nie tylko ich pupilami, ale nawiązaniem do kultu solarnego. Artefakt jest datowany na Nowe Królestwo, XIX dynastia, ok. 1292–1189 p.n.e. Teraz w Muzeum Ashmolean w Oksfordzie.
Zapraszam na swój kanał o Kemet na YT: Heru Merenbast

Zastanawialiście się kiedyś może kto i gdzie, a co za tym idzie - dlaczego, wymyślił obrączki ślubne?
Otóż najstarsze znaleziska pochodzą z Kemet (Starożytnego Egiptu) sprzed 6000 lat. A dlaczego dawni mieszkańcy Doliny Nilu wybrali pierścień na symbol małżeństwa? Ponieważ koło w Kemet było symbolem nieskończoności, tak więc pierścień oznaczał wieczną miłość małżonków. Dodatkowo tradycja noszenia obrączki ślubnej na palcu serdecznym lewej ręki również wywodzi się z Egiptu. Starożytni Egipcjanie wierzyli, że ten palec otaczała specjalna żyła, która zmierza bezpośrednio do sera - mieszkania duszy.
W Kemet obrączki wykonywano z różnych materiałów, począwszy od skóry, przez glinę, fajans, miedź i brąz,na szkle i złocie skończywszy. Często wypisywano na nich imiona pary.

Światem ludzi z woli Horusa rządził faraon. Światem zwierząt z woli Ptaha rządził byk Apis.
W Kemet (Starożytnym Egipcie) istniał kult byka Apisa. Byk ten za życia był otoczony boską czcią i hodowany w specjalnie przeznaczonej do tego świątyni w pobliżu wielkiej świątyni Ptaha (opiekuna rzemieślników) w Memfis. Wierzono że po śmierci świętego byka jego dusza reinkarnuje w innego byka, więc kiedy część kapłanów zajmowało się mumifikacją poprzedniego Apisa, reszta wyruszała na poszukiwanie kolejnego wcielenia Apisa. Prawdopodobnie poszukiwaniami nie zajmowali się tylko kapłani z Memfis, ale również rozsyłano wiadomości po całym kraju. Oczywiście nie mógł być to pierwszy lepszy byk z kolei. Apis posiadał szczególne cechy jak np.: biały trójkąt na czole, biała plama w kształcie skrzydeł na łopatkach i zadzie, sylwetka skarabeusza na języku i rozdwojenie ogona. Po 70 dniach mumifikacji ciało byka było składane w specjalnym mauzoleum w Sakkarze zwanym Serapeum. Co ciekawe kiedy Ptolemeusz I Soter przeniósł główny ośrodek kultu do Aleksandrii, kult Apisa z czasem rozprzestrzenił się do Grecji i Rzymu, gdzie utożsamiano go z Hadesem. Ostatniego Apisa "posadzono na tronie" w czasach panowania Juliana Apostaty.
Na zdjęciu mumia jednego ze świętych byków Apisów.